W centrum fabuły czarnej komedii Sorry, Baby znajduje się traumatyczne zdarzenie, które dotyka główną bohaterkę filmu, Agnes, zagraną przez osobę reżyserską filmu, Evę Victor, a które nie zostaje nam bezpośrednio pokazane. O samym przebiegu wydarzenia dowiadujemy się z późniejszej relacji głównej bohaterki do jej najlepszej przyjaciółki i jednocześnie sublokatorki, Lydie (Naomi Ackie), oraz podczas wizyty Agnes u ginekologa następnego dnia. Achronologicznie opowiedziany Sorry, Baby koncentruje się nie na samym centralnym traumatycznym zdarzeniu, które w filmie nie zostaje nawet wprost nazwane przez jego heroinę, ale na wszystkim tym, co następuje po samym zajściu, a także na wydarzeniach, które do samego kulminacyjnego momentu doprowadziły. Agnes, ofiara traumy, z dystansem i specyficznym poczuciem humoru, które nie wszystkim może wydać się na miejscu, radzi sobie ze swoim brzemieniem przez kilka następujących po sobie lat, albowiem życie toczy się dalej, a Agnes ma karierę uniwersytecką i przyjaciół, którzy pomagają jej w jej codziennych zmaganiach. Sorry, Baby to kameralna tragikomedia, która w cichy i introspektywny sposób opowiada o ważnych i przełomowych wydarzeniach w życiu, pokazując jednocześnie, jak heroina całej historii radzi sobie, aby to jedno przełomowe wydarzenie nie zniszczyło jej reszty życia.
Eva Victor, osoba reżyserska Sorry, Baby, jest osobą niebinarną. Scenariusz filmu jest również autorstwa Victor, a obraz pokazano premierowo w głównym konkursie dramatycznym Sundance Film Festival w styczniu 2025. Film wyjechał z Sundance z nagrodą za zajlepszy scenariusz (Waldo Salt Screenwriting Award), a także pokazywany był poźniej w sekcji Directors’ Fortnight na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes. Dystrybuowany przez słynną niezależną wytwórnię A24 reżyserski debiut Victor wszedł na ekrany polskich kin w końcówce sierpnia 2025 r.
Agnes (Eva Victor) studiuje literaturę angielską na jednym z college’ów w Nowej Anglii z poważnymi perspektywami na profesorską karierę na uczelni. Jej promotorem jest niejaki Preston Decker (Louis Cancelmi w tej roli), który pod pretekstem omówienia eseju Agnes zaprasza ją do swojego domu, po czym dopuszcza się na głównej bohaterce napaści seksualnej. Niechronologicznie opowiedziana historia Agnes pokazuje nam jej zmagania z konsekwencjami czynu jej oprawcy, brak wsparcia ze strony władz uczelni oraz służb państwa, a także powolne przepracowywanie traumy przy wsparciu najlepszej przyjaciółki (grana przez Naomie Ackie Lydie), nowego chłopaka (Lucas Hedges jako Gawin) oraz innych przypadkowo poznanych ludzi i zwierząt (tutaj wybijają się w szczególności znaleziony na ulicy bezdomny kotek oraz napotkana przygodnie podczas ataku paniki Agnes postać Pete’a, bezbłędnie zagrana przez Johna Carrolla Lyncha).
Jedna z recenzujących film Evy Victor osób stwierdziła, że osoba reżyserska Sorry, Baby to takie skrzyżowanie między aktorką Phoebe Waller-Bridge a pisarką Virginią Woolf. I rzeczywiście, trudno odmówić słuszności temu zestawieniu. Już sam gatunek i ogólny ton filmu determinuje skojarzenia z angielską, komediową głównie, aktorką Phoebe Waller-Bridge. Poczucie humoru Evy Victor przypomina to autorki serialu Współczesna dziewczyna (Fleabag, 2016-2019). Śmianie się i dystans do niekomfortowych sytuacji to wspólny mianownik twórczości Victor i Waller-Bridge. Ekscentryczność i niekonwencjonalność w połączeniu z aranżowaniem komediowych sytuacji w kontekście poważnych, dramatycznych wręcz wydarzeń, to główne wyznaczniki talentu Evy Victor. Przepracowywanie osobistej traumy przez heroinę Sorry, Baby z poczuciem humoru i ogromnym dystansem to jej indywidualny sposób na uniknięcie autodestrukcji. Dla wielu żarty w gabinecie ginekologicznym po napaści seksualnej to może być już za dużo ekstrawagancji, jednak w kontekście charakteru granej przez Victor Agnes scena u lekarza ma głębszy sens. Humor jest dla Agnes ostatnią deską ratunku przed depresją, a nawet samobójstwem, i w tym kontekście powinniśmy uszanować jej indywidualne podejście do traumatyzującego doświadczenia. W tym miejscu przychodzą skojarzenia z jeszcze innym brytyjskim serialem stworzonym przez kobietę, a mianowicie Mogę cię zniszczyć (I May Destroy You, 2020), autorstwa i z główną rolą Michaeli Cole. W historii kina widzieliśmy już naprawdę wiele filmów, które podchodziły do traumatycznych wydarzeń z absolutną powagą, powinniśmy więc tym bardziej docenić to niecodzienne pożenienie dramatu z czarną komedią autorstwa Evy Victor.
W Sorry, Baby mamy wiele literackich hołdów i nawiązań. Nieprzypadkowo pojawia się na przykład Lolita Nabokova, w kontekście seksualnej transgresji oczywiście. Z kolei powieść Do latarni morskiej Virginii Woolf stanowi koncepcyjną klamrę spinającą cały film, a grana przez Victor postać Agnes przypomina trochę współczesną wersję słynnej angielskiej pisarki, z jej ekscentrycznością i nieprzystosowaniem do twardych realiów codziennego życia. Jedną z najmocniejszych w filmie scen jest ta, która rozgrywa się pomiędzy Agnes a granym przez Johna Carrolla Lyncha Pete’m, w trakcie nagłego ataku paniki głównej bohaterki. Spokojna rozmowa dwojga nieznajomych ludzi o życiu i jego nieuchronnych implikacjach pozwala przeciążonej mentalnie i emocjonalnie Agnes na zdobycie odpowiedniej perspektywy w stosunku do rzeczy, które jej się przydarzają, a które są całkowicie poza jej kontrolą. Takich pozornie błahych, choć jednocześnie bardzo ważnych konwersacji, jest w filmie Sorry, Baby dużo dużo więcej. To one właśnie tworzą ten dojrzały kameralny debiut reżyserski Evy Victor, wzmagając w nas apetyt i oczekiwanie na jeszcze więcej w przyszłości.
