tag:blogger.com,1999:blog-25128123403566916232024-03-12T05:51:09.586+01:00Seks, nieporozumienia i płyty DVDBlog filmowy poświęcony amerykańskiemu kinu niezależnemu.Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.comBlogger264125tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-91139816804623179482024-03-07T20:04:00.003+01:002024-03-07T20:09:50.099+01:00All of Us Strangers (Dobrzy nieznajomi). W terapii z duchami.<p style="text-indent: 0px;"><span style="text-indent: 18pt;"> </span><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; text-indent: 18pt;">Najnowszy film Andrew Haigh’a </span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 18pt;">Dobrzy nieznajomi</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 18pt;"> ma tę nieuchwytną i zarazem subtelną oniryczną
właściwość, która sprawia, że ogląda się go jak opowieść rodem z zupełnie
innego wymiaru. W świecie, w którym Adam (fenomenalny Andrew Scott) spotyka i
rozmawia ze swoimi od dawna nieżyjącymi rodzicami (w tych rolach rewelacyjni
Jamie Bell i Claire Foy) wszystko może się zdarzyć i jednocześnie wszystko może
zostać zaprzepaszczone, dokładnie tak jak w intensywnym śnie właśnie. </span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 18pt;">Dobrzy nieznajomi</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 18pt;"> to jeden długi (ale
nie dłużący się bynajmniej) sen na jawie, w którym wyobraźnia głównego bohatera
perfekcyjnie zlewa się w jedno z otaczającą go rzeczywistością, tworząc łamiący
serce i chwytający za gardło terapeutyczny wymiar, stworzony po to, aby
wypowiedzieć słowa i kwestie nigdy niewypowiedziane do ludzi, którzy dawno już
odeszli z naszego życia. Ta niesamowicie poruszająca terapia z duchami, którą
serwuje nam tutaj Andrew Haigh, ma działanie intensywnie katarktyczne. Trzeba
być wyjątkowo odpornym na wzruszenia, aby udało się przetrwać ten film bez
dławiącej w gardle guli i napływających do oczu łez. </span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 18pt;">Dobrzy nieznajomi</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 18pt;"> to emocjonalny majstersztyk w czystej postaci.</span></span></p><p style="text-indent: 0px;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGkVveelx_pDt3SNalhp7lyaCCFoDhQb7aPdxmh_XsgfKpq0cRO1PP8xXCSw4aoqlGihfZ_prnhNJv_nnPcDX3vVr6sKxNvberm8cbx9E0a1S7dd9WxBEUiHPTGI-WKIFjQLvtXk39smiH_cg5RswO805bVIAv7Twx0zFOG4yQviD6hNF3fOD_jV35SNk/s1499/All%20of%20Us%20Strangers%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1499" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGkVveelx_pDt3SNalhp7lyaCCFoDhQb7aPdxmh_XsgfKpq0cRO1PP8xXCSw4aoqlGihfZ_prnhNJv_nnPcDX3vVr6sKxNvberm8cbx9E0a1S7dd9WxBEUiHPTGI-WKIFjQLvtXk39smiH_cg5RswO805bVIAv7Twx0zFOG4yQviD6hNF3fOD_jV35SNk/w426-h640/All%20of%20Us%20Strangers%201.jpg" width="426" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-family: arial;"><i><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Andrew
Haigh to queerowy brytyjski twórca filmowy, który zasłynął z niezależnych
projektów filmowych w rodzaju znakomicie przyjętych przez krytykę obrazów
takich jak: <i>Ten wspaniały weekend</i> (<i>Weekend</i>, 2011), <i><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2021/10/45-years-45-lat-lodowaty-powiew.html">45 lat</a></i>
(<i>45 Years</i>, 2015) czy <i>Polegaj na mnie</i> (<i>Lean on Pete</i>, 2017).
Haigh napisał również i wyreżyserował dla HBO dwusezonowy serial dramatyczny <i>Spojrzenia</i>
(<i>Looking</i>, 2014-2015) oraz wieńczący go fabularnie film <i>Looking: The
Movie</i> z 2016 r. o grupie gejów z San Francisco. Jego najnowsze dzieło,
dramat <a name="_Hlk160564617"><i>Dobrzy nieznajomi</i></a>, z Andrew Scott’em
oraz Paulem Mescal’em w rolach głównych, zadebiutował na festiwalu filmowym w
Telluride w Kolorado z końcem sierpnia 2023 r., a na polskie ekrany kinowe film
trafił oficjalnie 9 lutego 2024. Andrew Haigh napisał scenariusz do filmu na
podstawie powieści <i>Strangers </i>japońskiego pisarza Taichi Yamady z 1987
roku. Dobrzy nieznajomi dostali</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">
6 nominacji do BAFTA Awards (British Academy Film Awards) oraz<span style="mso-bidi-font-style: italic;"> aż 14 nominacji do British Independent Film
Awards, wygrywając w najważniejszych kategoriach jako najlepszy brytyjski
niezależny film 2023 roku, najlepszy scenariusz i najlepsz</span>y<span style="mso-bidi-font-style: italic;"> re</span>żyser<span style="mso-bidi-font-style: italic;"> dla Andrew Haigh’a.</span><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR0WrgpYyixlGNB-giY_TZgg7NhOr-NgqpFpaEwESQPGpAtSJlgWYY6tgoCx5uSr57EhiT-_UxREyE6cMIb2KDLTdBxf9ouStneZLBuaMfsmWwSNx1k2ITmrbvKdn40j9ch1YJ_NaXrs5rqfAJ-y9VLckFWYGrOYRRb7171n7Yn5Rc425WdcAH-NUHHJs/s2336/All%20of%20Us%20Strangers%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1226" data-original-width="2336" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR0WrgpYyixlGNB-giY_TZgg7NhOr-NgqpFpaEwESQPGpAtSJlgWYY6tgoCx5uSr57EhiT-_UxREyE6cMIb2KDLTdBxf9ouStneZLBuaMfsmWwSNx1k2ITmrbvKdn40j9ch1YJ_NaXrs5rqfAJ-y9VLckFWYGrOYRRb7171n7Yn5Rc425WdcAH-NUHHJs/w640-h336/All%20of%20Us%20Strangers%204.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Adam (Andrew Scott) jest scenarzystą
z zawodu, spędzającym samotne dni przed laptopem w swoim mieszkaniu w ogromnym
acz prawie pustym wieżowcu na obrzeżach Londynu. Jedynym poza Adamem lokatorem
tego budynku wydaje się być Harry (Paul Mescal), który znudzony i pijany puka
pewnego wieczoru do drzwi Adama, oferując mu alkohol i swoje towarzystwo. Adam
początkowo odmawia Harry’emu, ale w końcu ulega pokusie i rozpoczyna flirt z
młodszym od siebie sąsiadem. Jednocześnie Adam urządza sobie regularnie
wycieczki na wieś pod Londynem, gdzie w dawnym rodzinnym domu spotyka się ze
swoimi nieżyjącymi rodzicami, ofiarami wypadku samochodowego, gdy Adam miał
niespełna 12 lat. Grani przez Claire Foy i Jamiego Bella rodzice Adama są w
wieku, w którym zginęli w 1987 r., a więc są nawet młodsi od będącego już po
40-stce Adama. Rozmowy z duchami mają Adamowi pomóc w napisaniu scenariusza w
oparciu o jego wspomnienia z dzieciństwa, być może pomogą mu również w ewolucji
jego obecnego romansu z Harrym... </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkLbqo1uvvOK1H9r5pKvJmFFaUzbQAPSXfNKASCVQl1LIAdusKnt70xcu_Fsz1p9vjmLEjEHOYGdUfraLco8JotIEMCCLOIFYl9ncjfTmGhFrvtJe834lp5wb0vVfBvRtwvlWaJbiof37OB84lNwZBYQy_1oaMKYjpxDkiIy8qcWtBOY-TVcRSF4H_tcU/s1200/All%20of%20Us%20Strangers%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="522" data-original-width="1200" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkLbqo1uvvOK1H9r5pKvJmFFaUzbQAPSXfNKASCVQl1LIAdusKnt70xcu_Fsz1p9vjmLEjEHOYGdUfraLco8JotIEMCCLOIFYl9ncjfTmGhFrvtJe834lp5wb0vVfBvRtwvlWaJbiof37OB84lNwZBYQy_1oaMKYjpxDkiIy8qcWtBOY-TVcRSF4H_tcU/w640-h278/All%20of%20Us%20Strangers%203.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Dobrzy nieznajomi</i> to najbardziej
osobisty ze wszystkich filmów Andrew Haigh’a. Dość powiedzieć, że sceny spotkań
Adama z nieżyjącymi rodzicami nakręcone zostały w rodzinnym domu reżysera filmu
w Croydon w południowym Londynie. Żyjący współcześnie główny bohater obrazu
przyjeżdża pociągiem w rodzinne strony i niejako automatycznie przenosi się do
1987 roku, rodzice są w wieku, w którym byli w końcówce lat 80-tych, tak też są
ubrani i słuchają muzyki z tamtej dekady. Niezauważenie i bez najmniejszego
choćby dysonansu poznawczego przenosimy się ze współczesności do epoki, do
której główny bohater (i sam reżyser zresztą też) podchodzi z ogromną
nostalgią. Haigh jest ewidentnie dzieckiem lat 80-tych i słychać to wyraźnie na
ścieżce dźwiękowej do <i style="mso-bidi-font-style: normal;">All of Us Strangers</i>,
okraszonej szlagierami z tamtej epoki w wykonaniu Pet Shop Boys, Alison Moyet i
przede wszystkim Frankie Goes To Hollywood, którego to zespołu ballada <i style="mso-bidi-font-style: normal;">The Power of Love</i> rozbrzmiewa w
finałowej scenie obrazu będąc zarazem jego piękną muzyczną kodą, jak i ważnym
emocjonalnym manifestem. Fantastyczny element rozmów Adama z rodzicami nie ma w
sobie nic nienaturalnego i na siłę zainscenizowanego. Świetnie napisane przez Haigh’a
dialogi jeszcze bardziej wiarygodnie wybrzmiewają w ustach trójki tak
znakomitych aktorów jak Andrew Scott, Claire Foy oraz Jamie Bell. Nie ma w <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Dobrych nieznajomych</i> ani jednej
fałszywej nuty. Rodzice Adama zachowują się dokładnie tak, jak zachowywaliby
się w stosunku do swojego dojrzałego już syna w latach 80-tych ubiegłego wieku
i właśnie dlatego ten film tak mocno uderza w czuły punkt każdego, kto nie
odbył jeszcze tej ważnej rozmowy z własnymi rodzicami... Sama idea szczerej
rozmowy z kimś, z kim nie dane nam było porozmawiać ten ostatni raz przed jego
nagłym odejściem, jest już sama w sobie rozdzierającym duszę konceptem i trudno
nie wzruszyć się na samą myśl o takiej odrealnionej acz jakże kuszącej
wyobraźnię możliwości.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie_UrgxmFnquTh-_L8CcQ4t8P0-0RfL5oxXPf_GL6_PPXMVgtZn-hUMlZFvQpyODu3jafkHX3qjmY49_t4x7KXfGEP-vZdm0PgyD71C1WTUm-O45n2YsD65P9ivkkFhOlHaQByTrwp6YrEf-OAllnRgF0mq41W-slboTUxzOg7nCbVtecm93N7UmcCU0E/s786/All%20of%20Us%20Strangers%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="327" data-original-width="786" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEie_UrgxmFnquTh-_L8CcQ4t8P0-0RfL5oxXPf_GL6_PPXMVgtZn-hUMlZFvQpyODu3jafkHX3qjmY49_t4x7KXfGEP-vZdm0PgyD71C1WTUm-O45n2YsD65P9ivkkFhOlHaQByTrwp6YrEf-OAllnRgF0mq41W-slboTUxzOg7nCbVtecm93N7UmcCU0E/w640-h266/All%20of%20Us%20Strangers%202.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> Dramat
Andrew Haigh’a przebiega niejako na dwóch różnych płaszczyznach, względnie
dwóch różnych rzeczywistościach bądź wymiarach, które schodzą się w jedno pod
sam koniec filmu. W tym nostalgicznym wymiarze wsiadamy z Adamem do pociągu,
jedziemy na wieś pod Londynem, wchodzimy do jego domu z czasów dzieciństwa i
prowadzimy nabrzmiałe niewyrażonymi nigdy emocjami rozmowy z cudownie
przywróconymi światu rodzicami naszego głównego bohatera. W tym drugim,
wielkomiejskim wymiarze Adam poznaje bliżej swojego sąsiada, Harry’ego
(fantastyczny jak zwykle Paul Mescal). Ich dwie osobne samotności w pustym
londyńskim wieżowcu przecinają się wreszcie i kiełkuje z tego intrygujący
romans, wspólne dzielenie bezmiaru wolnego czasu, którym, jako pracujący z domu
scenarzysta, dysponuje Adam. Wycieczki do nocnych klubów, wspólne oglądanie na
kanapie szmirowatej telewizji, zasypianie i budzenie się w jednym łóżku to
rzeczy, których Adam dawno z nikim nie dzielił i zdążył już nawet zapomnieć,
jak należy całować drugą osobę, żeby nie stracić oddechu... I tak jak z
nieżyjącymi rodzicami, Adam odbywa długie, katarktyczne wręcz rozmowy ze
znacznie młodszym od siebie Harrym, dla którego bycie gejem to już zupełnie
inne doświadczenie niż to, którym dysponuje wychowany w latach 80-tych Adam. I
tak jak w piosence <i>The Power of Love </i>grupy
Frankie Goes To Hollywood rozmowy oraz relacja Adama z rodzicami i przede
wszystkim z Harrym to najlepszy sposób, aby przegonić czyhające wokół ciemność
i wampiry.</span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgowzMne7kgoI2rWJLPdDgNU2axFwdHoM2XMLF4Tjb8cEgomQHoPwkDqYmgNQAwrnkEZ-0wgCwdcM3b7lptFXHyfKyIjun1FarqPUGGXB8U4k4P-tLiyVeDTSQDoq0f9Y3x5m-K06d3FXfeJsBkrs82vtstzI-xHSSlIK0yF77mdUvPpzcUANuGPR9eK6g/s1000/All%20of%20Us%20Strangers%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1000" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgowzMne7kgoI2rWJLPdDgNU2axFwdHoM2XMLF4Tjb8cEgomQHoPwkDqYmgNQAwrnkEZ-0wgCwdcM3b7lptFXHyfKyIjun1FarqPUGGXB8U4k4P-tLiyVeDTSQDoq0f9Y3x5m-K06d3FXfeJsBkrs82vtstzI-xHSSlIK0yF77mdUvPpzcUANuGPR9eK6g/w640-h384/All%20of%20Us%20Strangers%205.jpg" width="640" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/O97iSjvqBlY" width="320" youtube-src-id="O97iSjvqBlY"></iframe></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-54817668473917683522024-02-09T22:01:00.002+01:002024-02-09T22:05:53.408+01:00May December (Obsesja). Z tabloidów do niezależnego filmu.<p> <span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt;">W latach 90-tych ubiegłego wieku
tabloidy na całym świecie rozpisywały się namiętnie o historii romansu
34-letniej nauczycielki Mary Kay </span><a name="_Hlk158316990" style="font-size: 12pt;">Letourneau</a><span style="font-size: 12pt;"> i jej
12-letniego wtedy ucznia Vili Fualaau. Letourneau jako recydywistka poszła w
1998 r. do więzienia za uwiedzenie i gwałt na nieletnim i odsiedziała w sumie
ponad sześcioletni wyrok. W więzieniu Letourneau urodziła też Fualaau dwie
córki. Po zakończeniu odsiadki w 2005 Mary Kay i Vili pobrali się oficjalnie,
po czym spędzili ze sobą kolejne 14 lat aż do separacji w 2019. Najnowszy film
uznanego amerykańskiego reżysera z nurtu New Queer Cinema, Todda Haynesa,
bezpośrednio nawiązuje do tej głośnej i skandalicznej sprawy sprzed lat,
zmieniając imiona i detale, ale pozostawiając jądro samego skandalu
nienaruszone. Niezależne filmy spod ręki Todda Haynesa znane są przede
wszystkim dzięki swoim transgresjom i ciągłemu przesuwaniu znaczeń, przez co
nigdy (jako widzowie) nie jesteśmy do końca pewni, co tak naprawdę powinniśmy
czuć i myśleć na tak przedstawione tematy bądź jak winniśmy oceniać ukazanych
nam bohaterów historii. </span><i style="font-size: 12pt;">May December</i><span style="font-size: 12pt;">
(</span><i style="font-size: 12pt;">Obsesja </i><span style="font-size: 12pt;">w polskim przekładzie) to
komediodramat nakręcony w konwencji pastiszu klasycznego melodramatu, ale jest
to dzieło tak nieoczywiste tonalnie i moralnie ambiwalentne, że aż artystycznie
frapujące. Todd Haynes po raz kolejny położył swój niepodrabialny odcisk na
powszechnie znanej i sfatygowanej już nieco historii, tchnął też w nią zupełnie
nowy życiowy wigor.</span></span></p><p><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqlJcX6G8vIdExwbiJ52CQAonM2qh_9KEz2AKbfOwQdUTbHVGxAzXWU14YJ7g9WotbrT51iL5T775BXB0Xk-8hLE_0zx1SCBXN5pcQwAu1McAHHaQeWtLdt2Ww4BYKSGQEvR_jPibpFiXGUd-VQ8uvg20GF-NRH9w5jyAGJC93ejbg0MzEm5ECQcs10to/s1251/May%20December%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1251" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqlJcX6G8vIdExwbiJ52CQAonM2qh_9KEz2AKbfOwQdUTbHVGxAzXWU14YJ7g9WotbrT51iL5T775BXB0Xk-8hLE_0zx1SCBXN5pcQwAu1McAHHaQeWtLdt2Ww4BYKSGQEvR_jPibpFiXGUd-VQ8uvg20GF-NRH9w5jyAGJC93ejbg0MzEm5ECQcs10to/w512-h640/May%20December%201.jpg" width="512" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-family: arial;"><i><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Todd
Haynes zaprezentował światu swój najnowszy film na Międzynarodowym Festiwalu
Filmowym w Cannes w maju 2023 r. Do polskich kin obraz trafił 2 lutego 2024 pod
dość niefortunnym i mocno zużytym już tytułem <i>Obsesja</i> (w oryginale <i>May
December</i>). Autorką oryginalnego scenariusza do filmu jest Samy Burch, która
za swoją pracę dostała niedawno nominację do Oscarów. Oryginalny scenariusz to
niestety jedyna Oscarowa nominacja dla <i>May December</i>, i to pomimo
trójkąta znakomitych ról w wykonaniu Natalie Portman, Julianne Moore oraz
Charlesa Meltona. Warto nadmienić, że oryginalna muzyka do filmu (bardzo
charakterystyczna i melodramatyczna w wymowie) autorstwa Marcelo Zarvosa jest
tak naprawdę wariacją na temat głównego motywu muzycznego Michela Legranda z
filmu <i>Posłaniec</i> (<i>The Go-Between</i>, 1971) Josepha Losey’a z Julie
Christie i Alanem Bates’em w rolach głównych. Muzyka w <i>May December</i> to
jeden z najważniejszych kluczy do zrozumienia kontekstu i tonu filmu Haynesa.</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg43js3z3nec5J7EqfE-NbYn_ltDrDRAUP7z_3Z5Kd4SkMU0SjGoLqHf0YnB9yLJQcvI_IQQmGfTS0YZLtIhlVJAYBtft3PUjLRi2ssv1Ciqmb3WWw-gw9VNCEo0z2WyUdLVDFxIz9FmXW_PkrWrFyaynV11nqk5INCXdUxTrpEDXlviMcDtm7HXka_5PY/s1500/May%20December%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1500" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg43js3z3nec5J7EqfE-NbYn_ltDrDRAUP7z_3Z5Kd4SkMU0SjGoLqHf0YnB9yLJQcvI_IQQmGfTS0YZLtIhlVJAYBtft3PUjLRi2ssv1Ciqmb3WWw-gw9VNCEo0z2WyUdLVDFxIz9FmXW_PkrWrFyaynV11nqk5INCXdUxTrpEDXlviMcDtm7HXka_5PY/w640-h426/May%20December%203.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Aktorka Elizabeth Berry (Natalie
Portman) przyjeżdża w 2015 r. do Savannah w Georgii, żeby przygotować się do
roli w niezależnym filmie o głośnej sprawie romansu Gracie Atherton (Julianne
Moore) i Joe Yoo (Charles Melton).</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> Bohaterowie skandalu sprzed lat (teraz w pozornie
szczęśliwym związku małżeńskim) pozwalają Elizabeth przebywać w towarzystwie
swoim oraz trójki swoich dzieci, jak również nie mają problemu z rozmowami
Elizabeth z innymi członkami społeczności, w której zamieszkują Gracie oraz Joe.
Elizabeth bardzo serio podchodzi do swojego zadania wcielenia się w filmową
wersję Gracie, jej aktorska metoda zakłada jak najwierniejszą imitację
prawdziwej Gracie Atherton. Im dłuższy pobyt Elizabeth w Savannah, tym większy
dyskomfort dla Gracie i członków jej najbliższej rodziny, bowiem owładnięta
obsesją perfekcyjnej imitacji życia Elizabeth zaczyna stapiać się w mowie,
gestach i zachowaniu ze studiowaną przez siebie skrupulatnie Gracie...<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZWW0bA-ivFby2Md-4OxAc3iy0KLU2rGGoN6zdh6JkbXwUHfCh20rWTYfnENcdbJuudseWgYgEcSuUD7v3nvz4_2ot6g_Quwarpuj2Ixy6ptLq-cULDEJ_suvSDelVJXI4iprl0QNw9pVj2BY_Bjh7Y6PClb6fWgcskhB8poKS-6JGg4jREWJ5NsAtxp8/s975/May%20December%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="527" data-original-width="975" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZWW0bA-ivFby2Md-4OxAc3iy0KLU2rGGoN6zdh6JkbXwUHfCh20rWTYfnENcdbJuudseWgYgEcSuUD7v3nvz4_2ot6g_Quwarpuj2Ixy6ptLq-cULDEJ_suvSDelVJXI4iprl0QNw9pVj2BY_Bjh7Y6PClb6fWgcskhB8poKS-6JGg4jREWJ5NsAtxp8/w640-h346/May%20December%204.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Todd Haynes
jest mistrzem w portretowaniu melodramatycznych sytuacji w swoich filmach. Jako
admirator klasycznych melodramatów Douglasa Sirka z lat 50-tych XX wieku Haynes
ma szczególny dar w wyłuskiwaniu melodramy tam, gdzie jest ona
najintensywniejsza i najszczersza. Julianne Moore wydaje się być z kolei
idealną aktorką do odegrania postaci heroiny w konwencji melodramatu właśnie, a
film <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Obsesja</i> jest już ich piątą
kolaboracją, znakomicie wpasowującą się w ich przeszłe dokonania w rodzaju
obrazów takich jak: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Schronienie</i> (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Safe</i>, 1995) oraz <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Daleko od nieba</i> (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Far from
Heaven</i>, 2002). W<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> May December</i>
Julianne Moore gra postać mocno dwuznaczną. Z jednej strony Gracie Atherton to
skazana sądownie na wieloletnie więzienie gwałcicielka nieletniego, która w
wieku 36 lat zainicjowała seksualną relację z 13-letnim wtedy Joe, mając już
wtedy męża i kilkoro dzieci. Z drugiej jednak strony Julianne Moore nie
portretuje Gracie jako świadomej swoich błędów i przekroczeń predatorki, raczej
widzi w niej osobę z syndromem księżniczki w opałach, potrzebującej księcia na
białym koniu, który wyratowałby ją z opresji. Tym księciem był dla
nieszczęśliwej w małżeństwie 36-letniej Gracie 13-letni Joe, który w głowie
granej przez Moore postaci nie był bynajmniej jej ofiarą, ale raczej
inicjatorem całego romansu i jednocześnie tym, który w tej relacji był
dojrzalszy i trzymający pełną kontrolę... Taką oficjalną wersję wydarzeń
potwierdza w rozmowie z Elizabeth sam Joe, który wyraźnie deklaruje indagującej
aktorce, że wcale nie czuje się ofiarą wydarzeń sprzed lat. Im głębiej i dłużej
jednak Elizabeth drąży i wyciąga na światło dzienne przeszłość, tym bardziej
napięte stają się relacje w pozornie spełnionym małżeństwie Gracie i Joe. W
pewnym momencie Joe zaczyna kwestionować swoją rolę w wydarzeniach z
przeszłości i dociera do niego świadomość bycia ofiarą starszej i dużo bardziej
doświadczonej kobiety.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSu8tlhtna_7rbg8SATgmhDejeZq4wU7F2JnQsmFYsotp5omtqdhMfzkSb-_mb1DyeWO9zDrj3Hf3XezJFSGBXqMTKhc-UM3HbIciQkkpvEftTfRj-qkZOepRLujqqCDjpzHPWGMktuXvfGcOlwWd3SjMWmr9TzPDhN5wjGLmqfa53UDjLcDB_pN_MVCI/s900/May%20December%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="900" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSu8tlhtna_7rbg8SATgmhDejeZq4wU7F2JnQsmFYsotp5omtqdhMfzkSb-_mb1DyeWO9zDrj3Hf3XezJFSGBXqMTKhc-UM3HbIciQkkpvEftTfRj-qkZOepRLujqqCDjpzHPWGMktuXvfGcOlwWd3SjMWmr9TzPDhN5wjGLmqfa53UDjLcDB_pN_MVCI/w640-h426/May%20December%206.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> Najnowszy
film Todda Haynesa wznosi się na wyżyny aktorskiego kunsztu, a to dzięki
odtwórcom trzech głównych ról. Natalie Portman i Julianne Moore grają tutaj
dwie dominujące i kontrolujące kobiety, które jakkolwiek miłe i nieustannie do
siebie uśmiechnięte, prowadzą tak naprawdę psychologiczną wojnę o ostateczną
dominację i kontrolę narracji. Pochodzące z różnych środowisk, Elizabeth i
Gracie nie ustępują jednak sobie ambicją i żądzą posiadania ostatniego słowa w
dyskusji. Obie prowadzą wyrafinowaną grę społeczną z otoczeniem, Gracie udaje
kruchą i infantylną, Elizabeth zaś zgrywa miłą i pełną szacunku do innych. W gruncie
rzeczy jednak obie kobiety są bezwzględne w osiąganiu zamierzonych przez siebie
celów, Gracie nieustannie kontroluje męża (traktując go jak kolejne swoje
dziecko) i próbuje w ten sam sposób kontrolować dzieci (tu już bez większych
sukcesów). Z kolei Elizabeth pod pozorem przygotowania do roli wchodzi w butach
w intymną rzeczywistość Gracie i Joe, miesza w tej rodzinie w imię artystycznej
prawdy telewizyjnego filmu (prawdopodobnie szmiry), który zamierza nakręcić i w
obsesyjny wręcz sposób imituje prawdziwą Gracie, kopiując nawet jej makijaż,
gesty, a także charakterystyczny sepleniący sposób mówienia... W samym środku
tej subtelnej gry pozorów i walki o dominację pomiędzy Gracie oraz Elizabeth znajduje się
znakomicie zagrany przez Charlesa Meltona Joe, który po raz kolejny w swoim życiu
staje się ofiarą dominujących i próbujących kontrolować wszystko kobiet.</span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAcr4_2-u5pkvlcouWQiomLD6c8CMQenImtFkOmDBLbFQjTs8UHKLbD-3tOaElvnJovwkcPgjtgwMiPNhriQQWJfMUlaSHCQk7aOIEkPreuGOvylCCt9grUfgJMml1okPAs0IMUPd8omZi8Dd4FtdkNra7oRZWotSB5a6iOzgRxtttK7PJXCrpnQ2m3A8/s3000/May%20December%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1688" data-original-width="3000" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAcr4_2-u5pkvlcouWQiomLD6c8CMQenImtFkOmDBLbFQjTs8UHKLbD-3tOaElvnJovwkcPgjtgwMiPNhriQQWJfMUlaSHCQk7aOIEkPreuGOvylCCt9grUfgJMml1okPAs0IMUPd8omZi8Dd4FtdkNra7oRZWotSB5a6iOzgRxtttK7PJXCrpnQ2m3A8/w640-h360/May%20December%202.jpg" width="640" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/_2wg45bRRF8" width="320" youtube-src-id="_2wg45bRRF8"></iframe></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-32463362379938539282024-01-16T19:07:00.002+01:002024-01-16T19:11:01.050+01:00Theater Camp (Obóz teatralny). Kampowe wakacje.<p> <span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt;">Komedia </span><i style="font-size: 12pt;">Obóz
teatralny</i><span style="font-size: 12pt;"> to arcyzabawny obraz w stylu mockumentu, czyli fikcji udającej
film dokumentalny. Film jest jednocześnie satyrą na niezależne środowisko
teatralne, a jego bohaterem zbiorowym jest letni obóz dziecięcy dla
młodocianych wyznawców Melpomeny. Dziecięcy aktorzy prowadzeni przez swoich instruktorów
przygotowują się do wystawienia oryginalnego musicalu o życiu i dokonaniach
fundatorki swojej teatralnej trupy, Joan Rubinsky (Amy Sedaris w tej roli),
obecnie przebywającej w szpitalu w śpiączce. Nadrzędnym celem produkcji (poza
oczywiście oddaniem hołdu nieodżałowanej Joan) jest uratowanie egzystencji
samego obozu, któremu grozi finansowa ruina i przejęcie nieruchomości przez
bank, a następnie konkurencyjny obóz dla dzieci z bogatych rodzin…Opiekunowie i
jednocześnie aktorzy-instruktorzy w osobach Amosa i Rebeki-Diane (Ben Platt
oraz Molly Gordon), a także kierownika produkcji Glenna (Noah Galvin) stają na
głowach, aby oryginalny musical stał się hitem i wybawieniem przed finansową
klapą.</span></span></p><p><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizy11LCCxvchXwMKQl4CzvSSU1Hy90QY0tVhhAOCHOnerN0WpBfwMrdrHPqoBhoZQVUA4MLEnyWvo4lT29oerx3dcsEWCWG61j9_UKHMAc28JyC550MiOAXjkBeDa6I9UTVReUGpBBw9TCHu4e0QO0yt2Xql0sx6_1dHFYakpkR0zmCrr9ULbc_XMaFDo/s1500/Theater%20Camp%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizy11LCCxvchXwMKQl4CzvSSU1Hy90QY0tVhhAOCHOnerN0WpBfwMrdrHPqoBhoZQVUA4MLEnyWvo4lT29oerx3dcsEWCWG61j9_UKHMAc28JyC550MiOAXjkBeDa6I9UTVReUGpBBw9TCHu4e0QO0yt2Xql0sx6_1dHFYakpkR0zmCrr9ULbc_XMaFDo/w426-h640/Theater%20Camp%201.jpg" width="426" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Obóz teatralny</i> powstał jako rozwinięcie
krótkometrażowego filmu pod tym samym tytułem z 2020 roku w reżyserii Molly
Gordon i Nicka Liebermana. Dwójka reżyserów wspólnie z aktorami Noah Galvin’em <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>i Benem Platt’em stworzyła w 2020 r.
oryginalny scenariusz projektu, po czym twórcy rozbudowali pierwotny pomysł do
długości pełnometrażowego obrazu, przy czym Molly Gordon, Ben Platt i Noah
Galvin zagrali jednocześnie w filmie trzy główne role. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Obóz teatralny </i>pokazano premierowo w USA w styczniu 2023 w głównym
konkursie podczas festiwalu Sundance. Od początku grudnia 2023 obraz jest też dostępny
w streamingu w Polsce na platformie Disney+.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicWyxs_dTaO05yPe6e4fHyd47kbA8gKHT7o6GLi6KajZYgr0bnPzt2uR5WjuEDR4SLfNIwHhUr1ICz6xmxkA-fAakDo91M77iNyMD49hD0h-UHHCBZPJRoQDh60RdudexGbi-7-C2Mft9iQQaT0OO4ZQqF5ZbYw7qIRaJ29GXMT-a2GnOe5-TV5TxXG10/s1536/Theater%20Camp%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="864" data-original-width="1536" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicWyxs_dTaO05yPe6e4fHyd47kbA8gKHT7o6GLi6KajZYgr0bnPzt2uR5WjuEDR4SLfNIwHhUr1ICz6xmxkA-fAakDo91M77iNyMD49hD0h-UHHCBZPJRoQDh60RdudexGbi-7-C2Mft9iQQaT0OO4ZQqF5ZbYw7qIRaJ29GXMT-a2GnOe5-TV5TxXG10/w640-h360/Theater%20Camp%206.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Gdy Joan
Rubinsky (Amy Sedaris), założycielka obozu teatralnego dla dzieci o nazwie
AdirondACTS w stanie Nowy Jork, ląduje nieoczekiwanie w szpitalu w śpiączce, finansowo-biznesowe
sprawy obozu bierze w swoje ręce jej syn Troy (Jimmy Tatro), vloger oraz aspirujący
acz niekoniecznie spełniony biznesmen (aktualnie na bezrobociu…). Szybko staje
się jasne, że obozowi grozi finansowa ruina, a bank może przejąć należącą do
niego nieruchomość. W obliczu zbliżającej się katastrofy opiekunowie obozu i
jednocześnie aktorzy-instruktorzy postanawiają stworzyć i wystawić oryginalny
musical o życiu i dziele fundatorki obozu, Joan Rubinsky, z pełną świadomością,
że może to być ostatni teatralny projekt, który zrealizują wspólnie z aktorsko
i muzycznie utalentowanymi dzieciakami…<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6h0aNPOiobNKbK-aJMibZG0YMvA2M8qflt2e40yHdRfQ0y6UhumEytN_0ROTmXla0pJ2NTo0q7TpZ7bWR8aNODo7oPLoKgWVn-vc5LHUzaCX0P0qyL7RRuudzlbvl8pzu63uIxgplkII377p3VXeJtrShk7UMDYcBbWoAzlnmdtf1rrsevG6sohrVk3U/s1050/Theater%20Camp%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="1050" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6h0aNPOiobNKbK-aJMibZG0YMvA2M8qflt2e40yHdRfQ0y6UhumEytN_0ROTmXla0pJ2NTo0q7TpZ7bWR8aNODo7oPLoKgWVn-vc5LHUzaCX0P0qyL7RRuudzlbvl8pzu63uIxgplkII377p3VXeJtrShk7UMDYcBbWoAzlnmdtf1rrsevG6sohrVk3U/w640-h336/Theater%20Camp%203.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Obóz teatralny</i> ufundowany jest na serii
zabawnych skeczów udających film dokumentalny, a jego spoiwem jest uroczy zakątek
w nowojorskich górach Adirondack, gdzie letni obóz dla młodych adeptów
Melpomeny ma swoją stałą siedzibę (stąd też nazwa obozu AdirondACTS, która jest
pomysłową grą słów). Komedia Molly Gordon i Nicka Liebermana nigdy nie wytraca
swojego szybkiego tempa, a seria zabawnych gagów z udziałem kochających
aktorstwo i musicale dzieciaków zdaje się nie mieć końca. Nadanie filmowi stylu
mockumentu pozwala ugruntować na pozór chaotyczną fabułę w zorganizowany ciąg
scen, w ramach którego obserwujemy castingi oraz aktorskie przygotowania dzieci
do wystawienia oryginalnego musicalu <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Joan,
still</i>, będącego hołdem złożonym pomysłodawczyni i fundatorce obozu,
aktualnie znajdującej się w głębokiej śpiączce. Twórcami musicalu są
opiekunowie i jednocześnie instruktorzy młodocianych aktorów, Amos oraz
Rebecca-Diane, których grają współautorzy scenariusza do filmu: Ben Platt i
Molly Gordon. Amos i Rebecca-Diane to dwójka niespełnionych aktorów, którzy
swoje pierwsze aktorskie szlify zdobywali jako dzieci na tym samym teatralnym
obozie, na którym uczą teraz innych. Brak sukcesów i propozycji w aktorskiej
karierze powetowali sobie zawodem aktorów-instruktorów, pisząc wspólnie
oryginalne sztuki wystawiane premierowo na zakończenie każdego letniego sezonu.
<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVVxlZRbWkrlUivwiubmst9y0QGDb0W0YXeC5W5Bf8u2KkIGfdv4CFdSy2acHmtbttOfUbsBsUviOYE_yOBjgmqt5vtzfRNxVqWgxwgwwDCDx2o_ViVB9Odo5VPueARSOFl-u9cErNpwxoRa5bOKwakiZoo4ZVVZQCEXViE_muuDWQSDXC_BqJKjKR4BU/s3021/Theater%20Camp%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1698" data-original-width="3021" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVVxlZRbWkrlUivwiubmst9y0QGDb0W0YXeC5W5Bf8u2KkIGfdv4CFdSy2acHmtbttOfUbsBsUviOYE_yOBjgmqt5vtzfRNxVqWgxwgwwDCDx2o_ViVB9Odo5VPueARSOFl-u9cErNpwxoRa5bOKwakiZoo4ZVVZQCEXViE_muuDWQSDXC_BqJKjKR4BU/w640-h360/Theater%20Camp%204.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> Między
grającymi Amosa i Rebekę-Diane aktorami czuć autentyczną chemię, a także bliskość
i zażyłość, co uwiarygodnia ich interakcje, czyniąc komizm i satyrę <i>Obozu teatralnego</i> tym bardziej swobodną
i niewymuszoną. Komediowy talent Molly Gordon, Bena Platta, a także znakomicie
partnerującym im w drugoplanowych rolach Noah Galvina (Glenn), Jimmy’ego Tatro
(Troy), Ayo Edebiri (Janet) oraz Caroline Aaron (Rita) czynią z <i>Obozu
teatralnego</i> prawdziwie kampowe doświadczenie. W tym kontekście ani trochę
nie dziwi specjalna nagroda jury na festiwalu Sundance dla najlepszego aktorskiego
ensemble. Poza wymienionymi wyżej aktorami również wszyscy dziecięcy odtwórcy
ról radzą sobie znakomicie, nie ustępując starszym i bardziej doświadczonym
kolegom po fachu fenomenalnego wprost wyczucia komedii i kampu.<br /></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUYbC3TIduPWXjLxVHGRxfSc2ysWldzdbDcn-0QCz4dn47lJr4yu64S2SmFIkeOM9P_HDneUAMIj7UFuQHZN0tto4gSBnv318mvHFm8B2s-mbvgZitRM_YWt6fArn-hKiBpp4zsRWdVL92lkhTQhOgE5LIQ_R_suBc4HDDePrbq8MjZhN1MOwIEzmdGws/s1920/Theater%20Camp%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUYbC3TIduPWXjLxVHGRxfSc2ysWldzdbDcn-0QCz4dn47lJr4yu64S2SmFIkeOM9P_HDneUAMIj7UFuQHZN0tto4gSBnv318mvHFm8B2s-mbvgZitRM_YWt6fArn-hKiBpp4zsRWdVL92lkhTQhOgE5LIQ_R_suBc4HDDePrbq8MjZhN1MOwIEzmdGws/w640-h360/Theater%20Camp%205.jpg" width="640" /></a></div><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><o:p></o:p></span><p></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/puVDIUk0kM8" width="320" youtube-src-id="puVDIUk0kM8"></iframe></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-28809937864999960262023-12-23T23:59:00.001+01:002023-12-29T00:51:48.126+01:00Hunt for the Wilderpeople (Dzikie łowy). Piękno i śmieszność Nowej Zelandii.<p> <span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt;">Nowozelandczyk Taika Waititi to król Midas komedii:
jakiejkolwiek filmowej produkcji się nie tknie, zamienia ją w komediowe złoto.
Okryty międzynarodową sławą Maorys z Nowej Zelandii znany jest przede wszystkim
ze swoich ostatnich projektów dla Marvela (</span><i style="font-size: 12pt;">Thor
Ragnarok</i><span style="font-size: 12pt;">) oraz produkowanych przez siebie znakomitych seriali w rodzaju </span><i style="font-size: 12pt;">Co robimy w ukryciu </i><span style="font-size: 12pt;">(</span><i style="font-size: 12pt;">What We Do in the Shadows</i><span style="font-size: 12pt;">), </span><i style="font-size: 12pt;">Rdzenni i wściekli</i><span style="font-size: 12pt;"> (</span><i style="font-size: 12pt;">Reservation Dogs</i><span style="font-size: 12pt;">) oraz </span><i style="font-size: 12pt;">Nasza
bandera znaczy śmierć</i><span style="font-size: 12pt;"> (</span><i style="font-size: 12pt;">Our Flag Means
Death</i><span style="font-size: 12pt;">). Warto jednak nadrobić jego kilka pierwszych pełnometrażowych
filmów, z których </span><i style="font-size: 12pt;">Dzikie łowy</i><span style="font-size: 12pt;"> (</span><i style="font-size: 12pt;">Hunt for the Wilderpeople</i><span style="font-size: 12pt;">) z 2016 r. dzierżą
palmę pierwszeństwa wśród jego najlepszych autorskich projektów. </span><i style="font-size: 12pt;">Dzikie łowy</i><span style="font-size: 12pt;"> są specyficznym komediowym kinem
drogi pośród nowozelandzkiego buszu, w którym żadnych dróg uświadczyć się tak
naprawdę nie da oraz obrazem o trudnym dojrzewaniu outsidera o antyspołecznych
ciągotach. </span><i style="font-size: 12pt;">Dzikie łowy </i><span style="font-size: 12pt;">to jednak
przede wszystkim piękny hołd złożony przez Taikę Waititi swojej nowozelandzkiej
ojczyźnie, zapierającemu dech w piersiach pięknu jej przyrody i śmieszności peryferyjnej
niejednokrotnie mentalności co poniektórych jej mieszkańców.</span></span></p><p><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2odZRy1vdjlEy_apNPnGLzsH_wbtiE8guywKdccQTbjCJ0ApJPN7HcW3haO1xsIGEa1Pu1N4tojpBLbP3X4XWCGzabmZywsBipTOw4qOl31ANcheJqvpegkqCOHsgCsdAgoxp2I4uEgvhtYxHJzaV3PaSSBRje2QXANNZIbQXGIDB_UHwYzy8GwvF9NA/s1481/Hunt%20for%20the%20Wilderpeople%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2odZRy1vdjlEy_apNPnGLzsH_wbtiE8guywKdccQTbjCJ0ApJPN7HcW3haO1xsIGEa1Pu1N4tojpBLbP3X4XWCGzabmZywsBipTOw4qOl31ANcheJqvpegkqCOHsgCsdAgoxp2I4uEgvhtYxHJzaV3PaSSBRje2QXANNZIbQXGIDB_UHwYzy8GwvF9NA/w432-h640/Hunt%20for%20the%20Wilderpeople%201.jpg" width="432" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Podobnie
jak trzy poprzednie jego niezależne filmy, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Dzikie
łowy</i> również zadebiutowały w międzynarodowej sekcji festiwalu Sundance w styczniu
2016 roku. Czwarte autorskie dzieło Taiki Waititi okazało się kinowym hitem w
jego rodzinnej Nowej Zelandii, bijąc wszelkie finansowe rekordy rodzimych
produkcji i stając się najlepiej zarabiającym nowozelandzkim filmem w historii.
Poza świetnym komediowym scenariuszem autorstwa samego Waititi na podstawie
powieści Barry’ego Crumpa, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Dzikie łowy</i>
nie byłyby takim kinowym przebojem, gdyby nie aktorski duet Sama Neilla i Juliana
Dennisona, którzy wcielają się w role dość nieoczywistych kryminalnych partnerów:
zgryźliwego Hectora (Neill) oraz jego podopiecznego rodem z poprawczaka, Rickiego Bakera (Dennison). W Polsce film można aktualnie obejrzeć w streamingu na HBO Max.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIDk-NsF3yoMs_fSd2mQYzbADPIfItLrC8Y61TPjpnB0TkgrBkmpa33F8phKYTebLX8uY6ApDExowPfa-vIe5Z3ZKAA6I4bmdKuhNENHru3a8a7-CbwRFsTt2jenR9I-9aZET3g73WbeFi1Y_np9tXgx2F_tHYv91B6Iq00Q-kXCeGtenEl38-Jmwhefo/s2048/Hunt%20for%20the%20Wilderpeople%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1363" data-original-width="2048" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIDk-NsF3yoMs_fSd2mQYzbADPIfItLrC8Y61TPjpnB0TkgrBkmpa33F8phKYTebLX8uY6ApDExowPfa-vIe5Z3ZKAA6I4bmdKuhNENHru3a8a7-CbwRFsTt2jenR9I-9aZET3g73WbeFi1Y_np9tXgx2F_tHYv91B6Iq00Q-kXCeGtenEl38-Jmwhefo/w640-h426/Hunt%20for%20the%20Wilderpeople%203.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Grany
przez fenomenalnego Juliana Dennisona problematyczny dla opieki społecznej Ricky
Baker trafia na początku filmu do kolejnego zastępczego domu na obrzeżach
nowozelandzkiego buszu. Pomimo jego kryminalnej przeszłości, pod swój dach
decyduje się go przyjąć małżeństwo Belli i Hectora Faulknerów (w tych rolach
Rima Te Wiata i Sam Neill). Szybko jednak Ricky Baker ucieka z nowego domu w
towarzystwie psa Tupaca do pobliskiego buszu, tropiony najpierw przez Hectora,
a potem przez nowozelandzką policję i opiekę społeczną na czele z równie bezwzględną
co niekompetentną Paulą (Rachel House).<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFjCWsfSYKcBhMfN0KDjKBBmVOCuJjXPh35GX5NOu3TM9Pe6dPuoX7dFyqjbej42yjx8ZYUz3TWXrdcHJn0xcs8c5ezAiB23djvkoj_hyphenhyphend4B1CRXPqxyO2f_veLVW6fp85qdrInNZkC0gEp0-6nd-t_-kNe_f9znfkWq5npI1NSdM-eJECjdA8WaJGd1w/s1280/Hunt%20for%20the%20Wilderpeople%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="536" data-original-width="1280" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFjCWsfSYKcBhMfN0KDjKBBmVOCuJjXPh35GX5NOu3TM9Pe6dPuoX7dFyqjbej42yjx8ZYUz3TWXrdcHJn0xcs8c5ezAiB23djvkoj_hyphenhyphend4B1CRXPqxyO2f_veLVW6fp85qdrInNZkC0gEp0-6nd-t_-kNe_f9znfkWq5npI1NSdM-eJECjdA8WaJGd1w/w640-h268/Hunt%20for%20the%20Wilderpeople%202.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ricky
Baker to nie tylko pospolity urwis i ancymon. W wolnych chwilach zdarza mu się też
układać haiku, uwielbia swojego psa Tupaca i przekonuje się szybko do swojej
nowej rodziny w osobie niesamowicie ciepłej Belli i jej mrukliwego męża Hectora.
Bella daje Rickiemu duży margines wolności, co idealnie koresponduje z
buntowniczą i niezależną naturą tułającego się od lat po poprawczakach i
zastępczych domach chłopca. Podejście Belli stoi w jaskrawym kontraście z
nastawieniem opiekującej się Rickym pracownicy społecznej Pauli, która w <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Dzikich łowach</i> wchodzi w buty czarnego
charakteru, ale jest w swojej roli ścigającej zbiegłego Rickiego tak zapamiętała
i nieprzejednana, że aż krańcowo śmieszna, nie wspominając już o Himalajach jej
urzędowej niekompetencji. Paula zawsze akcentuje negatywne aspekty charakteru
Rickiego, podczas gdy Bella widzi w chłopaku wolną i niezależną duszę. Tam,
gdzie Paula widzi niesubordynację, bezczelność i rozbój, tam Bella dostrzega
brak uwagi, zainteresowania oraz pragnienie wyrwania się spod wszechobecnej
kontroli świata dorosłych.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkkLrvYTQocQM9xMgJfeG68XJsOGYlgJKQC9-s235v3q2m9gUXEuGDAZG61qX9iw75wAViEsyVONDpYgcU3E69w0zWNqwg3JT7JeI1C_Dr7n37Tk4v5brA6qoVeWDZzfeoX76KTAen4NS9rGR9hf1_YOMM0qdphSqlFChbvrFs3eXSsvdi4RwL0CA77Xc/s1280/Hunt%20for%20the%20Wilderpeople%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="536" data-original-width="1280" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkkLrvYTQocQM9xMgJfeG68XJsOGYlgJKQC9-s235v3q2m9gUXEuGDAZG61qX9iw75wAViEsyVONDpYgcU3E69w0zWNqwg3JT7JeI1C_Dr7n37Tk4v5brA6qoVeWDZzfeoX76KTAen4NS9rGR9hf1_YOMM0qdphSqlFChbvrFs3eXSsvdi4RwL0CA77Xc/w640-h268/Hunt%20for%20the%20Wilderpeople%206.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> Sednem
<i>Dzikich łowów</i> staje się relacja
pomiędzy zbiegłym Rickym Bakerem, a jego zastępczym rodzicem i jednocześnie
towarzyszem przygód w nowozelandzkim buszu, granym przez Sama Neilla Hectorem.
Zamknięty w sobie i zgryźliwy Hec nie chce początkowo mieć nic wspólnego z
Rickym, przyjmuje go do siebie tylko ze względu na Bellę, ale spędzone z
chłopakiem wspólne chwile w buszu zmieniają radykalnie jego podejście do
krnąbrnego podopiecznego, a między granymi przez Neilla i Dennisona postaciami
istnieje niezaprzeczalna chemia. Na papierze <i>Dzikie łowy</i> nie powinny działać, wygrywają wiele klisz z
przygodowego kina o dorastaniu, ale to, jak Taika Waititi potraktował wałkowany
od lat przez kinematografię temat, czyni z <i>Dzikich
łowów</i> niezapomniany obraz i najzwyczajniej prześmieszną przygodową tragikomedię. Wyczucie komizmu Waititi jest wyjątkowe w swoim rodzaju, reżyser gra często na
stereotypach i nierzadko zaściankowej mentalności Nowozelandczyków, ale robi to
z taką gracją i parodiowym smakiem, że nikt nie może mieć do niego pretensji o
drwiny z małej acz przepięknej ojczyzny.</span><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-Oqn9OJH5cYmQ3Q9cKmHxbpDqaiFRAcawwFB9Q2DiWZbjIlIU-LRe7G-UrddVga3d4F9tfiiWNbq4D40ORM9MuDIkp4Mgg4Q1UA2gBk2_sYr2WDIX5w6wDc6dCqMnzPDCph4gx9I6tMD2nqgP1NxxeuKJMn7I9JVn9pU731I8IE0pIzNbGLmAEJUpfmc/s1024/Hunt%20for%20the%20Wilderpeople%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="1024" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-Oqn9OJH5cYmQ3Q9cKmHxbpDqaiFRAcawwFB9Q2DiWZbjIlIU-LRe7G-UrddVga3d4F9tfiiWNbq4D40ORM9MuDIkp4Mgg4Q1UA2gBk2_sYr2WDIX5w6wDc6dCqMnzPDCph4gx9I6tMD2nqgP1NxxeuKJMn7I9JVn9pU731I8IE0pIzNbGLmAEJUpfmc/w640-h266/Hunt%20for%20the%20Wilderpeople%205.jpg" width="640" /></a></div><p></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/dPaU4Gymt3E" width="320" youtube-src-id="dPaU4Gymt3E"></iframe></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-81701909753451990412023-11-27T20:40:00.003+01:002023-11-27T21:05:12.782+01:00The Breaker Upperers (Zrywaczki). Cynicznie o miłości.<p> <span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt;">Nowozelandzka komedia </span><i style="font-size: 12pt;">Zrywaczki </i><span style="font-size: 12pt;">z Netfliksa dość bezpardonowo podchodzi do tematu
miłości. Dwie główne bohaterki filmu to przyjaciółki prowadzące firmę
specjalizującą się w kończeniu romantycznych relacji na wniosek jednego z
partnerów, zazwyczaj zbyt tchórzliwego by samodzielnie doprowadzić do
ostatecznego rozstania. Dwuosobowe przedsiębiorstwo Mel i Jen (w tych rolach
reżyserki obrazu Madeleine Sami oraz Jackie van Beek) doskonale prosperuje aż
do momentu, gdy jedną z przyjaciółek zaczyna najpierw poważnie gryźć sumienie,
po czym (o zgrozo!) sama zakochuje się w jednym ze swoich klientów. Czy stara
przyjaźń dwóch kobiet okaże się silniejsza niż świeża miłość jednej z nich?</span></span></p><p><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN-AUmlymy3vaSHBb6whDtzznVlg5sVY_T5XXepVd7wHlaeLm1CxxjCiavstnum2Swe7mkCxifFMwbPsHdBeq944hIQByQYN1DSpt-akiKv-oCjma4gpO7wNarZH0uCrOoH70GBHJHmVelzhmU6S7aYDXBrWg9saH8tZvs3NmUydOYqCqXcgncr1eY8zY/s1750/The%20Breaker%20Upperers%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1750" data-original-width="1230" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN-AUmlymy3vaSHBb6whDtzznVlg5sVY_T5XXepVd7wHlaeLm1CxxjCiavstnum2Swe7mkCxifFMwbPsHdBeq944hIQByQYN1DSpt-akiKv-oCjma4gpO7wNarZH0uCrOoH70GBHJHmVelzhmU6S7aYDXBrWg9saH8tZvs3NmUydOYqCqXcgncr1eY8zY/w450-h640/The%20Breaker%20Upperers%201.jpg" width="450" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zrywaczki</i> to jeden z największych
komediowych przebojów pochodzących z Nowej Zelandii. Film ten był największym
kasowym hitem w swojej ojczyźnie w 2018 roku, a od lutego 2019 komedię można
również obejrzeć na Netfliksie. Obraz pokazano premierowo na amerykańskim
festiwalu South by Southwest w marcu 2018, a jego reżyserkami i jednocześnie
autorkami scenariusza jest para odtwórczyń głównych ról: Madeleine Sami i Jackie
van Beek. Warto tutaj nadmienić, że producentem tej prześmiesznej komedii jest
dobrze znany kinofilom na całym świecie Taika Waititi.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLLReNNo-ZawZOvm24P3mi96nyp9Ldtd-BeuS90fNxxv__Q0Q8bPwj-q5SmBKoOz_NBGEUD9ODwt7Q5bOTPxAIyP2oX_xLuPuKfFNNRk-_6XZ0eyVULYK1QrLtg7CQlP2v6jGRnG2kvKqbG1_pkvYX2q87T7OLcmCwpc0wJkSZjFmAtspJ1ADhPQfYcww/s840/The%20Breaker%20Upperers%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="473" data-original-width="840" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLLReNNo-ZawZOvm24P3mi96nyp9Ldtd-BeuS90fNxxv__Q0Q8bPwj-q5SmBKoOz_NBGEUD9ODwt7Q5bOTPxAIyP2oX_xLuPuKfFNNRk-_6XZ0eyVULYK1QrLtg7CQlP2v6jGRnG2kvKqbG1_pkvYX2q87T7OLcmCwpc0wJkSZjFmAtspJ1ADhPQfYcww/w640-h360/The%20Breaker%20Upperers%203.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Żerujące
na ludzkim nieszczęściu biznesowe przedsięwzięcie wieloletnich przyjaciółek Mel
i Jen zaczyna trząść się w posadach, gdy ta pierwsza zaczyna w pełni zdawać
sobie sprawę z moralnych implikacji ich gospodarczej działalności, a na dodatek
sama zakochuje się w jednym ze swoich tchórzliwych klientów (James Rolleston
jako rozbrajająco młody, niedoświadczony i głupiutki Jordan). Mel i Jen mają
wspólną nieciekawą historię miłosną z przeszłości, która zrobiła z nich dwie
cyniczki finansowo eksploatujące ciemne strony romantycznych relacji u innych.
Czy odmiana serca u Mel pociągnie za sobą kres ich przyjaźni oraz prowadzonego
przez nie wspólnie przedsiębiorstwa?<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg7cCd-xPWpfySpftiXz-zAIQs3qja1kv3In4HTcsq8x4N3vbu0GGmB4BC6pGcNqfhsgFvyNqXSUUD2o2JwUOfaziwMM4wBFmp8FFwBSYIxsRUgaojJ-DTRMUldXkYiHdcz-m09ZFdtPjyjuLkELcD6HvWFY9jxSG88wERqRe4uccTx-95j6YaiR4Fd3Y/s1400/The%20Breaker%20Upperers%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="585" data-original-width="1400" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg7cCd-xPWpfySpftiXz-zAIQs3qja1kv3In4HTcsq8x4N3vbu0GGmB4BC6pGcNqfhsgFvyNqXSUUD2o2JwUOfaziwMM4wBFmp8FFwBSYIxsRUgaojJ-DTRMUldXkYiHdcz-m09ZFdtPjyjuLkELcD6HvWFY9jxSG88wERqRe4uccTx-95j6YaiR4Fd3Y/w640-h268/The%20Breaker%20Upperers%206.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Komedia
autorstwa Madeleine Sami i Jackie van Beek to idealna propozycja na
walentynkowy wieczór i nie tylko. Suchy nowozelandzki dowcip bardzo bliski jest
angielskiemu poczuciu humoru, a jego szerokie spektrum prezentują nam rozliczne
produkcje Taiki Waititi, spośród których <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zrywaczki</i>
to jedna z najlepszych komedii z Antypodów firmowana nazwiskiem tego płodnego
aktora, reżysera i producenta filmowego. Gwoli przypomnienia do jego
sztandarowych filmowych i serialowych projektów należą: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Co robimy w ukryciu</i> (film z 2014 oraz wielosezonowy serial na jego
podstawie), <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Dzikie łowy</i>, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Jojo Rabbit</i> czy ostatnio wyprodukowane
seriale <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Rdzenni i wściekli</i> oraz <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Nasza bandera znaczy śmierć</i>. Suche,
cięte, cyniczne nierzadko nowozelandzkie poczucie humoru <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zrywaczek</i> dostarcza pierwszorzędnej zabawy na relaksujący wieczór w
gronie osób z predylekcją do podobnego w rodzaju dowcipu.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGy2IYNRYiEeRZnAWhjdjHsjOU44IAgZ-tgaz8EZGgmjVBHsnisIFYeA5gkOmvPQECc-vebSnCbz8ASL5KkfkUxZVHdTauwsb_gbTEh3N9-6o4nQEPPSEWlJXFAxs-7dGQr9kXmtaWpDKYNBOllTfFn23IjiO7nO0s_LV6u5wpJQuABXBjsQ7NX15FQgg/s1920/The%20Breaker%20Upperers%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="804" data-original-width="1920" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGy2IYNRYiEeRZnAWhjdjHsjOU44IAgZ-tgaz8EZGgmjVBHsnisIFYeA5gkOmvPQECc-vebSnCbz8ASL5KkfkUxZVHdTauwsb_gbTEh3N9-6o4nQEPPSEWlJXFAxs-7dGQr9kXmtaWpDKYNBOllTfFn23IjiO7nO0s_LV6u5wpJQuABXBjsQ7NX15FQgg/w640-h268/The%20Breaker%20Upperers%205.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> Bardzo
lekkie podejście do bardzo poważnych oraz ciężkich tematów jak miłość i
rozstanie czyni ze <i>Zrywaczek</i> otwierającą
oczy komedię, której seans może być doświadczeniem wewnętrznie oczyszczającym,
jeśli oczywiście podziela się dystans do związków i miłosnych relacji, który
mają dwie główne bohaterki filmu. Choć moralnie kontrowersyjne, metody
kończenia toksycznych bądź niedobranych relacji przez tandem Mel i Jen pokazują w jak bardzo beznadziejnych często związkach tkwią ludzie, nie mając
jednocześnie odwagi, aby je zakończyć. Niektórzy klienci naszych specjalistek
od rozstań wolą sfingować własną śmierć lub zaginięcie, byle tylko nie musieć
odbywać tej kończącej relację rozmowy. Oglądając i śmiejąc się do rozpuku przy <i>Zrywaczkach</i> łatwiej jest nam zrozumieć,
dlaczego ludzie tkwią nierzadko aż do śmierci w nieudanych i pełnych przemocy
związkach, bojąc się samotności lub brutalnej konfrontacji. Te poważne kwestie Madeleine
Sami oraz Jackie van Beek zamieniają w swoim filmie na humorystyczne gagi lub
komiczne w swojej powadze bądź nędzy postaci. Anna (Celia Pacquola) poraża
wręcz głupotą, naiwnością i bezdyskusyjnym przywiązaniem do niekochającego ją męża,
który woli sfingować własną śmierć niż powiedzieć jej prawdę w jej lojalne do
bólu oczy. Sepa (Ana Scotney) ma problemy z kontrolą własnego gniewu, co całkowicie
onieśmiela jej chłopaka Jordana (James Rolleston) przed skutecznym zakończeniem
niefunkcjonującej prawidłowo relacji. </span></span><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt;">Nawet sama Jen (Jackie van Beek) pod maską wiecznego zblazowania
wciąż żałośnie wzdycha do seryjnie ją zdradzającego w przeszłości eksa. Pod
pozorem lekkiej i cynicznej komedii </span><i style="font-size: 12pt;">Zrywaczki</i><span style="font-size: 12pt;">
sprzedają nam niejedną przykrą prawdę o przeróżnych dysfunkcjach w naszych związkach.</span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-family: arial; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcuX0LBm5kJJnetCq6lGvRCdCr4PWJ3QMovMkbO2bKp-FCjVAJv0nUvx4FHCI4V1045p46CawbhrVjnainXricUdnTZOF-IU2YyGxJSNQTSRNJNuOrwgvVmZgvwW6pSeflUfBN_jkCPs8NtjylYjvQTb9EovhW_l4BeAHnZWgC7o8YDlhBk7XfwmH2LME/s850/The%20Breaker%20Upperers%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="850" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcuX0LBm5kJJnetCq6lGvRCdCr4PWJ3QMovMkbO2bKp-FCjVAJv0nUvx4FHCI4V1045p46CawbhrVjnainXricUdnTZOF-IU2YyGxJSNQTSRNJNuOrwgvVmZgvwW6pSeflUfBN_jkCPs8NtjylYjvQTb9EovhW_l4BeAHnZWgC7o8YDlhBk7XfwmH2LME/w640-h362/The%20Breaker%20Upperers%202.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/zKAjnXG3m4A" width="320" youtube-src-id="zKAjnXG3m4A"></iframe></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-1531283814191241052023-11-07T23:45:00.001+01:002023-11-07T23:52:30.321+01:00Beau Is Afraid (Bo się boi). Świat oczami lękowca. <p> <span style="font-family: arial;"><span style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Perspektywa świata z punktu widzenia
osoby z zaburzeniami lękowymi może przypominać rzeczywistość rodem z horroru.
Taki właśnie ogląd świata prezentuje nam najnowszy film Ariego Astera, twórcy
znakomitych horrorów <i><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2018/10/hereditary-dziedzictwo-hereditary.html">Dziedzictwo. Hereditary</a> </i>oraz <i><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2019/10/midsommar-w-biay-dzien-trauma-i.html">Midsommar. W biały dzień</a></i>. W
swoim trzecim pełnometrażowym dziele Aster uczynił g</span></span><span style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">łównym bohaterem
tytułowego Beau</span></span><span style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">,
z poświęceniem zagranego przez znakomitego jak zawsze w swoim aktorskim fachu
Joaquina Phoenixa. Beau Wassermann mierzy się z szerokim spektrum problemów i przypadłości
- głównie tych mentalnych - a ich korzeniem jest trudna relacja z dominującą i
emocjonalnie kontrolującą matką. Ari Aster określił <i>Bo się boi</i> jako swoją
trzygodzinną sesję terapeutyczną poprzez kino i trudno się z tym nie zgodzić. Nazwany
przez Astera komediowym koszmarem, jego najnowszy film jest w istocie tyleż
śmieszny, co straszny, ale zdecydowanie najbardziej to jest on absurdalny, a
poziom tego absurdu rośnie w miarę jak towarzyszymy głównemu bohaterowi w jego
pełnej przygód kafkowskiej odysei do domu matki.</span></span></span></p><p><span style="font-family: arial;"><span style="text-indent: 0cm;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMQI_ECLaYrm77_PTaSWRMfLpoGJgxZgS-Werp4f35mKpJI3rfl4ygb_UkuaqOlfMwB6w5gTE7RDPLVpdfCRaWoDS4txnnL0lZhg5wmy0B42L02BJNz6_TW8bW7GBygq96Los8GQfohbYVHetnnc_1Ewys5_KnXgX57Vyt9Ki7BYoZie_HZf0c5nToBw4/s1481/Beau%20Is%20Afraid%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMQI_ECLaYrm77_PTaSWRMfLpoGJgxZgS-Werp4f35mKpJI3rfl4ygb_UkuaqOlfMwB6w5gTE7RDPLVpdfCRaWoDS4txnnL0lZhg5wmy0B42L02BJNz6_TW8bW7GBygq96Los8GQfohbYVHetnnc_1Ewys5_KnXgX57Vyt9Ki7BYoZie_HZf0c5nToBw4/w432-h640/Beau%20Is%20Afraid%201.jpg" width="432" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Absurdalna tragikomedia <i>Bo się boi</i> miała
być oryginalnie fabularnym debiutem Ariego Astera, a pierwszą wersję
scenariusza do tego projektu reżyser napisał już w 2011 roku, kiedy to też
nakręcił na jego podstawie film krótkometrażowy pod tytułem <i>Beau</i>. Aster
postanowił ostatecznie nie spieszyć się z realizacją pełnometrażowej wersji
swojego krótkiego metrażu z 2011 r. i w efekcie przed Bo się boi otrzymaliśmy
od tego twórcy dwa fenomenalne horrory w postaci <i><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2018/10/hereditary-dziedzictwo-hereditary.html">Dziedzictwa. Hereditary</a></i> oraz <i><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2019/10/midsommar-w-biay-dzien-trauma-i.html">Midsommar. W biały dzień</a></i>. Wypuszczony do kin na całym świecie w kwietniu 2023 roku Bo się
boi przeszedł do historii jako najdroższy obraz studia A24, a jego produkcja
kosztowała niebagatelne 35 milionów dolarów jak na autorski projekt
niezależnego reżysera. Niezwykle ambitny trzeci autorski film Ariego Astera nie
spotkał się niestety z równie dobrym przyjęciem, co jego dwa poprzednie obrazy,
zarabiając w sumie zaledwie 11,5 miliona dolarów w kinach na całym świecie i
spotykając się z ostrą krytyką m.in. za swój trzygodzinny czas trwania oraz
wysoki poziom absurdu, przełamywany jednak równie absurdalnym poczuciem humoru.</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> Ari Aster przyznał
zresztą rozbrajająco, że </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><i>Bo się boi</i></span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> jest jego najzabawniejszym
filmem.</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-align: center; text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0PTPSP50Zx0KJwgnFlcyQEEMgyil0XpAfWGNHIwcxqt-IfIFu1uftbtfLPG2QuWPtFSbLO3A_joclJNIHx4I3KqYTNUybWei-ZvwCqFBx-LfaFcfxlvMNtc-F2oiKP6a7xpbYVtgf_T0UjRA1E5HQcPJaskBLOPAwFekLSf3X-HuSJnbMXCwgUGa1iog/s1584/Beau%20Is%20Afraid%202.jpg" style="clear: left; display: inline; font-family: arial; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-indent: 0cm;"><img border="0" data-original-height="891" data-original-width="1584" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0PTPSP50Zx0KJwgnFlcyQEEMgyil0XpAfWGNHIwcxqt-IfIFu1uftbtfLPG2QuWPtFSbLO3A_joclJNIHx4I3KqYTNUybWei-ZvwCqFBx-LfaFcfxlvMNtc-F2oiKP6a7xpbYVtgf_T0UjRA1E5HQcPJaskBLOPAwFekLSf3X-HuSJnbMXCwgUGa1iog/w640-h360/Beau%20Is%20Afraid%202.jpg" width="640" /></a></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Beau</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> Wassermann (Joaquin Phoenix) mierzy
się z bardzo silnymi zaburzeniami lękowymi, na które dostaje leki od swojego
psychoterapeuty (Stephen McKinley Henderson w tej roli). W dniu wyjazdu do
swojej kontrolującej matki Mony (Patti LuPone), </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Beau</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> zostaje okradziony z kluczy oraz
bagażu i ku wielkiemu rozczarowaniu rodzicielki jest zmuszony odwołać wizytę i
pozostać w swoim mieszkaniu.</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> I wtedy Beau</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> otrzymuje telefon od nieznajomego,
po którym staje się oczywiste, że musi jednak opuścić mieszkanie i udać się do
matczynego gniazda. I w ten sposób rozpoczyna się najeżona absurdalnymi
przygodami prawie trzygodzinna odyseja naszego udręczonego mentalnie
protagonisty.</span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-align: center; text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYF-cA8HSrd-b4ZsNm3H819QjrXIK2M-ASTPFpSyIXhb2tCgHAklQ1e4ausbqStYhTSV_TP4wUIrY6sIrL5VblYbqakf-y1vWUgPVVcBX-LGL012_P7o08_et51gW3V2rc0tXkW4wY6OdgpSr-uT25sqAd8SsobwG6vGHE7TwxoqSvJ21lW967yBX3C7c/s1200/Beau%20Is%20Afraid%204.jpg" style="font-family: arial; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="674" data-original-width="1200" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYF-cA8HSrd-b4ZsNm3H819QjrXIK2M-ASTPFpSyIXhb2tCgHAklQ1e4ausbqStYhTSV_TP4wUIrY6sIrL5VblYbqakf-y1vWUgPVVcBX-LGL012_P7o08_et51gW3V2rc0tXkW4wY6OdgpSr-uT25sqAd8SsobwG6vGHE7TwxoqSvJ21lW967yBX3C7c/w640-h360/Beau%20Is%20Afraid%204.jpg" width="640" /></a></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Bo się boi</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> podzielony jest
zasadniczo na cztery części, a w każdej z nich główny bohater filmu poddawany
jest przeróżnym psychicznym i fizycznym udrękom w zupełnie innym otoczeniu. W
części pierwszej znerwicowany Beau odczuwa lęk przed opuszczeniem własnego
mieszkania położonego w niebezpiecznej dzielnicy dużego miasta (a przynajmniej
tak sprawy wyglądają, gdy Beau z przerażeniem zerka z okna na przyległą ulicę,
gdzie nie brakuje nago hasających nożowników, bezdomnych, a nawet leżących na
samym środku drogi trupów). Gdy wreszcie opuszcza swoje mieszkanie, aby kupić
butelkę wody, spełniają się od razu wszystkie jego najgorsze lęki i przeczucia,
a on sam zostaje potrącony przez samochód po to tylko, aby w drugiej części filmu
wylądować na pozornie idyllicznych przedmieściach, gdzie opiekuje się nim
przemiłe (znów tylko z pozoru) małżeństwo Rogera i Grace (Nathan Lane oraz Amy
Ryan), którzy notabene potrącili naszego nieszczęsnego protagonistę. Przedmiejska
idylla szybko zamienia się dla Beau w podmiejskie piekło, a on sam nie widzi
innego ratunku jak ucieczka. W trzeciej części nasz bohater trafia do leśnej
komuny/trupy teatralnej, będącej w trakcie wystawiania sztuki, w której Beau
odnajduje głęboko skrywane prawdy o swoim życiu. W tej części wchodzimy już z Ari
Asterem na poziom meta ocierający się o fantasmagorię (z baśniowymi animacjami
włącznie), aby w finale i jednocześnie czwartej części jego dzieła zstąpić z
powrotem na ziemię i zmierzyć się z okrutną rzeczywistością w postaci wszechwładnej
matki Beau, Mony Wassermann (świetna i paraliżująca zarazem Patti LuPone). To
ona w końcu jest praprzyczyną wszelkiego zła i w ogóle wszystkiego, co dzieje
się w życiu Beau, a jeszcze bardziej jest odpowiedzialna za to wszystko, co nie
było dane Beau w życiu mieć i przeżyć. Na przeciwległym biegunie z kolei figura
ojca jest dla Beau nieobecnością, brakiem i niczym więcej.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-align: center; text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA44jyioUnBazFYDn8Fc5tfWJQfK6ik4C7kRQu8LOmIsakWJoa7pX14sVmUVT-a5Mki-tvyUmjlvHZ_rwhTihz7545W6ptcrj4E4xPU3nvirWPaJ73JohsIwtt51Rg9sKdiGnm8orzKOFxAvWrWxpqApFUUVX3Iih7o3qnhGi1ViGX9sxpLWyP5u-BU0w/s3996/Beau%20Is%20Afraid%203.jpg" style="font-family: arial; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2160" data-original-width="3996" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA44jyioUnBazFYDn8Fc5tfWJQfK6ik4C7kRQu8LOmIsakWJoa7pX14sVmUVT-a5Mki-tvyUmjlvHZ_rwhTihz7545W6ptcrj4E4xPU3nvirWPaJ73JohsIwtt51Rg9sKdiGnm8orzKOFxAvWrWxpqApFUUVX3Iih7o3qnhGi1ViGX9sxpLWyP5u-BU0w/w640-h346/Beau%20Is%20Afraid%203.jpg" width="640" /></a></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ari Aster pierwotnie pracował nad </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Bo się boi
</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">pod
roboczym tytułem </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Disappointment Blvd</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, czyli </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Bulwar
Rozczarowania</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">. Pierwszy tytuł filmu bardzo dobrze podsumowuje los i
charakter jego głównego bohatera, jak i też streszcza przeważającą recepcję
dzieła wśród filmowych krytyków, dla których większości najnowsze dzieło Astera
okazało się przydługim rozczarowaniem właśnie. Obrazowi warto jednak dać
szansę, a być może nawet dwie, albowiem po wielokrotnym obejrzeniu łatwiej
dostrzec w </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Bo się boi</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> wszystkie tropy, nawiązania i
psychoanalityczne klisze, które Ari Aster wplata w wizualnie urzekający świat
swojej pokręconej wyobraźni. Mamy w </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Bo się boi</span></em></span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> kompleks Edypa
doprowadzony do absurdu, bo jak wszyscy wiemy i czujemy, na początku każdej
egzystencji jest matka-dawczyni owego życia i od niej zawsze można wyprowadzić
wszystkie nasze lęki, zahamowania oraz seksualne obsesje. A tam, gdzie jest lęk
i wyparcie, tam również są wina oraz wstyd. Ari Aster przepracowuje swoje
mentalne traumy konstruując figurę godnego politowania Beau, który jest zawsze
bierny i sponiewierany przez życiowe okoliczności, a już najbardziej
sponiewierany jest przez własną matkę, która mu życie dała i teraz rości sobie
prawo do jego całkowitej kontroli w imię fałszywie pojętej miłości.</span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6YRXdr0aBOIcy2FBRdImDt-HNnLfBl-WK118DnAmiQC-nlCr6HTV4M__yH3_EP6h03Mw4KMbJjzHRo9Ek5B6XlFZqlMv4-ODfPKXVCJ6KUZhHeHqwOYYEQPUBDQsCrWbgGm1M5BXNnyoc-6nwGRFTm3uTRfXTd5qYCNTwwyPQoGncm7uHn-Y9ua_YuiU/s1050/Beau%20Is%20Afraid%205.jpg" style="font-family: arial; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="1050" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6YRXdr0aBOIcy2FBRdImDt-HNnLfBl-WK118DnAmiQC-nlCr6HTV4M__yH3_EP6h03Mw4KMbJjzHRo9Ek5B6XlFZqlMv4-ODfPKXVCJ6KUZhHeHqwOYYEQPUBDQsCrWbgGm1M5BXNnyoc-6nwGRFTm3uTRfXTd5qYCNTwwyPQoGncm7uHn-Y9ua_YuiU/w640-h336/Beau%20Is%20Afraid%205.jpg" width="640" /></a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/PuiWDn976Ek" width="320" youtube-src-id="PuiWDn976Ek"></iframe></div>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-38397920931606701792023-10-13T20:15:00.006+02:002023-11-09T20:43:36.205+01:00Past Lives (Poprzednie życie). Niedoszli kochankowie.<p> <span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium;"> <span style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">„Śnisz w języku, którego nie
rozumiem. To tak, jakby było w tobie</span></span><span style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;"> </span></span><span style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">miejsce, do którego nie mogę się
udać" – mówi do swojej pochodzącej z Korei Południowej żony jej amerykański mąż
w debiutanckim filmie Celine Song pod tytułem <i>Poprzednie życie</i>. To nie amerykański mąż jednak (grany przez Johna Magaro Arthur)
jest bratnią duszą granej przez Gretę Lee Nory. Przed wyjazdem z rodzicami z
Korei Nora nawiązała w Seulu dziecięcą przyjaźń z Hae Sungiem (Teo Yoo), z
którym utrzymała kontakt (via Facebook i Skype rzecz jasna) przez całe 24 lata
spędzone na emigracji. Nostalgiczny, romantyczny i melancholijny przede
wszystkim dramat Celine Song nieśpiesznie opowiada o tej wyjątkowej więzi
dwojga ludzi, która przetrwała wejście w dorosłość i ogromny geograficzny
dystans, dzielący mieszkającą z mężem w Nowym Jorku Norę i pozostającego w
Seulu Hae </span></span></span></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial;">Sunga</span><span style="font-family: arial; text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">. Ich spotkanie twarzą w twarz po</span></span><span style="font-family: arial; text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;"> 24 latach
fizycznej rozłąki pr</span></span><span style="font-family: arial; text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">owokuje do dyskusji o tym, co by było</span></span><span style="font-family: arial; text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">,</span></span><span style="font-family: arial; text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;"> gdyby i czy w jakimś innym świecie
oraz innym życiu dane im będzie wreszcie przeżyć je razem. „Nie wiedziałem, że polubienie
twojego męża może tak bardzo boleć” – mówi w pewnym momencie do Nory Hae </span></span><span style="font-family: arial;">Sung</span><span style="font-family: arial; text-indent: 0cm;">, i to
zdanie w pełni oddaje piękno i zarazem ból znajdujący się w samym sercu filmu
Celine Song.</span></span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="text-indent: 0cm;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj21R1vW2aynBfDI6xxW2i-VzTxFnXWGZkvfWhHiM6qugah8pG202slg_T5beM_npidfpdMfGFYcWp3otv95UrEnHbd2SeKyOENBLKctI_DdQE0aE9Y30sP3yY8rPI_0d4ex8apKwJpWRcAjZMqKpDCZeAP4MmdQ3wqSn70Gb38gI2fL4Fyg8lVdzGtfDw/s1481/Past%20Lives%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj21R1vW2aynBfDI6xxW2i-VzTxFnXWGZkvfWhHiM6qugah8pG202slg_T5beM_npidfpdMfGFYcWp3otv95UrEnHbd2SeKyOENBLKctI_DdQE0aE9Y30sP3yY8rPI_0d4ex8apKwJpWRcAjZMqKpDCZeAP4MmdQ3wqSn70Gb38gI2fL4Fyg8lVdzGtfDw/w432-h640/Past%20Lives%201.jpg" width="432" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="line-height: 107%;"><i><span style="font-size: medium;"> Poprzednie życie</span></i><span style="font-size: medium;"> jest reżyserskim i
scenopisarskim debiutem Celine Song, Amerykanki koreańskiego pochodzenia, która
w swoim pierwszym autorskim filmie ujęła wiele z osobistych doświadczeń bycia
imigrantką w Stanach Zjednoczonych. Na poły autobiograficzny obraz Song pokazano
premierowo w styczniu 2023 r. na festiwalu Sundance, film rywalizował również o
główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie w lutym 2023. W
granej przez Gretę Lee postaci Nory Celine Song zawarła wiele ze swojej
historii emigracji z Seulu do Kanady najpierw, a potem z Kanady d</span></span><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%;">o Nowego Jorku.
Podobnie</span><span style="line-height: 107%;"> jak
jej filmowa protagonistka</span><span style="line-height: 107%;">,</span><span style="line-height: 107%;"> Celine Song zaczynała jako dramatopisarka, tworząc
swoje sztuki teatralne w nowojorskim East Village na Manhattanie.</span><span style="line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcPY_IRjDfFBbGmPK0vJHiThmBG60wTcTWpsHl_h1ci8SpSlwbQF5-Jbp8HrjwOKnPBctTDA5F3N6goCOsU080-ZztHLGUrLoBIqk91UdiMRL-zFNyzL4opSO115tcth2SAYG2gqKGxjqr8CkaRM5OOQjXOCqLxRBX77p-z3vXArQcIsk_4dttzkBkFDM/s1280/Past%20Lives%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcPY_IRjDfFBbGmPK0vJHiThmBG60wTcTWpsHl_h1ci8SpSlwbQF5-Jbp8HrjwOKnPBctTDA5F3N6goCOsU080-ZztHLGUrLoBIqk91UdiMRL-zFNyzL4opSO115tcth2SAYG2gqKGxjqr8CkaRM5OOQjXOCqLxRBX77p-z3vXArQcIsk_4dttzkBkFDM/w640-h360/Past%20Lives%202.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;"> Pomimo emigracji z Korei do Kanady, a
następnie Nowego Jorku, Nora (Greta Lee) utrzymuje kontakt ze swoją dziecięcą
sympatią z Seulu w osobie Hae</span></span><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%;"> Sunga</span><span style="line-height: 107%;"> (Teo Yoo). Znajomość obojga
wznowiona zostaje po 12 latach przerwy przez Facebooka i Skype’a i utrzymywana
przez kolejne 12 lat do chwili, gdy Hae </span></span></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial;">Sung </span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;">decyduje się wreszcie odwiedzić
mieszkającą w Nowym Jorku</span><span style="font-family: arial; text-indent: 0cm;"> </span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;">Norę, </span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;">która 24 lata od wyjazdu z Seulu osiadła</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;"> w małym mieszkanku w East Village wraz
ze swoim amerykańskim mężem-pisarzem (grany przez Johna Magaro Arthur) i </span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;">ma już
ustabilizowaną </span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;">dr</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;">amatopisarską
karierę</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;">.</span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE_2UBYDP0BHz17TG4vpy0688-t8AzM0KYaNivCAU2Tetr2d0NZpiqa83F12q3FiVd6j4JPzNK8DOo_3ztQBIjsaFOvc7gm6SWsyki_qlu6X5s_Ev8K8j5tXjuNuYOnj4Z2aCugpVHKRYsOyG8Cb94RWeWnljCaxKl_j-QRzZw3Urb8oXq_2d5uivfzvA/s1730/Past%20Lives%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="973" data-original-width="1730" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE_2UBYDP0BHz17TG4vpy0688-t8AzM0KYaNivCAU2Tetr2d0NZpiqa83F12q3FiVd6j4JPzNK8DOo_3ztQBIjsaFOvc7gm6SWsyki_qlu6X5s_Ev8K8j5tXjuNuYOnj4Z2aCugpVHKRYsOyG8Cb94RWeWnljCaxKl_j-QRzZw3Urb8oXq_2d5uivfzvA/w640-h360/Past%20Lives%205.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;"> <i>Poprzednie życie</i> rozpoczyna się od </span></span><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%;">s</span><span style="line-height: 107%;">ceny spotkania w barze Hae </span></span></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial;">Sunga</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;"> z Norą i
jej mężem. Spotkanie to widzimy jednak oczami postronnych obserwatorów, tak
jako oni nie mając na początku pojęcia, kim jest dla siebie trójka bohaterów. Z
offu słyszymy spekulacje nieznajomej pary w barze co do istoty relacji tej
trójki, i czy para Koreańczyków to mąż i żona, a Amerykanin jest ich
przewodnikiem po Nowym Jorku, czy może Koreańczyk i Amerykanin są tak naprawdę
parą, a Koreanka ich wspólną przyjaciółką itp. Piękno i urok filmowego debiutu
Celine Song polega właśnie na tej duchowej więzi, jaką mają ze sobą Hae </span><span style="font-family: arial;">Sung</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;"> i </span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;">Nora pomimo dekad
rozdzielenia oraz</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;"> na ich wspólnych dywagacjach, jak wyglądało by ich życie, gdyby Nora
pozostała w Seulu. Gdy dochodzi do spotkania w Nowym Jorku po 24 latach
rozłąki, Nora i Hae Sung chętnie rozważają znaną z</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;"> buddyzmu wiarę w
reinkarnację</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;">, zastanawiając się czy ich obecna więź jest</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;"> tak naprawdę</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;"> efektem znajomości i kontaktów ich
dusz w przeszłych życiach (stąd oryginalny tytuł <i>Past Lives</i>). Oboje dochodzą do
wniosku, że musieli mieć ze sobą relacje w przeszłych życiach, i</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;"> że</span><span style="font-family: arial; line-height: 107%; text-indent: 0cm;"> nie da się inaczej wytłumaczyć tej
głębokiej duchowej więzi między nimi, która przetrwała 24 lata krańcowo różnych
doświadczeń i zupełnie innych ścieżek życia oraz kariery. Nora zwierza się w
pewnym momencie mężowi, że przy bardzo koreańskim z charakteru i nastawienia
Hae </span><span style="font-family: arial;">Sungu </span><span style="font-family: arial; text-indent: 0cm;">czuje się tak mało Koreanką jak to tylko jest możliwe, a jednocześnie lubi
przebywać w jego towarzystwie i rozmawiać o życiu, którego nie dzielą i dzielić
już nie będą (przynajmniej w tym wcieleniu).</span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCbRf20F7WpwIODHN_7HPJS8PODn1IN8vHIWXYVzzGF-KisbJJF8FW1YH35UEfKafu2ja_6_Sx9R-_EH_CE3S0ffr7m9MO4N7ViZq85z2HbwBxKG2bgNT4TsyeA5RSclEdy8p5iKd716Z-NZY5elq2CFUTkFj8wk8v8W1CioNAaAkSNw8cpgn7HtQjZ_s/s1139/Past%20Lives%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="641" data-original-width="1139" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCbRf20F7WpwIODHN_7HPJS8PODn1IN8vHIWXYVzzGF-KisbJJF8FW1YH35UEfKafu2ja_6_Sx9R-_EH_CE3S0ffr7m9MO4N7ViZq85z2HbwBxKG2bgNT4TsyeA5RSclEdy8p5iKd716Z-NZY5elq2CFUTkFj8wk8v8W1CioNAaAkSNw8cpgn7HtQjZ_s/w640-h360/Past%20Lives%204.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="line-height: 107%;"><span style="font-size: medium;"> Przesycony dojmującą melancholią film
Celine Song przywołuje silne reminiscencje</span></span><span style="font-size: medium;"><span style="line-height: 107%;"> z</span><span style="line-height: 107%;"> kultowej niezależnej trylogii <i>Before</i></span><span style="line-height: 107%;"> (<i>Przed</i>)</span><span style="line-height: 107%;"> w reżyserii Richarda Linklatera z
udziałem Julie Delpy i Ethana Hawke’a, a rozmowy spacerujących po Nowym Jorku
Nory i Hae Sunga bardzo przypominają filozoficzne dysputy przemierzających Wiedeń (w </span><span style="line-height: 107%;"><i>Przed
wschodem słońca</i></span><span style="line-height: 107%;">)
i Paryż (w </span><span style="line-height: 107%;"><i>Przed zachodem słońca</i></span><span style="line-height: 107%;">) Jessiego i Céline. Z kolei
niewypowiedziany smutek, a nawet ból, a także nostalgia i wzajemne fizyczne
przyciąganie przywodzą na myśl <i>Spragnionych miłości</i> Wong Kar-Waia i niedawną</span><span style="line-height: 107%;"> (fenomenalną)</span><span style="line-height: 107%;"> koreańską <i>Podejrzaną</i> w reżyserii Park
Chan-wook’a.</span><span style="line-height: 107%;"> </span><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">Pomimo tych ewidentnych skojarzeń i możliwych filmowych
inspiracji </span><em><span style="line-height: 107%;">Poprzednie życie</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> Celine Song wybija
się na autorską niezależność i emocjonalną autentyczność, w czym niemała
zasługa trójki głównych aktorów. Bez subtelnych kreacji Grety Lee, Teo Yoo oraz
Johna Magaro debiut Song nie miałby tego ciepła, uroku, ale też dojmującego
smutku i nostalgii, którymi w trakcie seansu raczy nas obficie. Przy czym
nostalgia w </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Poprzednim życiu</span></em></span></span><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"> nie dotyczy tylko
przeszłości, raz na zawsze znanej i ustalonej, ale także i chyba przede
wszystkim przyszłości, w której losy i relacje trójki naszych bohaterów mogą
przybrać zupełnie inną konfigurację.</span><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-style: normal; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0-J8jnFt5bp8ukakksATNZXSof4vywXDDTxV7xFW31U_W0TxEap2ODcx-7RZpvPdmeHNCdo3UegK-0oFWRomRy6L15nuDkBT5jKhlpqjufjdw1SQyWuUSnIUcnBD4jcBrjSvfqU7Kx25yrJlpVK_8rITf1k3yrytkEijg29-M0TbsqSryjHYPFq1WE1A/s2500/Past%20Lives%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1343" data-original-width="2500" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0-J8jnFt5bp8ukakksATNZXSof4vywXDDTxV7xFW31U_W0TxEap2ODcx-7RZpvPdmeHNCdo3UegK-0oFWRomRy6L15nuDkBT5jKhlpqjufjdw1SQyWuUSnIUcnBD4jcBrjSvfqU7Kx25yrJlpVK_8rITf1k3yrytkEijg29-M0TbsqSryjHYPFq1WE1A/w640-h344/Past%20Lives%203.jpg" width="640" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/kA244xewjcI" width="320" youtube-src-id="kA244xewjcI"></iframe></div></div><p></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-9808533612552968912023-09-09T12:56:00.002+02:002023-09-10T11:31:45.974+02:00You Hurt My Feelings. Białe kłamstwa.<p><span style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;"> </span><span style="font-style: italic; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">You Hurt
My Feelings</span></span></span><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">, najnowszy komediodramat znakomitej amerykańskiej reżyserki
i scenarzystki Nicole Holofcener, skupia się na sprawach, które w relacjach
międzyludzkich wydają się z pozoru odgrywać drugo bądź trzeciorzędną rolę, a
tak naprawdę budują zaufanie w związku i dlatego w długofalowej perspektywie
przesądzają o jego sile i długości trwania. Mowa tutaj o tzw. białych lub
niewinnych kłamstwach (z angielskiego 'white lies'), czyli kłamstwach, które mówimy
drugiej osobie w celu zaoszczędzenia jej przykrości i podtrzymania jej dobrego
samopoczucia, chociaż w gruncie rzeczy myślimy zupełnie inaczej. Białe kłamstwa
zazwyczaj nie dotyczą fundamentalnych spraw, takich jak ocena drugiej osoby i
naszego nastawienia wobec niej, są to raczej subiektywne (i niezgodne z naszym
wewnętrznym przekonaniem) osądy rzeczy i działań, które ta druga osoba wykonuje,
i na temat których prosi nas o osobistą opinię. Nowa fryzura, dopiero co
kupiona sukienka tudzież zrobiony dla nas obiad mogą być łatwo przedmiotem
białego kłamstwa. W filmie Holofcener powodem takiego kłamstwa jest opinia męża,
Dona (Tobiasa Menzies w tej roli), na temat najnowszej książki jego żony, Beth
(w tej roli Julia Louis-Dreyfus). Gdy Beth pewnego dnia przypadkiem dowiaduje
się prawdy o negatywnej ocenie swojego najnowszego dzieła przez męża, uruchamia
to spiralę pretensji, rozczarowania oraz nieufności w związku, który do tej
pory można było uznać za modelowo wręcz kochające się małżeństwo.</span></span></em></p><p><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPJGR9qdD9oCaURJ3R7ChLslBzIiM-crIv1Bvd2DVO7XthfStmPXiT9bs6jGhpODSI-K8hJ3kkdSwc78x5a0rVWQv3r5AQfQJUP4k_vD5OZBEmvKWqSN96BrKUC5iaTbU4juYvp7qwZB-XzjS32w8780k4aeJuh-lHLMXZJ0iCSg0cXdOO-oEc_LvKF8U/s2048/You%20Hurt%20My%20Feelings%201.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1383" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPJGR9qdD9oCaURJ3R7ChLslBzIiM-crIv1Bvd2DVO7XthfStmPXiT9bs6jGhpODSI-K8hJ3kkdSwc78x5a0rVWQv3r5AQfQJUP4k_vD5OZBEmvKWqSN96BrKUC5iaTbU4juYvp7qwZB-XzjS32w8780k4aeJuh-lHLMXZJ0iCSg0cXdOO-oEc_LvKF8U/w432-h640/You%20Hurt%20My%20Feelings%201.jpg" width="432" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Nicole Holofcener to nowojorska
niezależna reżyserka i scenarzystka, której filmy stylem i tematyką najbardziej
przypominają obrazy Woody’ego Allena. Podobnie jak dzieła Allena filmy Holofcener
tryskają sytuacyjnym humorem i koncentrują się na międzyludzkich relacjach z
całym ich emocjonalnym oraz intelektualnym bagażem. Tak samo też jak w
przypadku Woody’ego Allena, Holofcener za przedmiot swojej przesyconej satyrą
analizy bierze amerykańskich intelektualistów z klasy średniej, zamieszkujących
zazwyczaj (ale nie tylko) nowojorski Manhattan. </span></em><em><span style="line-height: 107%;">You Hurt
My Feelings</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> to jej druga filmowa kolaboracja z aktorką Julią
Louis-Dreyfus, po raz pierwszy obie artystki spotkały się przy okazji starszego
o 10 lat filmu </span></em><em><span style="line-height: 107%;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2016/04/enough-said-ani-sowa-wiecej-spojrzec.html">Ani słowa więcej</a></span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span></em><em><span style="line-height: 107%;">Enough
Said</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">, 2013), w którym Louis-Dreyfus partnerował nieżyjący już James
Gandolfini, dla którego była to już ostatnia filmowa rola w życiu. </span></em><em><span style="line-height: 107%;">You Hurt
My Feelings</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> miał swoją międzynarodową premierę na festiwalu Sundance w
styczniu 2023 r.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDR1-vy5mPY_Ucnl7PcNCsq8FMenzsr1CTSrLe5SdPbd3wPYUXVFC60CdjiS1xjkbqfs7JOSogR1uq6YtDWULAXaVwRvcCp3HoKRWyqZCjpgNOaxJA57BipP9Ny9KntwjmxsU17fV-44zp0J3H0AqxeZ7N0WngsGXd0oDnnmar3JvCprcVTbO1PA8DAEM/s2551/You%20Hurt%20My%20Feelings%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1435" data-original-width="2551" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDR1-vy5mPY_Ucnl7PcNCsq8FMenzsr1CTSrLe5SdPbd3wPYUXVFC60CdjiS1xjkbqfs7JOSogR1uq6YtDWULAXaVwRvcCp3HoKRWyqZCjpgNOaxJA57BipP9Ny9KntwjmxsU17fV-44zp0J3H0AqxeZ7N0WngsGXd0oDnnmar3JvCprcVTbO1PA8DAEM/w640-h360/You%20Hurt%20My%20Feelings%202.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Małżeństwo Beth i Dona (Julia
Louis-Dreyfus oraz Tobias Menzies) mieszka na nowojorskim Manhattanie. Ona jest
autorką uczącą kreatywnego pisania, on psychoterapeutą. Para ma pracującego w
sklepie z marihuaną syna, Eliota (Owen Teague). W filmie pojawia się również
Michaela Watkins jako Sarah, młodsza siostra Beth i dekoratorka wnętrz z zawodu,
jej mąż-aktor Mark (znany z </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Sukcesji</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> Arian Moayed) oraz
Jeannie Berlin w roli Georgii, pasywno-agresywnej matki Beth i Sary. Nicole Holofcener
zaludnia </span></em><em><span style="line-height: 107%;">You Hurt My Feelings</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> postaciami
niepewnymi wartości tego, co robią na co dzień i oczekującymi pozytywnego
feedbacku ze strony bliskich im osób. Beth niecierpliwie czeka na opinię swojej
literackiej agentki odnośnie najnowszej powieści, jednocześnie wysyła jej
niezliczone poprawione wersje swojemu mężowi do przeczytania i zrecenzowania.
Donowi najnowsza książka żony w ogóle nie przypadła do gustu, ale twierdzi coś
wprost przeciwnego, chcąc wspierać Beth we wszystkich jej przedsięwzięciach. Z kolei
Sarah, siostra Beth, zawsze mówi swojemu partnerowi, Markowi, że podoba jej się
jego gra aktorska, choć szczerze przyznaje się starszej siostrze, że
niejednokrotnie Mark ma też słabe performanse. Dramatyczną spiralę </span></em><em><span style="line-height: 107%;">You Hurt
My Feelings </span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">nakręca moment, w którym Beth przypadkowo dowiaduje się o
prawdziwym zdaniu męża na temat swojej niewydanej jeszcze powieści.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh45fhQCCBtIkCtdfwmchTt66afZmbXiIsJird8WS0saspLUn2o6f0h-p84-gwspqcmPtlkLOhg9Op07Wk1hi4EOhwWbd-JdLl-dxWrd3W54kacUq02pUJdoDPCMOGu11M63Dczd8sd_yuD97S4xemuf47Ivzyp4VCB1E6LMkNtHSfVA1eAQKqSm8dt99k/s3000/You%20Hurt%20My%20Feelings%203.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1687" data-original-width="3000" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh45fhQCCBtIkCtdfwmchTt66afZmbXiIsJird8WS0saspLUn2o6f0h-p84-gwspqcmPtlkLOhg9Op07Wk1hi4EOhwWbd-JdLl-dxWrd3W54kacUq02pUJdoDPCMOGu11M63Dczd8sd_yuD97S4xemuf47Ivzyp4VCB1E6LMkNtHSfVA1eAQKqSm8dt99k/w640-h360/You%20Hurt%20My%20Feelings%203.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Artyści i wszyscy kreatywni ludzie to
bardzo delikatne oraz kruche wewnętrznie stworzenia, nierzadko borykające się z rozlicznymi reperkusjami narcystycznej osobowości. Twórcy wszelakiej maści
uzależnieni są wręcz od recepcji swoich kreacji przez świat zewnętrzny. W
pierwszej kolejności oczekują szczerego feedbacku od swoich najbliższych,
jednocześnie licząc w głębi duszy na ich wsparcie oraz pozytywną opinię. Taka
sytuacja generuje idealne podłoże pod białe kłamstwo. Partnerzy artystów chcą
być dla nich wspierający, nie chcą podcinać im skrzydeł, zwłaszcza gdy sami nie
są ekspertami w danych dziedzinach. Wydaje się jednak, że na dłuższą metę nawet
niewinne kłamstwo nie popłaca, a szczerość (nawet brutalna) wydaje się być
najlepszą możliwą polityką w związku. Na przykładzie historii Beth i Dona
widzimy, że białe kłamstwo w ramach nawet najlepszych intencji prowadzi do
kryzysu zaufania w momencie, gdy prawda wychodzi na wierzch. Nicole Holofcener
ma niesamowicie dobre ucho do dialogów, jej filmy ogląda się z najwyższą
przyjemnością, czując wręcz niedosyt, że nie są dłuższe lub rozpisane na
kilkuodcinkowe miniseriale. Ociekające humorem, bardzo realistyczne dialogi
autorstwa Holofcener wybrzmiewają tym szczerzej, ponieważ wkładane są w usta
najlepszych dostępnych aktorów, którzy równie przekonująco są w stanie sprzedać
nam tak komedię życia, jak i jego dramat. Julia Louis-Dreyfus, Tobias Menzies,
Michaela Watkins, Arian Moayed oraz Jeannie Berlin czynią z </span></em><em><span style="line-height: 107%;">You Hurt
My Feelings</span></em></span><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"> dzieło aktualne, uniwersalne i na wielu poziomach wręcz terapeutyczne.</span><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-align: center; text-indent: 0cm;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCiHk9TlDyYStD9VW04G7WObRXhTmYfOEHiL15809O7eccC9VbaBRm-r_u20ZFoOf6p5myN0KLoUFq9GE1AYVnIiXegvAOJZGrXhNttLiKQnNZ65L7yvqPJ0rR_twqF66J-r3_dSf2ip6PDNNjFrXXmYC-G_qaH1WJhMsoRDD2ceFcnKlSrnP2ngugyQw/s2304/You%20Hurt%20My%20Feelings%202.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1238" data-original-width="2304" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCiHk9TlDyYStD9VW04G7WObRXhTmYfOEHiL15809O7eccC9VbaBRm-r_u20ZFoOf6p5myN0KLoUFq9GE1AYVnIiXegvAOJZGrXhNttLiKQnNZ65L7yvqPJ0rR_twqF66J-r3_dSf2ip6PDNNjFrXXmYC-G_qaH1WJhMsoRDD2ceFcnKlSrnP2ngugyQw/w640-h344/You%20Hurt%20My%20Feelings%202.jpg" width="640" /></a></span></em></div><p></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-align: center; text-indent: 0cm;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/20GWk5cWPBs" width="320" youtube-src-id="20GWk5cWPBs"></iframe></em></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-10720223618312598982023-08-23T19:00:00.001+02:002023-08-23T19:02:56.620+02:00They Cloned Tyrone (Sklonowali Tyrone’a). Asymilacja jest lepsza niż anihilacja.<p> <span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Sklonowali
Tyrone’a</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> to jedna z tych wakacyjnych nowości filmowych Netflixa 2023
r., która wielu widzom łatwo mogła umknąć. Szczególnie polscy widzowie mogli
zostać zubożeni przez działanie Netflixowego algorytmu, albowiem ta niezwykle
kreatywna i prowokacyjna amerykańska komedia science fiction wchodzi na
streamingową platformę bez większej reklamy i prawie bez żadnego rozgłosu.
Zupełnie niesłusznie. </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Sklonowali Tyrone’a </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">to odważny i
oryginalny pomysł, bazujący na rozmaitych teoriach spiskowych o wielkiej
rządowej konspiracji w Stanach Zjednoczonych, której celem jest manipulowanie i
całkowita kontrola nad czarnoskórą społecznością w tym kraju. Budzący żywe
skojarzenia z kultowymi niezależnymi filmami w rodzaju </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2018/07/get-out-uciekaj-rasizm-xxi-wieku.html">Uciekaj!</a></span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Get Out</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">, 2017) oraz</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;"> <a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2018/11/sorry-to-bother-you-telemarketing.html">Przepraszam, że przeszkadzam </a></span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">(</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Sorry to Bother You</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">, 2018), </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Sklonowali
Tyrone’a</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> jest zabójczo śmieszną mieszanką gatunkową z prominentnym
udziałem komedii, science fiction, mystery, ale także thrillera, filmu akcji
oraz społecznej satyry. Wspaniały i oryginalny scenariusz komplementują
dodatkowo pełnokrwiste postaci trójki głównych bohaterów, w których
rewelacyjnie wcielili się John Boyega, Jamie Foxx oraz Teyonah Parris.</span></em></span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em style="text-indent: 0cm;"></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em style="text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoTXo_qL1nEeX_V-3FKLZcf-4lyibwXM2woyrhzb2khKyrPz8nV5M0o8zW-y__HpXAH_1BWDPANJM-zAIbUybCtYXVFouv9g12J6Ts-7hBpfDfYvGhv4dPe4-mQA6Z_1sdsXC8iFi6W-7nZ_V0uRhQ_IzoaaX706TcvCzmj3otp0GUUJANwmcvBlRdgFI/s1481/They%20Cloned%20Tyrone%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoTXo_qL1nEeX_V-3FKLZcf-4lyibwXM2woyrhzb2khKyrPz8nV5M0o8zW-y__HpXAH_1BWDPANJM-zAIbUybCtYXVFouv9g12J6Ts-7hBpfDfYvGhv4dPe4-mQA6Z_1sdsXC8iFi6W-7nZ_V0uRhQ_IzoaaX706TcvCzmj3otp0GUUJANwmcvBlRdgFI/w432-h640/They%20Cloned%20Tyrone%201.jpg" width="432" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></em><em><span style="line-height: 107%;">Sklonowali
Tyrone’a</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> jest reżyserskim debiutem Juela Taylora, który jest również
autorem scenariusza do filmu wespół z Tony’m Rettenmaierem. Obraz pokazano po
raz pierwszy w czerwcu 2023 r. na American Black Film Festival (ABFF), a miesiąc
później (14 lipca) wprowadzono do amerykańskich kin. Od 21 lipca 2023 film jest
powszechnie dostępny w streamingu na platformie Netflix.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwiZP9nZ0KW6jADSxHB-cfWbkJoXwI6KjPVICzFFDWiQFw3B8Eeb17Se4CpKu-q-00p0VLNrC-J59wbe59HHmE4IEpZ4eOr9Rf4uejcbZWaT1zhrJICgB4oYsMuIAnG6bBaoLiPcsHCoOqI-WNHTomVp4t8EaQ2rC1CUHDLY9I7U_eRPHdf8JZz7A2oeY/s2560/They%20Cloned%20Tyrone%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1710" data-original-width="2560" height="428" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwiZP9nZ0KW6jADSxHB-cfWbkJoXwI6KjPVICzFFDWiQFw3B8Eeb17Se4CpKu-q-00p0VLNrC-J59wbe59HHmE4IEpZ4eOr9Rf4uejcbZWaT1zhrJICgB4oYsMuIAnG6bBaoLiPcsHCoOqI-WNHTomVp4t8EaQ2rC1CUHDLY9I7U_eRPHdf8JZz7A2oeY/w640-h428/They%20Cloned%20Tyrone%202.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Fontaine (John Boyega) jest lokalnym
narkotykowym dilerem w małej amerykańskiej miejscowości o nazwie Glen. Pewnego
wieczoru wybiera się do miejscowego alfonsa o ksywce Slick Charles (Jamie
Foxx), aby zainkasować zaległą należność za dostarczony towar. W drodze
powrotnej Fontaine zostaje zastrzelony na ulicy przez rywalizującego z nim
dilera o imieniu Isaac. Świadkami jego śmierci są Slick Charles oraz jedna z
pracujących dla niego prostytutek o imieniu Yo-Yo (fenomenalna w tej roli Teyonah
Parris). Następnego dnia rano Fontaine budzi się w swoim łóżku jak gdyby nigdy nic
i bez żadnych wspomnień z dnia poprzedniego, po czym kontynuuje zwyczajnie swój
dzień. Gdy wieczorem ponownie puka do drzwi Slick Charlesa, aby odebrać
zainkasowane dzień wcześniej pieniądze, alfons klaruje mu jego egzystencjalną
sytuację, po czym cała trójka wraz z Yo-Yo wyrusza na poszukiwanie odpowiedzi
na pytanie, co tak naprawdę stało się w Glen poprzedniego wieczoru…<o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiamh7-bxV8EFxBNpVmWlvW9VJZYA9fDw3w5oVOuRZABAlOphDoTpoRwdLmSsv2rZ48H2XAZXPmm_pWnEcp9CUszusOGVcerGAyEbw9YG7mqjsujFCS_2sUIMpQMNYjwL5tm9fV6gdRdS4A_i9KFYLShmOWRdYviZX7N23M6Q1ychz4PRpzP1janxYaXWQ/s1200/They%20Cloned%20Tyrone%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiamh7-bxV8EFxBNpVmWlvW9VJZYA9fDw3w5oVOuRZABAlOphDoTpoRwdLmSsv2rZ48H2XAZXPmm_pWnEcp9CUszusOGVcerGAyEbw9YG7mqjsujFCS_2sUIMpQMNYjwL5tm9fV6gdRdS4A_i9KFYLShmOWRdYviZX7N23M6Q1ychz4PRpzP1janxYaXWQ/w640-h426/They%20Cloned%20Tyrone%203.jpg" width="640" /></a></em></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Elementem filmu, który przesądza o
jego wysokiej jakości i niepodważalnej wartości rozrywkowej jest jego humor
oraz koncertowa gra trójki głównych bohaterów. John Boyega, Teyonah Parris oraz
Jamie Foxx wyciskają absolutne maksimum z i tak już zabawnego scenariusza o
rządowej konspiracji na masową skalę przy użyciu technologii klonowania ludzi. </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Sklonowali
Tyrone’a</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> z pewnością nie byłby tak udanym filmem, gdyby nie aktorskie
doświadczenie oraz komediowe zacięcie Jamiego Foxxa i Teyonah Parris, którzy
nie boją się uderzyć w tony przerysowania i parodii dość stereotypowych postaci
alfonsa i jego seksualnej pracownicy. Z kolei John Boyega jako Fontaine gra na
drugim aktorskim biegunie, eksplorując w filmie swój dramatyczny potencjał, a
jego postać twardego i brutalnego dilera w ramach afroamerykańskiej społeczności
zabarwiona jest nutą melancholii za utraconą niewinnością (Fontaine stracił w
dzieciństwie swojego brata, ofiarę kuli białego policjanta).<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE_xNNVaPCJ6rvIP8STJnUsgcE11XMh1kUOWRVObc4QjsAa9i8eojdmmgLUTXJm3io3f5Khrc5wOSSdrLaI7b3TWV2fvdn9e55t3dEaEZjqp9PgHxIa4ez0P-OU0b33WHsWefkS4e0a04MKA5-RboMqe0-fAEeKMm0qAMUB5TolQORHZko8ginGzKG0WI/s1280/They%20Cloned%20Tyrone%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE_xNNVaPCJ6rvIP8STJnUsgcE11XMh1kUOWRVObc4QjsAa9i8eojdmmgLUTXJm3io3f5Khrc5wOSSdrLaI7b3TWV2fvdn9e55t3dEaEZjqp9PgHxIa4ez0P-OU0b33WHsWefkS4e0a04MKA5-RboMqe0-fAEeKMm0qAMUB5TolQORHZko8ginGzKG0WI/w640-h360/They%20Cloned%20Tyrone%204.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Społeczność Glen przedstawiona jest
przez reżysera filmu dość sztampowo, z naciskiem na ekspozycję typowych rasowych
stereotypów, jakie zazwyczaj przypisywane są czarnoskórej mniejszości
(uwielbienie dla smażonego kurczaka, wysoki poziom przestępczości z handlem
narkotykami oraz prostytucją itp.). Przez to wydaje nam się przez pierwszy kwadrans
filmu, że oglądamy zupełnie inny obraz niż jest w rzeczywistości, dlatego też
nasze zaskoczenie i ogólna konsternacja rośnie z każdą minutą od momentu
niespodziewanego zmartwychwstania zastrzelonego dzień wcześniej Fontaine’a. Rozwiązanie
tej zagadki przez trójkę naszych bohaterów z półświatka ogląda się jak
frapujące skrzyżowanie filmu szpiegowsko-przygodowego z obrazem sci-fi, a
wszechobecna komedia całej sytuacji utrzymuje się do końca trwania filmu, nawet
w trakcie najbardziej dramatycznych zwrotów akcji. Juel Taylor, reżyser </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Sklonowali
Tyrone’a</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">, w prowokacyjny i zarazem pełen inwencji sposób pokazuje,
jak cementowany jest rasizm we współczesnej Ameryce. Bieda, przemoc i
zorganizowana przestępczość w fikcyjnym miasteczku Glen potwierdza popularną
tezę, że rasizm utrwalany jest i przekazywany z pokolenia na pokolenie przez
przesłanki stricte ekonomiczne. To właśnie nierówności ekonomiczne między
białymi a czarnymi kreują ciągłe napięcia w amerykańskim (i nie tylko amerykańskim)
społeczeństwie. Odwieczną cechą posiadających władzę i bogactwa jest dążenie do
ich utrzymania, a więc zachowanie strategicznej przewagi nad nieposiadającymi
takich środków i takich wpływów w społeczeństwie. Walka między rasami sprowadza
się do czysto ekonomicznej wojny o zniesienie nierówności w podziale bogactw i
wyrównanie szans na samym starcie. </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Sklonowali Tyrone’a</span></em></span><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"> odwołuje się do
absurdalnego wręcz humoru, aby pokazać nam do jakich metod gotowa uciec się biała
większość, aby zachować istniejące w USA socjalno-ekonomiczne status quo…</span><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjngbgOvnc3GPD_yjW8fEDlIFueRcu_z4xoo5p1QGMbk5v8ibaTjOSEO1DSETjtnq5OuhhGCdAUe64ykJ0pUpe1gRX5t9xixN3wGkdVEf6zfLlKWKmdOTrtWhnPjyt1R_0Ty2Vz09F6Zmbrj5x7tswfv4ghvwmBEoVlUifz9_QJaL_pPZ1E47q-SmC80Dg/s1920/They%20Cloned%20Tyrone%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjngbgOvnc3GPD_yjW8fEDlIFueRcu_z4xoo5p1QGMbk5v8ibaTjOSEO1DSETjtnq5OuhhGCdAUe64ykJ0pUpe1gRX5t9xixN3wGkdVEf6zfLlKWKmdOTrtWhnPjyt1R_0Ty2Vz09F6Zmbrj5x7tswfv4ghvwmBEoVlUifz9_QJaL_pPZ1E47q-SmC80Dg/w640-h360/They%20Cloned%20Tyrone%205.jpg" width="640" /></a></em></div><em><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/2S3M1xFVdVg" width="320" youtube-src-id="2S3M1xFVdVg"></iframe></div></em><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-2211052143009691192023-07-15T18:05:00.000+02:002023-07-15T18:05:47.759+02:00Soft & Quiet (Wtajemniczone). Widmo białej supremacji krąży nad Ameryką.<p><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;">Amerykański
thriller </span></span></em><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wtajemniczone</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> w reżyserii Beth
de Araújo ukazuje nieoczywistą potęgę, siłę perswazji oraz codzienną
rzeczywistość białych supremacjonistów we współczesnych Stanach Zjednoczonych.
Uciekający się do zabiegów i estetyki rodem z horroru, film de Araújo portretuje
jedno popołudnie i wieczór z życia grupy białych kobiet w amerykańskim
miasteczku na prowincji. Przewodząca im Emily (Stefanie Estes) jest (wydawałoby
się) zwyczajną przedszkolanką z amerykańskich przedmieść, która pewnego dnia organizuje
zebranie lokalnych kobiet w miejscowym kościele. Damskie rendezvous szybko
okazuje się być organizacyjnym spotkaniem białych supremacjonistek, a żeby
prawdziwe intencje uczestniczek zebrania wybrzmiały w pełni, moderująca
spotkanie Emily przynosi domowej roboty ciasto wiśniowe z wygrawerowaną
swastyką na kruchym cieście…</span></em></span></p><p style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ2RN4quhF8u2AOxeBQSq_kcZI6nHaR5kYMzUftgJyu-A0M5UUd147haKePJLl4J4cCFLLvSnwv5JaQ1tOwOR-9zx9m9dDpW6QLBou-CuXze2xShXnAONTMGjDhir2zbiE_m8AkhSqmsq58HIJzmPvMDqXbOY0b1oHGF2tP227NteR5YntJIpYH3p6YTc/s1444/Soft&Quiet.1.jpg" imageanchor="1" style="font-family: arial; font-size: 16px; font-style: italic; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1444" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ2RN4quhF8u2AOxeBQSq_kcZI6nHaR5kYMzUftgJyu-A0M5UUd147haKePJLl4J4cCFLLvSnwv5JaQ1tOwOR-9zx9m9dDpW6QLBou-CuXze2xShXnAONTMGjDhir2zbiE_m8AkhSqmsq58HIJzmPvMDqXbOY0b1oHGF2tP227NteR5YntJIpYH3p6YTc/w444-h640/Soft&Quiet.1.jpg" width="444" /></a></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Wtajemniczone </span></em><em><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;">to pełnometrażowy
debiut reżyserski Beth de Araújo, która w napisanym przez siebie fabularnym
debiucie zawarła też prywatne doświadczenia i rasowe lęki związane z byciem latynoską
kobietą w USA. Thriller pokazano po raz pierwszy w marcu 2022 r. na festiwalu
South by Southwest w teksańskim Austin, po czym wprowadzono do amerykańskich
kin i w streamingu na żądanie z początkiem listopada 2022 (w Polsce obraz można
obejrzeć w streamingu na platformie Prime Video). </span></em><em><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wtajemniczone</span></em><em><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> jest udanym
połączeniem niezależnego dramatu, thrillera i horroru, a szczególnie mocne
wrażenie robi filmowanie postaci z bardzo bliska trzymaną w ręce kamerą operatorki
Grety Zozula, co dodaje i tak już pełnemu napięcia filmowi dodatkowego poczucia
paniki i przyspieszonego wymykania się wydarzeń spod kontroli. Nakręcony w
cztery zaledwie dni obraz udaje film składający się zaledwie z jednego
długiego, niespełna półtoragodzinnego ujęcia, a bezbłędny montaż autorstwa</span></em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> <em><span style="font-style: normal;">Lindsay Armstrong utwierdza nas w tym złudzeniu
szybkiego schodzenia w dół po kolejnych kręgach rasistowskiego piekła.<o:p></o:p></span></em></span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><em></em></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRtzL9v-qbAEMqvA__EbZC8tTcAUDTV8G0IWkpuME611FgB1GNXTCPZt17CJhCWJxgFoy2QBjDG1K-U5ABpJGxJIfoWRSlqDQd54mmjCLD_FSuy3cE-agwvEVdByhf62cCNkvIQZ9mwK8stvPhMNn3xyrAF8OiDOKqlBvhl8R1vaVKRFr9DvlPHayoXiA/s1280/Soft&Quiet.2.jpg" imageanchor="1" style="font-family: "Times New Roman"; font-style: normal; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRtzL9v-qbAEMqvA__EbZC8tTcAUDTV8G0IWkpuME611FgB1GNXTCPZt17CJhCWJxgFoy2QBjDG1K-U5ABpJGxJIfoWRSlqDQd54mmjCLD_FSuy3cE-agwvEVdByhf62cCNkvIQZ9mwK8stvPhMNn3xyrAF8OiDOKqlBvhl8R1vaVKRFr9DvlPHayoXiA/w640-h360/Soft&Quiet.2.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Grupa białych kobiet z amerykańskiego
przedmieścia gromadzi się w lokalnym kościele na pogawędkę przy winie, cieście
i słodyczach. Gdy przewodząca temu spotkaniu Emily (aryjsko wyglądająca
Stefanie Estes), odkrywa folię na przyniesionym przez siebie wiśniowym cieście,
naszym oczom ukazuje się wygrawerowana na wierzchu czerwona swastyka. Od tego
momentu pozornie niewinne zgromadzenie lokalnych kobiet przybiera bardzo
mroczny i niekomfortowy charakter. Organizacja supremacjonistycznej agendy
uczestniczek spotkania to dopiero preludium do zmasowanego wycieku rasowej
nienawiści, który na zawsze odmieni życie pozornie niegroźnych i cywilizowanych
białych pań domu.<o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDk9oukXhjyEcTpxbDw_4loNYTIpNA5ro2Z5NyMwnDmJuZArDNOYdppVHfH2Jq9kBoZdJwAOkszz_tIwTzr_Vx-xxZjBELIHHUZOps1xlaABR2m4uwFzebxh5HIGOiSUn-qjnC88xiqGRtqi_bMJRhwR6NhkWWAxDEtw_sNhgH2dCu73E2_bp5ltUegW4/s1920/Soft&Quiet.3.jpg" imageanchor="1" style="font-family: arial; font-size: medium; font-style: italic; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDk9oukXhjyEcTpxbDw_4loNYTIpNA5ro2Z5NyMwnDmJuZArDNOYdppVHfH2Jq9kBoZdJwAOkszz_tIwTzr_Vx-xxZjBELIHHUZOps1xlaABR2m4uwFzebxh5HIGOiSUn-qjnC88xiqGRtqi_bMJRhwR6NhkWWAxDEtw_sNhgH2dCu73E2_bp5ltUegW4/w640-h360/Soft&Quiet.3.jpg" width="640" /></a></em></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Grana przez Stefanie Estes Emily
widzi misję podobnych jej amerykańskich kobiet w promowaniu białej supremacji
poprzez „delikatne i ciche” działania - stąd oryginalny tytuł filmu </span></em><em><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Soft &
Quiet</span></em><em><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> - w rodzaju kojarzenia białych par oraz zachowania dzięki temu "czystości rasowej" i "genetycznej". Jakkolwiek przerażająco i neonazistowsko to
brzmi, znajome i przyjaciółki Emily przyklaskują jej pomysłom, przytaczając
rozliczne racjonalne i nieracjonalne dowody na rosnący ucisk oraz
prześladowanie białych we współczesnej Ameryce. Grana przez Danę Millican Kim
przytacza ekonomiczne przesłanki rzekomego ucisku białych obywateli USA jako
właścicielka prywatnego sklepu wielobranżowego. Sekunduje jej dużo młodsza
Marjorie (Eleanore Pienta), która żyje od wypłaty do wypłaty, twierdząc, że
awans w jej pracy dostała niesprawiedliwie latynoska imigrantka, pomimo krótszego
stażu (ale zapewne też i lepszych kwalifikacji). Z kolei wywodząca się z należącej
do Ku Klux Klanu rodziny ciężarna Jessica (Shannon Mahoney) wskazuje na prawne
uregulowania cementujące społeczno-ekonomiczną przewagę mniejszości rasowych
wobec dominującej białej większości, po czym (przy wtórze zduszonych śmiechów) żegna
się z grupą przyjaciółek nazistowskim pozdrowieniem… Gdy jednak popołudniowe
zebranie dobiega końca, hitlerowski gest staje się jedną z bardziej niewinnych
rzeczy, jakich jesteśmy świadkami.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4HcUCNwN6jK-djDOwJICN7E0y8CrOHnl2AHZmd1qK5o-l2mh1EKsppXcgh-LGWqSH1eMzAc4B6P_0TU3VWpqd0pygNk_qM8LyNmA7CfBiZbgqyOgjJQ8ecmXQdvQGm8MRvuw5PPaJfzLswEOp-RZuTQECKPjgieCMqGnytEmTL_F1jI21iylnddG3cyY/s900/Soft&Quiet.5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="506" data-original-width="900" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4HcUCNwN6jK-djDOwJICN7E0y8CrOHnl2AHZmd1qK5o-l2mh1EKsppXcgh-LGWqSH1eMzAc4B6P_0TU3VWpqd0pygNk_qM8LyNmA7CfBiZbgqyOgjJQ8ecmXQdvQGm8MRvuw5PPaJfzLswEOp-RZuTQECKPjgieCMqGnytEmTL_F1jI21iylnddG3cyY/w640-h360/Soft&Quiet.5.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ostatni akt </span></em><em><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Soft &
Quiet</span></em><em><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> wchodzi na drogę mrocznego kryminału, w trakcie którego nabuzowane
winem białe supremacjonistki przechodzą od słów do czynów pod wodzą młodej oraz
impulsywnej Leslie (bardzo dobra Olivia Luccardi w tej roli). Końcówka filmu
trzyma w niesamowitym napięciu łącząc thriller, kryminał, a nawet horror w
ramach spektakularnego wylewu białej nienawiści, zadawnionych pretensji oraz
wyimaginowanych krzywd i niesprawiedliwości. Jakkolwiek fikcyjna jest fabuła </span></em><em><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wtajemniczonych</span></em></span><em><span style="font-size: 12.0pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;">, obraz ten zrodził
się z inspiracji prawdziwymi epizodami przemocy oraz manipulacji ze strony białej
większości w stosunku do etnicznych i rasowych mniejszości w Stanach
Zjednoczonych. Najbardziej porażającym i zastanawiającym elementem tego filmu
jest codzienna i zwyczajna natura sportretowanej w nim rasowej przemocy,
dokonywanej przez na co dzień ciche i delikatne białe amerykańskie kobiety.</span><o:p></o:p></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-size: 12pt; font-style: normal; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrNGSDMoMRywheIDFpKBUVQeHnW5WKMCYIO7C0Bthpc4Ha2ZkApEtiBGoD0fK1wRDoUY8ikbuAT041U8oppqZJRlLh1ACvbK0Q6ewUSH8rl9ZSGPWA0iuD_7alRBcHufmrFQGJZ_-eMX-ka7rg54d_Jn76HQFSu8_pZQ5O63rL5D5vKcRebSjxRNbJ-eY/s3840/Soft&Quiet.4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2160" data-original-width="3840" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrNGSDMoMRywheIDFpKBUVQeHnW5WKMCYIO7C0Bthpc4Ha2ZkApEtiBGoD0fK1wRDoUY8ikbuAT041U8oppqZJRlLh1ACvbK0Q6ewUSH8rl9ZSGPWA0iuD_7alRBcHufmrFQGJZ_-eMX-ka7rg54d_Jn76HQFSu8_pZQ5O63rL5D5vKcRebSjxRNbJ-eY/w640-h360/Soft&Quiet.4.jpg" width="640" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/9caXYrlADa0" width="320" youtube-src-id="9caXYrlADa0"></iframe></div></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-63638239251371777392023-06-11T00:10:00.002+02:002023-07-05T16:37:00.675+02:00The Quiet Girl (Cicha dziewczyna). Żadnych tajemnic, żadnego wstydu.<p><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> </span><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Irlandzki film </span></span></em><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Cicha
dziewczyna</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">An Cailín Ciúin</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> w gaelickim
oryginale) napisał historię, stając się pierwszym filmem w języku gaelickim
nominowanym do Oscara w kategorii najlepszy film międzynarodowy podczas gali wręczenia
nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej Anno Domini 2023. 95 procent dialogów
tego cichego arcydzieła jest w pradawnym języku Celtów, a sam film poraża swoim
emocjonalnym rezonansem. Po finałowej scenie niejednej osobie zakręci się łza w
oku, inni mogą mieć problem z emocjonalnym pozbieraniem się do przysłowiowej
kupy. </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Cicha dziewczyna</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> potwierdza
odwieczną prawdę, że mowa jest srebrem, a milczenie złotem, a niewypowiedziane
acz pokazane i doświadczone prawdy oraz emocje rezonują bardziej niż potok
wyartykułowanych słów. </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Cicha dziewczyna</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> to cichy filmowy
zabójca.</span></em></span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em style="text-indent: 0cm;"></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em style="text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj11Ui_wx3MdqtnH22gOErSyYFQ9RgOXQeJOGsDgP5ifS4tFInRCTnTbp2F1LCmP_Crx4vNB6SQb8mrj1zSzegD65o6XZwY_0nsBuiHAAZKoi-dT9ewxOQLpV3dweMw8PkU8y6JGVPsEfdDf18UvWyLv4pSMW-l25pTA-o4TZOs6kkmRILUDIsFHshx/s2048/The%20Quiet%20Girl%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1387" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj11Ui_wx3MdqtnH22gOErSyYFQ9RgOXQeJOGsDgP5ifS4tFInRCTnTbp2F1LCmP_Crx4vNB6SQb8mrj1zSzegD65o6XZwY_0nsBuiHAAZKoi-dT9ewxOQLpV3dweMw8PkU8y6JGVPsEfdDf18UvWyLv4pSMW-l25pTA-o4TZOs6kkmRILUDIsFHshx/w434-h640/The%20Quiet%20Girl%201.jpg" width="434" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Reżyserem i zarazem autorem
scenariusza do </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Cichej dziewczyny</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> jest Colm Bairéad,
dla którego jest to pełnometrażowy fabularny debiut. Bairéad na potrzeby tego
dramatu zaadaptował opowiadanie Claire Keegan pod angielskim tytułem </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Foster</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> z 2010 roku. Obraz
pokazano po raz pierwszy w lutym 2022 r. na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w
Berlinie. Film stał się irlandzkim kandydatem do Oscara w kategorii najlepszy
film międzynarodowy i odniósł ogromny sukces, otrzymując w styczniu 2023 r.
nominację w tejże kategorii jako pierwszy w historii film w języku irlandzkim
nominowany do tej nagrody. </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Cicha dziewczyna</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> dostała również
dwie nominacje bo brytyjskich nagród filmowych BAFTA w kategorii najlepszy
scenariusz adaptowany oraz najlepszy film nieanglojęzyczny.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg26nWM00ixRuEs7esxMZxVKKagXKQijg5cGGvSQIWbZW-pm16KdsCu75ZiU8e_tPu5SYvf7Bsp_Pf51aicnUBUNX8t_Vyv6YL5IIG9yDHTMoK73LvCjnSVQKAh1ufx-gv8960ibPDhAVD9Khc56_LckoTPC01H2S-sojoZW6xCRL5reYe1Omax0DRs/s1920/The%20Quiet%20Girl%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg26nWM00ixRuEs7esxMZxVKKagXKQijg5cGGvSQIWbZW-pm16KdsCu75ZiU8e_tPu5SYvf7Bsp_Pf51aicnUBUNX8t_Vyv6YL5IIG9yDHTMoK73LvCjnSVQKAh1ufx-gv8960ibPDhAVD9Khc56_LckoTPC01H2S-sojoZW6xCRL5reYe1Omax0DRs/w640-h360/The%20Quiet%20Girl%202.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Jest 1981 rok na irlandzkiej wsi. Główna
bohaterka filmu, Cáit (Catherine Clinch w tej roli), jest 9-letnią dziewczynką
w wielodzietnej irlandzkiej rodzinie, której matka spodziewa się kolejnego już dziecka.
Szukając odciążenia, rodzice Cáit decydują się na czas wakacji odesłać
zaniedbywaną przez siebie córkę do dalekich krewnych, małżeństwa Seán i Eibhlín
Kinsella (Andrew Bennett i Carrie Crowley w tych rolach). Seán i Eibhlín są
bezdzietni i już po 50-tce, ale przyjmują nieśmiałą i małomówną Cáit z
otwartymi ramionami. Zaniedbywana w rodzinnym domu przez ojca alkoholika (Michael
Patric) i przeciążoną obowiązkami domowymi matkę (Kate Nic Chonaonaigh), Cáit
odkrywa w domu krewnych nieznane jej dotąd ciepło domowego ogniska i prawdziwą
rodzicielską troskę. Odkrywa również bolesny sekret domu Seána i Eibhlín.<o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijDilQgiwX0vII4IES4uqPwysJFitdtKO9AygNF-Ye-_7E-FSYo-K9SMA5XO_qLdFY-pSElnCH7k0scLZMp_L-gSre9oGe_K80NfH_5vVRVmyd20puaWJSOlWLKZ9yxvMGoebCETytiKgrT6mCnnXjdlslaUQLIStuI0LKjv_K-aPm4GFNNzPcDN5o/s1440/The%20Quiet%20Girl%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1440" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijDilQgiwX0vII4IES4uqPwysJFitdtKO9AygNF-Ye-_7E-FSYo-K9SMA5XO_qLdFY-pSElnCH7k0scLZMp_L-gSre9oGe_K80NfH_5vVRVmyd20puaWJSOlWLKZ9yxvMGoebCETytiKgrT6mCnnXjdlslaUQLIStuI0LKjv_K-aPm4GFNNzPcDN5o/w640-h480/The%20Quiet%20Girl%204.jpg" width="640" /></a></em></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Kiedy
mała Cáit przybywa do domu kuzynki swojej matki i jej męża, ta traktuje ją jak
własne dziecko, roztaczając nad nią parasol ciepła, uwagi i bezpieczeństwa.
Grana przez Carrie Crowley Eibhlín mówi do Cáit, że jeśli w domu są tajemnice,
w tym domu panuje również wstyd. I rzeczywiście, domostwo Seána i Eibhlín Kinsella
wydaje się nie kryć żadnych sekretów, atmosfera jest tam luźna, naznaczona
miłością, czułością i wzajemnym szacunkiem. Takie środowisko jest totalnym
przeciwieństwem rodzinnego domu</span></em> <em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">Cáit, gdzie rodzice prawie w ogóle ze sobą
nie rozmawiają, ojca właściwie nie ma w domu, bo czas woli spędzać w pobliskim
barze przy butelce, a dzieciom nie poświęca się większej uwagi poza niezbędnym
minimum. Wakacje w domu krewnych stają się dla zamkniętej w sobie i
przygaszonej Cáit czasem rozkwitu. Zdystansowany początkowo do krewniaczki żony
Seán (Andrew Bennett) zaczyna angażować Cáit do rozmaitych zajęć na prowadzonej
przez siebie farmie, a para zaczyna spędzać ze sobą coraz więcej czasu. Tak zaczyna
kiełkować zażyłość. Dziewczynka pomaga też Eibhlín w domowych obowiązkach, przy
sprzątaniu, gotowaniu i przynoszeniu wody ze studni. Eibhlín traktuje małą
krewniaczkę jak równą sobie, interesuje się jej zdaniem i osobistym komfortem,
jednocześnie nie naruszając jej prywatności i nie przekraczając żadnych granic.
Troska, jaką Cáit jest otaczana w domu Seána i Eibhlín, początkowo ją szokuje i
jeszcze bardziej onieśmiela, ale szybko chłonie w siebie tę czułość oraz uwagę; rozkwita i promienieje jako dziecko i jako człowiek.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhincrsOjQmyIrvYupGvQPrYd1iBDyTm-xyQFj64gP1rJnUFu3rCipkhYdJHSUw1zDGVvfgSATV7-b7of96C6XL9HxVIw-eGYYmuqUlpyy-f9PFTlOVmk-CTVSv_NOSous5s4KJqDeGlb11OTGcTlglo2Qd6fPOR_8t_P5Hn1uPwXjhv9FK_YvfW6k6/s1920/The%20Quiet%20Girl%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhincrsOjQmyIrvYupGvQPrYd1iBDyTm-xyQFj64gP1rJnUFu3rCipkhYdJHSUw1zDGVvfgSATV7-b7of96C6XL9HxVIw-eGYYmuqUlpyy-f9PFTlOVmk-CTVSv_NOSous5s4KJqDeGlb11OTGcTlglo2Qd6fPOR_8t_P5Hn1uPwXjhv9FK_YvfW6k6/w640-h360/The%20Quiet%20Girl%203.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></em><em><span style="line-height: 107%;">Cicha
dziewczyna</span></em></span><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"> to arcydzieło w swoim gatunku. Ten wyciszony, skupiony na
obserwacji dramat oferuje nam konkluzje, które choć proste i nieskomplikowane,
uderzają mocno w finale po emocjach. Empatyczny scenariusz i reżyseria idealnie
zharmonizowane są z pięknem krajobrazów irlandzkiej wsi, fenomenalnie
sfotografowanej przez operatorkę Kate McCullough. Reżyser obrazu, Colm Bairéad,
od pierwszej minuty pieczołowicie buduje na naszych oczach ciche piękno tego
dramatu, tak aby w ostatniej z kolei minucie złapać nas znienacka za gardło
szczerą eksplozją czystej emocji.</span><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmyd0zlReOC_sJiKXWgyyVR4s92ahCijsDo2kXIwqI-xBJ-44WDFkQF__zkXY10oyqfsdoJsxglve2i1DY5YfdaOn99A3HJ9mN9aiT89wqYTN78PBwA7OQ3aOprHxnZ_fZk0oBaMy1aiI8dPzd3Tnaq_9DFz76crLoToRfEhnSdefz-SXSeyiFW12C/s800/The%20Quiet%20Girl%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="800" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmyd0zlReOC_sJiKXWgyyVR4s92ahCijsDo2kXIwqI-xBJ-44WDFkQF__zkXY10oyqfsdoJsxglve2i1DY5YfdaOn99A3HJ9mN9aiT89wqYTN78PBwA7OQ3aOprHxnZ_fZk0oBaMy1aiI8dPzd3Tnaq_9DFz76crLoToRfEhnSdefz-SXSeyiFW12C/w640-h384/The%20Quiet%20Girl%205.jpg" width="640" /></a></em></div><em><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/XcV2mdF5w-8" width="320" youtube-src-id="XcV2mdF5w-8"></iframe></div></em><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-50815075800197614642023-05-27T23:20:00.003+02:002023-07-05T17:00:50.353+02:00The Night House (Dom nocny). Niepewność najstraszniejszym ze stanów.<p> <span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Dom nocny</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> w reżyserii Davida
Brucknera to psychologiczny horror, który dobitnie udowadnia, że smutek po
stracie najbliższej osoby może być najstraszniejszą rzeczą, jaka w ogóle może
przytrafić się nam w życiu. Bohaterka filmu (grana przez Rebekę Hall Beth)
spędza czas żałoby samotnie w domu nad jeziorem, który zaprojektował i zbudował
jej tragicznie zmarły mąż, Owen (Ewan Jonigkeit). Owen odebrał sobie życie
strzałem z pistoletu w głowę, zostawiając żonę z enigmatyczną pożegnalną notką
i całą masą pytań o to, co właściwie się wydarzyło. Grana przez Hall Beth
rozpoczyna własne prywatne śledztwo, które przy przetrząsaniu rzeczy po zmarłym
mężu naprowadza ją na trop mrocznej tajemnicy, której istnienia nawet nie
podejrzewała. Odkrywanie kolejnych sekretów nieżyjącego męża i domu, w którym
wspólnie mieszkali, wpędza Beth w stan niepewności tak głęboki, że staje się on
najstraszniejszym i najniebezpieczniejszym ze stanów, jakich kiedykolwiek
doświadczyła.</span></em></span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em style="text-indent: 0cm;"></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em style="text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl5UCwrUiwNuBC_lpVJI6B5c-EK5s1FHe9wvgJbcJv-r7p7weiiARWhuvccjWPU8ch_DFEfsEjfPp3NQvof6sYDacEb47Zmj36fWdjlATr5Lz2OydyBd6hIQBwry-AS_2KdoNAcq8G9nUjdMe1MKaaPiKqU-y0CYZYZYL4M0-fl7oMyybDpSoTwDmg/s1500/The%20Night%20House%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl5UCwrUiwNuBC_lpVJI6B5c-EK5s1FHe9wvgJbcJv-r7p7weiiARWhuvccjWPU8ch_DFEfsEjfPp3NQvof6sYDacEb47Zmj36fWdjlATr5Lz2OydyBd6hIQBwry-AS_2KdoNAcq8G9nUjdMe1MKaaPiKqU-y0CYZYZYL4M0-fl7oMyybDpSoTwDmg/w426-h640/The%20Night%20House%201.jpg" width="426" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></em><em><span style="line-height: 107%;">Dom nocny</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span></em><em><span style="line-height: 107%;">The Night
House</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> w oryginale) pozostaje najwybitniejszym filmem w dotychczasowym
dorobku reżysera Davida Brucknera. Autorami scenariusza do horroru są Ben
Collins i Luke Piotrowski. Film pokazano po raz pierwszy na festiwalu Sundance
w styczniu 2020, a następnie wprowadzono do kin na całym świecie w sierpniu
2021. Obecnie obraz można obejrzeć na YouTube lub w serwisach streamingowych
(Disney+ albo HBO Max). </span></em><em><span style="line-height: 107%;">The Night House</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> uznano za jeden z
najlepszych horrorów 2021 roku, a jego siła i wartość tkwią w bardzo dobrym
scenariuszu i wybitnej kreacji aktorskiej Rebeki Hall, która po raz kolejny
dowodzi, że jest fantastyczną aktorką dramatyczną, której żadna rola nie
straszna.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAJ_D9szuFHCb7sb6yoGUDKGGQNycO9Ql4oET4H5_h_AeFVyys3pU_-0h3JYVosrcsTpglmr-ZqzTdXviHZyNcEtyHLaOIVfMPf0rdkRv8Ti1LRzkWMiSgqFhqZwzz3P0kV9viW4iD2lHj4oU4RXtN3tbhNrsi43yNAcQ2A_IZ2HelNWrz-qGRVpGA/s1398/The%20Night%20House%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="787" data-original-width="1398" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAJ_D9szuFHCb7sb6yoGUDKGGQNycO9Ql4oET4H5_h_AeFVyys3pU_-0h3JYVosrcsTpglmr-ZqzTdXviHZyNcEtyHLaOIVfMPf0rdkRv8Ti1LRzkWMiSgqFhqZwzz3P0kV9viW4iD2lHj4oU4RXtN3tbhNrsi43yNAcQ2A_IZ2HelNWrz-qGRVpGA/w640-h360/The%20Night%20House%203.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Magia </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Domu
nocnego</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> opiera się przede wszystkim na zjawiskowej, zniuansowanej i
bardzo emocjonalnej grze Rebeki Hall jako Beth, młodej wdowy, która próbuje
zrozumieć, dlaczego jej ukochany mąż po 14 latach wspólnego pożycia zdecydował
się popełnić samobójstwo. Przez lata to Beth właśnie zmagała się z depresją, a
Owen (Ewan Jonigkeit) był tym, który ciągnął ją w stronę światła i jako jedyny z
dwojga wierzył w jakąś formę pozagrobowego życia. Owen zaprojektował też i
własnoręcznie zbudował ich dom nad jeziorem, w którym po jego śmierci Beth
szuka wskazówek i odpowiedzi na niezliczoną liczbę pytań, jakie jego odejście
pozostawiło w jej głowie. Towarzystwa i otuchy próbują dodać Beth jej
najbliższy sąsiad, Mel (Vondie Curtis-Hall), oraz najlepsza przyjaciółka i
koleżanka z pracy w szkole, Claire (znana z serialu </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Barry</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> Sarah Goldberg).
Gdy w telefonie zmarłego męża Beth napotyka zdjęcie nieznajomej kobiety (Stacy
Martin), a każdej nocy nawiedzają ją coraz bardziej przerażające koszmary, nasza
bohaterka decyduje się na własne śledztwo i dotarcie do prawdy o mężu za
wszelką cenę, choćby ta prawda miała ją odrzeć z wszelkich złudzeń.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-BCIt5qRPPkwNk5PKfm0fAL6ypgmVV57kGIdnKUZZQAem-y79MIjlBVcaHqVuSLFIsBnQjYbI4yH6CCL6Ek3CZua8Pb_5YbZYTcdYj4-GeYYN1mSqapdxC7EcFEi2XTTkme87tCHVL1UM1ZcNtgHmktLrz5gpku2tqkRgsCbLlWBpr9mZBSw4tga3/s1280/The%20Night%20House%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-BCIt5qRPPkwNk5PKfm0fAL6ypgmVV57kGIdnKUZZQAem-y79MIjlBVcaHqVuSLFIsBnQjYbI4yH6CCL6Ek3CZua8Pb_5YbZYTcdYj4-GeYYN1mSqapdxC7EcFEi2XTTkme87tCHVL1UM1ZcNtgHmktLrz5gpku2tqkRgsCbLlWBpr9mZBSw4tga3/w640-h360/The%20Night%20House%206.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Rebecca Hall automatycznie </span></em></span><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 19.26px;">podnosi</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> wartość każdego filmu, w którym gra główną rolę. Nie inaczej jest z </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Domem
nocnym</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">, który zawdzięcza jej aktorskiemu talentowi całą paletę
emocji, jakie doświadcza jego główna bohaterka. Dzięki rewelacyjnej grze Hall </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">The Night
House</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> nie jest tylko kolejnym horrorem ze straszną tajemnicą w tle,
domagającą się pilnego rozwikłania w finale, ale jest przede wszystkim
psychologicznym thrillerem, którego jakość i moc zasadzają się na emocjonalnej
konstrukcji i rozwoju głównej bohaterki. Ewolucja Beth jest ze wszech miar
zrozumiała i wiarygodna, Hall nie uderza w swojej interpretacji w tony histerii
oraz przerażenia, tonuje swoją postać, dodając kolejne warstwy do jej osobowości
i pozwalając jej przechodzić przez kolejne fazy bólu i żałoby po stracie
ukochanego męża. Zaprzeczenie, gniew, targowanie się, depresja i akceptacja to
pięć stadiów żałoby, przez które przechodzi również Beth, jej droga jest co
prawda przyspieszona i ubrana w horrorowy kostium, ale i tak wewnętrzna ewolucja
bohaterki Hall osadza </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Dom nocny</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> na bardzo solidnych
fundamentach. Dzięki wyrafinowanej grze Hall </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">The Night
House</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> jest bardziej podróżą przez piekło żałoby w nawiedzonym domu niż tylko
ferią nadnaturalnych zjawisk i przerażających wizji.</span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5WaqSMxN_ciAt2my8kIoeVbywwf1Jwx3gkWnp6rJqZdoKUnt3-WbrJ-Cjm3QODozCJcEB8xZxD3d7MR_xEu6FsCE5UKwt8iN3eUNPCwhCCP9YsUe361XMKinkixWjbaKT_BCxMNQHYusRICIH44TZsQGkfoHdwbU43yKdD6UmFLjw1NPREVRxb7_T/s1000/The%20Night%20House%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="563" data-original-width="1000" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5WaqSMxN_ciAt2my8kIoeVbywwf1Jwx3gkWnp6rJqZdoKUnt3-WbrJ-Cjm3QODozCJcEB8xZxD3d7MR_xEu6FsCE5UKwt8iN3eUNPCwhCCP9YsUe361XMKinkixWjbaKT_BCxMNQHYusRICIH44TZsQGkfoHdwbU43yKdD6UmFLjw1NPREVRxb7_T/w640-h360/The%20Night%20House%205.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Najlepsze horrory to głębokie
przypowieści o ludzkim losie i najciemniejszych zakamarkach ludzkiej duszy. </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Dom nocny</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> z pewnością
kwalifikuje się do powyższej kategorii i dzięki temu nosi w sobie znak
ponadczasowości i uniwersalizmu, którego nie unicestwią starzejące się szybko
efekty specjalne lub tanie horrorowe chwyty, obliczone na szybkie i nagłe
wystraszenie widza. Każdemu horrorowi życzyłbym, aby tak jak </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Dom nocny</span></em></span><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"> obudował swoją
fabułę wokół fascynującej i złożonej psychologicznie głównej postaci, a
następnie wraz z nią wyruszył w wewnętrzną podróż do piekła i z powrotem.</span><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-align: left; text-indent: 0cm;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf8Raxw94nxm7-WLJcqXGnhnvi_Qv_9F_8LhhBk2Kf5NExFMvZ7hemsB_c0be1Yc7Nb6skbpp6-xxtSYusGMAQwmtguBMkQPQpzrVu5Hs8WfoUvHGP3oodP6dFnTmdeCy2yhmSRgvxJ-bDETKd1wXSgLbf3xajtH6IBJC5kleaKN-Ffxy_S9iuc6g7/s1400/The%20Night%20House%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="788" data-original-width="1400" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf8Raxw94nxm7-WLJcqXGnhnvi_Qv_9F_8LhhBk2Kf5NExFMvZ7hemsB_c0be1Yc7Nb6skbpp6-xxtSYusGMAQwmtguBMkQPQpzrVu5Hs8WfoUvHGP3oodP6dFnTmdeCy2yhmSRgvxJ-bDETKd1wXSgLbf3xajtH6IBJC5kleaKN-Ffxy_S9iuc6g7/w640-h360/The%20Night%20House%204.jpg" width="640" /></a></em></div><p></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-align: left; text-indent: 0cm;"></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-align: left; text-indent: 0cm;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/2Tshycci2ZA" width="320" youtube-src-id="2Tshycci2ZA"></iframe></p></blockquote><p></p></blockquote></blockquote></blockquote>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-52130119817733129432023-05-03T17:00:00.001+02:002023-05-03T17:11:29.646+02:00Women Talking. Nic nie rób. Zostań i walcz. Odejdź.<p><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> </span><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">W odosobnionej
społeczności religijnej mennonitów wszystkie kobiety zbierają się w miejscowej stodole,
aby podjąć kluczową decyzję co do własnej przyszłości. Po serii brutalnych napaści
i gwałtów na kobietach, których sprawcami byli mężczyźni z tej samej wspólnoty,
ofiary seksualnej przemocy mają trzy opcje do wyboru: nic nie robić, pozostać
we wspólnocie i walczyć lub odejść. Debata mennonickich kobiet w stodole staje
się niemalże filozoficzną dysputą na temat istoty przebaczenia, cierpienia i
roli wiary w życiu niepiśmiennych członkiń wspólnoty. Bohaterki </span></span></em><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;">Women Talking</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> muszą zagłosować
nad własną przyszłością: całkowicie zerwać z wiarą i tradycją oraz pójść przed
siebie w nieznane albo pozostać i próbować walczyć z przemocą oraz brutalnością
w ramach religijnych struktur mennonickiego wyznania.</span></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdfkiOvejS3Dw3rRxmts0Tk4RMfZExgOf_nYv8JNuebk5uOjW92yfyk-0GH1mI3V-1liFyUc6Jg0MbTUrdM97IJXd5NOPhowzeTXahzzdbQcE3GwDojaMZflXDJNcQcyvZnsH4Wxb1FmFEQe7fEGMgEmJXHatnhOesnDzl4ImTuoroHgeVtkcfLNzw/s1186/Women%20Talking%201.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1186" data-original-width="800" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdfkiOvejS3Dw3rRxmts0Tk4RMfZExgOf_nYv8JNuebk5uOjW92yfyk-0GH1mI3V-1liFyUc6Jg0MbTUrdM97IJXd5NOPhowzeTXahzzdbQcE3GwDojaMZflXDJNcQcyvZnsH4Wxb1FmFEQe7fEGMgEmJXHatnhOesnDzl4ImTuoroHgeVtkcfLNzw/w432-h640/Women%20Talking%201.jpg" width="432" /></a></div></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Dramat </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Women
Talking</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> napisany i wyreżyserowany został przez kanadyjską reżyserkę
i aktorkę Sarę Polley na podstawie powieści pod tym samym tytułem z 2018 r.
autorstwa kanadyjskiej pisarki Miriam Toews. Toews zainspirowała się w swojej
książce autentycznymi wydarzeniami, które miały miejsce w Boliwii w latach
2005-2009. W tamtejszej wspólnocie mennonitów na przestrzeni kilku lat kobiety
były odurzane środkami uspokajającymi dla krów, a następnie napadane i gwałcone
przez męskich członków własnej wspólnoty. Po przyłapaniu na gorącym uczynku
sprawców, zostali oni doprowadzeni przed oblicze boliwijskiego wymiaru
sprawiedliwości, po czym osądzeni i skazani na 25 lat więzienia, głównie dzięki
oskarżającym zeznaniom ofiar seksualnej przemocy. W powieści Miriam Toews mamy
do czynienia z wyimaginowaną sytuacją trwającego półtora dnia spotkania mennonickich
kobiet w lokalnej stodole, aby tą drogą zadecydować o ich dalszym losie w
ramach religijnej wspólnoty. Dzięki temu zabiegowi kilkuletnia historia
przemocy wobec boliwijskich kobiet skondensowana została do jednej, teatralnej
w swej wymowie i charakterze, debaty ofiar przemocy. </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Women
Talking</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> pokazano po raz pierwszy z początkiem września 2022 na
Telluride Film Festival w amerykańskim Kolorado. Film otrzymał dwie nominacje
do Oscarów, w tym w kategorii najlepszy film i za najlepszy scenariusz adaptowany.
Sarah Polley odebrała na oscarowej gali 2023 Oscara za najlepszy scenariusz
adaptowany.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSEscz3cy0_2voLhZCmGpLzxURygVC8dDOEjU9nm4pxTFSDI2_eRobf_8NP_pfpXaOELPLhtlFLV-DP2xIQ-wL76CpLvx7DE8e01TdlJBA2DGBDpzSyUgsmgdCk0_06tZGsV_S2pyMd5xuHkSR_0HQI8Ls6NsdstZXjDpI9ild7nK-C-vPEydQKesp/s2000/Women%20Talking%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1333" data-original-width="2000" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSEscz3cy0_2voLhZCmGpLzxURygVC8dDOEjU9nm4pxTFSDI2_eRobf_8NP_pfpXaOELPLhtlFLV-DP2xIQ-wL76CpLvx7DE8e01TdlJBA2DGBDpzSyUgsmgdCk0_06tZGsV_S2pyMd5xuHkSR_0HQI8Ls6NsdstZXjDpI9ild7nK-C-vPEydQKesp/w640-h426/Women%20Talking%203.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Sarah Polley, wybitna kanadyjska
aktorka i reżyserka, zgromadziła na planie </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Women
Talking </span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;">śmietankę współczesnego kobiecego aktorstwa. W rolach
mennonickich kobiet młodszego pokolenia wystąpiły: Rooney Mara (jako Ona),
Jessie Buckley (jako Mariche) i Claire Foy (jako Salome). Z kolei starsze
pokolenie reprezentują: Judith Ivey (jako Agata), Sheila McCarthy (jako Greta)
oraz sama Frances McDormand (jako Scarface Janz), która jedocześnie jest jedną
z producentek filmu. Jedyna licząca się męska rola w filmie należy do Bena Whishawa,
który gra tu Augusta, byłego członka wspólnoty, który z niej wystąpił, po czym
powrócił w charakterze nauczyciela męskiej części społeczności. August od lat
podkochuje się w subtelnej i delikatnej Onie (Rooney Mara), a przez kobiety
poproszony został o spisanie całego spotkania w stodole jako dowodu w sprawie.
Zgodnie z wieloletnią tradycją wspólnoty kobiety mennonitów nie potrafią pisać
ani czytać, a ich miejsce w społeczności jest całkowicie podległe mężczyznom, którym
winne są bezwzględne posłuszeństwo.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXeSAwpaJUlKiNw41Ek9rT6F1uv7rmM4m94Wh1gVDx8uK68aGK8KT9Ssmia5nCo7CxjbmfMqE8b0HLbWqlKJazScNoQjfiFYDKu4sXZCluJSpdc-zQ4mp6yRuXqPuBfsIJSndIw3CsMGs4u6NaVDAegYWFw9TuRA97l62yweGhP6h4xIycLtNrNTH6/s1200/Women%20Talking%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="676" data-original-width="1200" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXeSAwpaJUlKiNw41Ek9rT6F1uv7rmM4m94Wh1gVDx8uK68aGK8KT9Ssmia5nCo7CxjbmfMqE8b0HLbWqlKJazScNoQjfiFYDKu4sXZCluJSpdc-zQ4mp6yRuXqPuBfsIJSndIw3CsMGs4u6NaVDAegYWFw9TuRA97l62yweGhP6h4xIycLtNrNTH6/w640-h360/Women%20Talking%205.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>W pierwowzorze literackim </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Women
Talking</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> narratorem całej opowieści jest dokumentujący zgromadzenie
kobiet w stodole August (grany w filmie przez Bena Whishawa). Sarah Polley
dokonała w swojej filmowej adaptacji kluczowej zmiany i w roli narratorki
opowieści obsadziła jedną z kobiet, uczestniczek debaty, a właściwie młodą
dziewczynę imieniem Autje (Kate Hallett w tej roli). Kobieca narracja czyni z </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Women
Talking</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> film jeszcze bardziej feministyczny, niż był on w początkowym
założeniu. Głos wszystkich obecnych w stodole kobiet wybrzmiewa z całą mocą, a
nie jest to bynajmniej głos jednomyślny. Część kobiet we wspólnocie decyduje
się pozostać i w ogóle nie biorą one udziału w dyskusji nad przyszłością. Tę
grupę reprezentuje przede wszystkim grana przez Frances McDormand postać
imieniem Scarface Janz. Stoi ona twardo na stanowisku, że opuszczenie
mennonickiej wspólnoty jest równoznaczne z wyrzeczeniem się łaski Boga i szansy
na wieczne życie z nim w Niebie. Zgodnie z wiarą i tradycją mennonitów tylko
wiara i obecność we wspólnocie gwarantuje im nadzieję na pośmiertne życie w
raju. Nie wszystkie kobiety starszego pokolenia podzielają niewzruszoną wolę
Scarface Janz przebaczenia oprawcom i pozostania we wspólnocie, pomimo
wszystkich przeszłych okropności, jakie wyrządzili im mężczyźni. Chociaż nie
znają życia poza wspólnotą i są już niemłode, postaci takie jak Greta (Sheila
McCarthy) i Agata (Judith Ivey) poważnie rozważają odejście, słusznie zakładając
(jak Greta), że przebaczenie gwałcicielom może być zinterpretowane jako
przyzwolenie na dalszą przemoc i gwałty. Greta sugeruje również, że skoro
kobiety zostały potraktowane przez mężczyzn z własnej wspólnoty jak łowna
zwierzyna, to może powinny odpowiedzieć jak zwierzęta, dając do zrozumienia
innym, że być może ich przeznaczeniem jest pozostać w zgromadzeniu i walczyć z
gwałcicielami.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzN8BzFh1EHkJ2IV_E_uydFpEI30fdjrI6EcfjTA6D_RcK6U9zUHMEkNpdQs239YpD4wTcthG-3o6J88Xcm6MMeO3AP0ARY0d5LJsyUV7xooEvjH6OGgBngFpX5OAY3g4116SIIMiiK-umb-zQN1qlm9lF_TWIW_5xongyilVQWNH8qW454rP0GpS1/s2560/Women%20Talking%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1441" data-original-width="2560" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzN8BzFh1EHkJ2IV_E_uydFpEI30fdjrI6EcfjTA6D_RcK6U9zUHMEkNpdQs239YpD4wTcthG-3o6J88Xcm6MMeO3AP0ARY0d5LJsyUV7xooEvjH6OGgBngFpX5OAY3g4116SIIMiiK-umb-zQN1qlm9lF_TWIW_5xongyilVQWNH8qW454rP0GpS1/w640-h360/Women%20Talking%204.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Najdonośniej w </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Women
Talking</span></em><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> wybrzmiewa głos młodych kobiet, do których w końcu należy
przyszłość i to one będą musiały zmierzyć się z wychowaniem własnych dzieci w
świecie, w którym zdecydują się żyć. Grana przez Claire Foy Salome prezentuje
skrajnie mściwy punkt widzenia. Jest przekonana, że nie może pozostać i walczyć
z przemocą we wspólnocie, ponieważ oznaczałoby to kolejne zbrodnie i przekroczenia.
Salome nie może przebaczyć oprawcom i wie, że stałaby się morderczynią, gdyby
zdecydowała się pozostać i walczyć. Z kolei będąca ofiarą przemocy domowej ze
strony własnego męża Mariche (Jessie Buckley) stała się w rezultacie przesyconą
sarkazmem ironistką, dla której ucieczka ze wspólnoty jest jedyną opcją
uratowania życia i resztek nadziei na odmianę. Najciekawszą bohaterką </span></em><em><span style="line-height: 107%;">Women Talking</span></em></span><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"> jest niewątpliwie
subtelna i refleksyjna Ona (Rooney Mara), która choć jest ofiarą w równym
stopniu jak Salome i Mariche, to nie ma w niej ani krzty ironii, sarkazmu, ani
tym bardziej pragnienia zemsty. Nic dziwnego, że to Ona jest przedmiotem
platonicznej miłości Augusta, który patrzy na nią w filmie jak na niebiańskie
stworzenie, anioła wręcz, który jest w stanie przebaczyć i zapomnieć wszystkie
krzywdy. Ona zastanawia się głośno, dlaczego miłość – brak miłości, koniec
miłości, potrzeba miłości – powoduje tyle przemocy? W finale historii to jej
idea właśnie przeważa i decyduje o dalszym losie debatujących w stodole kobiet
i ich dzieci: „Nadzieja na nieznane jest dobra. To lepsze niż nienawiść do
znajomego.”</span><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVOyYZrz56oIoietBKHbtKCQWorzjoedwvt_o6ik4J2t63fAeMXJHicpS9DEv4I-3VmRYG1zVfC4Lx82JG8o0t7u-gtMP4KWEJwzTGiT8Zj8HP0h4MjB2IeQoZduclyBbOye4BouqVFj2_JGOQncxjh1QWX567jdSyF3vfyPLDcyCSaEeX2bELfmvN/s1000/Women%20Talking%202.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="1000" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVOyYZrz56oIoietBKHbtKCQWorzjoedwvt_o6ik4J2t63fAeMXJHicpS9DEv4I-3VmRYG1zVfC4Lx82JG8o0t7u-gtMP4KWEJwzTGiT8Zj8HP0h4MjB2IeQoZduclyBbOye4BouqVFj2_JGOQncxjh1QWX567jdSyF3vfyPLDcyCSaEeX2bELfmvN/w640-h404/Women%20Talking%202.jpg" width="640" /></a></span></em></div><p></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/dH7Sl2h_aHs" width="320" youtube-src-id="dH7Sl2h_aHs"></iframe></em></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-29879618164853319202023-03-30T19:45:00.002+02:002023-04-16T11:47:01.784+02:00Emily the Criminal (Na złej drodze). Zdesperowana i gotowa na wszystko.<p> <span style="font-family: arial;"><span style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Aubrey Plaza po raz kolejny zachwyca
w niezależnym amerykańskim filmie, tym razem w dramatycznej roli u filmowego
debiutanta, Johna Pattona Forda, wespół z którym ta znana głównie z komediowych
ról fantastyczna aktorka stworzyła trzymający w napięciu kryminalny thriller <i>Na
złej drodze</i>. Plaza wciela się tu w postać Emily, kobiety obarczonej ogromnym
studenckim długiem i drobną kryminalną przeszłością, przez co nie może znaleźć
dochodowej pracy, która pozwoliłaby jej wyjść na prostą i wyplątać się z
finansowych tarapatów. Emily pracuje tymczasem za marne pieniądze dla firmy cateringowej
w Los Angeles, ale jak tylko dostaje propozycję większego nielegalnego zarobku,
budzi się w jej zdesperowanej psyche dawna kryminalna żyłka. <i>Emily the Criminal</i>
to rasowy thriller z bardzo ostrym społecznym komentarzem na temat współczesnego
pokolenia młodych i pogrążonych w studenckich długach Amerykanów. Jak w
kultowym serialu <i>Breaking Bad</i> tytułowa Emily schodzi na złą drogę z czystej
finansowej konieczności, a jej przemiana w żeńską wersję Waltera White’a odbywa
się </span></span><span style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">w aurze naszej fascynacji jej moralnie ambiwalentną postacią</span></span><span style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">.</span></span></span></p><p><span style="font-family: arial;"><span style="text-indent: 0cm;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzFu7n4YKhCSFIw7_D5YoGsDMNcx-5IQOg7KuayT0Vcc0yRMTNsACyw3ffjblSoMwpIoRVPj5VSmX2ljIhxKhBV-3Y5MHamtCQzVoD2yLZROdKajr7ASu3TlQ8QF6PT9SrJGHlBgR31F7S4nwIMJ8_EtdNkWBIxoKvPzrLT2lbQhkJfiF2HGPlf81Q/s1481/Emily%20the%20Criminal%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzFu7n4YKhCSFIw7_D5YoGsDMNcx-5IQOg7KuayT0Vcc0yRMTNsACyw3ffjblSoMwpIoRVPj5VSmX2ljIhxKhBV-3Y5MHamtCQzVoD2yLZROdKajr7ASu3TlQ8QF6PT9SrJGHlBgR31F7S4nwIMJ8_EtdNkWBIxoKvPzrLT2lbQhkJfiF2HGPlf81Q/w432-h640/Emily%20the%20Criminal%201.jpg" width="432" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> Autorem scenariusza i reżyserem <i>Na
złej drodze</i> jest John Patton Ford, dla którego jest to pełnometrażowy filmowy
debiut. Obraz pokazano premierowo na festiwalu Sundance w styczniu 2022 r., po
czym wprowadzono go do amerykańskich kin w sierpniu tego samego roku. Film
doceniono czterema nominacjami do Film Independent Spirit Awards, w tym za
najlepszy debiut i najlepszy pierwszy scenariusz, z czego John Patton Ford wysz</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">edł z gali nagród
ze statuetką z</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">a
najlepszy scenopisarski debiut. Reżyser w pisaniu scenariusza do <i>Na złej drodze</i>
zainspirował się własnymi doświadczeniami z młodości i przede wszystkim
problemami ze spłatą nieustannie rosnących długów jeszcze ze studenckich czasów. Dla Aubrey Plazy <i>Emily the Criminal</i> to kolejna wybitna rola w niezależnym filmie. Aktorka znana była głównie z występów w indie komediach pokroju: <i><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2015/05/safety-not-guaranteed-na-wasne-ryzyko.html">Na własne ryzyko</a></i> (<i>Safety Not Guaranteed</i>, 2012), <i>Drugie życie Beth</i> (<i>Life After Beth</i>, 2014) czy <i><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2017/09/the-little-hours-do-czego-prowadzi.html">Godzinki</a></i> (<i>The Little Hours</i>, 2017). W ostatnich latach Plaza pokazała jednak, że potrafi być równie dobrą aktorką dramatyczną, a dowody na to mogliśmy podziwiać w filmach w rodzaju: <i><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2017/11/ingrid-goes-west-stalking-i-celebrytoza.html">Ingrid wyrusza na zachód</a></i> (<i>Ingrid Goes West</i>, 2017) czy <i><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2021/01/black-bear-czarny-niedzwiedz-trzy-to.html">Czarny niedźwiedź</a></i> (<i>Black Bear</i>, 2020). Warto też przypomnieć jej kultowe role w serialach <i>Parks and Recreation</i> (2009-2015) dla NBC oraz ostatnio w drugim sezonie <i>Białego Lotosu</i> (<i>White Lotus</i>, 2021-) w produkcji HBO. </span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJCHI0at3ZMTNrfryH-OgTseB5pRUNsLiuy-6V9tTtveP4L2ZXAmRj1jcLhpsyQhM08n3QlGAEfXXImbLmWX8sx1MjohDM40k38HLH7PLWP1RiTXG5of70I9WEA0A1BiuGclT3TNZVE1Syy6e3QijkdUMbE7QrXVQMOVDYQp1wLgkwJj6OgvWeI0BD/s1920/Emily%20the%20Criminal%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJCHI0at3ZMTNrfryH-OgTseB5pRUNsLiuy-6V9tTtveP4L2ZXAmRj1jcLhpsyQhM08n3QlGAEfXXImbLmWX8sx1MjohDM40k38HLH7PLWP1RiTXG5of70I9WEA0A1BiuGclT3TNZVE1Syy6e3QijkdUMbE7QrXVQMOVDYQp1wLgkwJj6OgvWeI0BD/w640-h360/Emily%20the%20Criminal%202.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> Tytułowa bohaterka <i>Emily the Criminal</i>
walczy o finansowe być albo nie być, wchodząc w kryminalny świat Los Angeles i
oszustw przy użyciu skradzionych danych kart kredytowych. Wszystko to po to, aby
związać koniec z końcem i spłacić studenckie pożyczki, które Emily zaciągnęła jeszcze
w trakcie studiowania rysunku w artystycznej szkole. Przewodnikiem po świecie
oszustw przy użyciu fałszywych kart kredytowych jest dla Emily imigrant z
Libanu o imieniu Youcef (Theo Rossi w tej roli). Youcef zauważa w Emily
prawdziwy kryminalny talent i ambicję szybkiego wzbogacenia się, coś, co sam
posiada aż w nadmiarze. Para romantycznie ma się ku sobie, co bardzo nie podoba
się bratu i dotychczasowemu wspólnikowi Youcefa, Khalilowi (Jonathan Avigdori).
Nielegalna działalność Emily szybko przeradza się w serię brutalnych epizodów,
które w cynic</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">zny sposób podważają</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> sam</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">ą istotę</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> amerykańskiego snu.</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf6boum290OPBUO4-uYeP9g-NUcdu4nemIPXQpi_NDxscq3t3g8U1nSJRjSmkgP8MCHiP-BJKqb5EolZQU8TUX9KdqFhDykVxqQXxhgVBSTqZ6bcsznFJNGYR3zDtTAiuB94sQ2G3RFvEIkxNoBug9qa6klhWq3auAswZ7uxhAfiac-YYSGpXCgzkB/s2023/Emily%20the%20Criminal%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="993" data-original-width="2023" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf6boum290OPBUO4-uYeP9g-NUcdu4nemIPXQpi_NDxscq3t3g8U1nSJRjSmkgP8MCHiP-BJKqb5EolZQU8TUX9KdqFhDykVxqQXxhgVBSTqZ6bcsznFJNGYR3zDtTAiuB94sQ2G3RFvEIkxNoBug9qa6klhWq3auAswZ7uxhAfiac-YYSGpXCgzkB/w640-h314/Emily%20the%20Criminal%204.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">
</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Kim tak
naprawd</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">ę</span><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> jest grana przez Aubrey Plazę</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> Emily Benetto<i>?</i></span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> Już z pierwszej w
filmie rozmowy o pracę dowiadujemy się, że Emily nie posiada nadmiaru
cierpliwości. Chcąc dać samej sobie szansę na otrzymanie dobrze płatnej pracy,
nasza bohaterka nie mówi całej prawdy o swojej kryminalnej przeszłości,
próbując zataić fakt bycia aresztowaną za pobicie ówczesnego partnera. Przyłapana
na kłamstwie, Emily z miejsca przechodzi do ostrego kontrataku, wypominając
niedoszłemu pracodawcy, że sam skłamał, twierdząc, że nie sprawdził przeszłości
Emily, licząc na jej dobrowolne przyznanie się do aresztu za pobicie. Emily ma
też w swoich papierach wyrok za jazdę pod wpływem alkoholu, co jeszcze bardziej
pogrąża ją w oczach potencjalnych pracodawców. Nie mogąc znaleźć godziwej pracy
z tytułu swojej kryminalnej przeszłości albo porywczego temperamentu, Emily
skazana jest na gorzej płatną pracę dla firmy cateringowej, gdzie godziny i
traktowanie pracowników daleko odbiega od korporacyjnych standardów. Gdy jeden
ze znajomych z firmy, w ramach wdzięczności za zastępstwo, daje jej kontakt do
Youcefa (Theo Rossi) i szansę na szybki acz nielegalny zarobek przy użyciu
skradzionych danych z kart kredytowych, Emily aktywuje ciemną stronę swojej
osobowości, realizując swoją wersję amerykańskiego snu </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">à rebours</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">. Zjadliwy
społeczny komentarz </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Na złej drodze</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> koncentruje się
właśnie na niemożności Emily dojścia do sukcesu i pieniędzy zwyczajową drogą,
błędy i długi z przeszłości skutecznie uniemożliwiają jej rozwinięcie skrzydeł
i wykorzystanie naturalnego artystycznego talentu do pracy w zawodzie grafika.
Gdy wreszcie przyjaciółka ze studiów, zatrudniona w agencji reklamowej,
załatwia jej rozmowę o pracę, Emily dowiaduje się z niedowierzaniem od swojej
niedoszłej szefowej (Gina Gershon w tej roli), że agencja na pierwsze pół roku może jej
tylko zaproponować bezpłatny staż jako asystentce, na co ścigana przez studenckie
długi Emily nie może rzecz jasna przystać. Taka konstrukcja
ekonomiczno-korporacyjnego systemu, faworyzująca uprzywilejowanych ludzi z
pieniędzmi i bez długów, mogących sobie pozwolić na bezpłatny staż dla zdobycia
cennego doświadczenia, budzi całkowicie zrozumiałą wściekłość naszej heroiny,
która poza odpyskowaniem niedoszłej szefowej i trzaśnięciem za sobą drzwiami w
agencji reklamowej, decyduje się na rozkręcenie swojej kryminalnej działalności
w amerykańskiej szarej strefie.</span></em></span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7pmGbBAvWROChz7CtkIlqY823ola87Gaz5hBzE7evoAA46yJoKSD8wKY8cTOHkHyrb1aVaNCVaJdDiAmY4ehrGt_u-nxTCcksiwiv1GkHrRZbGeDGF16cC8Vy1Isn0U6dFl96x_GWBF-vAMZwzT52ify0Mtae_z5ZqD4uK6oXkLvA-Lf4RH0OAdk0/s2329/Emily%20the%20Criminal%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1618" data-original-width="2329" height="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7pmGbBAvWROChz7CtkIlqY823ola87Gaz5hBzE7evoAA46yJoKSD8wKY8cTOHkHyrb1aVaNCVaJdDiAmY4ehrGt_u-nxTCcksiwiv1GkHrRZbGeDGF16cC8Vy1Isn0U6dFl96x_GWBF-vAMZwzT52ify0Mtae_z5ZqD4uK6oXkLvA-Lf4RH0OAdk0/w640-h444/Emily%20the%20Criminal%206.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">
</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Na złej drodze</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> w reżyserii Johna
Pattona Forda to jeden z tych niezależnych filmowych klejnotów, które warto
wyszukać w sieci i w streamingu, bo choć budżet na reklamę tego filmu jest
znikomy, to obraz jest jak najbardziej wart obejrzenia (film dostępny już jest
do wypożyczenia na YouTube). </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Emily the Criminal</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> to jeden z tych
thrillerów, które trzymają w napięciu od początku do końca seansu, a główna
bohaterka filmu jest postacią na tyle złożoną, skomplikowaną i wielowymiarową,
że pomimo jej kryminalnej przeszłości i teraźniejszości, nie jesteśmy w stanie
powstrzymać się od trzymania za nią i kibicowania jej aż do samego końca. Droga
Emily do sukcesu i pieniędzy jest brutalna, ale nie jest to ścieżka, którą ona
sama wydeptała dla własnej wygody i szybkiego wzbogacenia się. Amerykański sen
całkowicie zawiódł i rozczarował Emily oraz tysiące takich jak ona. Wejście na
tytułową złą drogę to akt desperacji i efekt totalnego braku perspektyw. To też
pokłosie braku przywilejów i pogorszenia się jakości życia młodszych pokoleń w
Ameryce. Emily to niekoniecznie ten sam kaliber kryminalistki co Walter White z
</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Breaking Bad</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, ale z całą pewnością jest to kobieta na krawędzi i
gotowa przy tym na wszystko.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoNoSpacing" style="line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCY8joudKkJMuugBoP_TSM4gnF0UXE6mU_w1hugrRPGu-mK15qZNVFwkfdEyYMeMySV4JP8NR_SwAPDQxVyikoMdyatfpSbzTOv08bBIPyn51Prot7cLStDqpWrH28t99SEGxQ_T1yELwV1MHxJbF7x9NbXfnwN94FuG3pz4Tm00k0F2qKU1X-GLVL/s1200/Emily%20the%20Criminal%207.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="627" data-original-width="1200" height="334" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCY8joudKkJMuugBoP_TSM4gnF0UXE6mU_w1hugrRPGu-mK15qZNVFwkfdEyYMeMySV4JP8NR_SwAPDQxVyikoMdyatfpSbzTOv08bBIPyn51Prot7cLStDqpWrH28t99SEGxQ_T1yELwV1MHxJbF7x9NbXfnwN94FuG3pz4Tm00k0F2qKU1X-GLVL/w640-h334/Emily%20the%20Criminal%207.jpg" width="640" /></a></em></span></div><span style="font-family: arial;"><em><br /></em><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Xzf1YCEkLDI" width="320" youtube-src-id="Xzf1YCEkLDI"></iframe></div></span><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-15887354783068527272023-02-23T00:05:00.003+01:002023-02-25T13:34:55.379+01:00Tár. Geniusze i potwory.<p><span style="text-indent: 0cm;"> </span><span style="font-family: arial; font-size: 12pt; text-indent: 0cm;">„Niestety, architektem twojej duszy
wydają się być media społecznościowe” – mówi podczas wykładu do jednego ze
swoich studentów w nowojorskiej szkole muzycznej Juilliard tytułowa
bohaterka dramatu Todda Fielda <i>Tár</i> (Cate Blanchett w tej </span><span style="font-family: arial; font-size: 16px;">genialnej wprost </span><span style="font-family: arial; font-size: 12pt; text-indent: 0cm;">roli światowej sławy dyrygentki i kompozytorki). Cięta riposta Lydii Tár jest
pokłosiem uwagi owego studenta na temat Jana Sebastiana Bacha, którego muzyki
ów student nie zamierza zgłębiać, a tym bardziej się nią zachwycać ponieważ, </span><span style="font-family: arial; font-size: 16px;">jego zdaniem, </span><span style="font-family: arial; font-size: 12pt; text-indent: 0cm;">Bach reprezentuje klasę białych, uprzywilejowanych mężczyzn,
którzy utrwalili przez swoje życie i dzieło panującą do dziś kulturę
patriarchatu. Zszokowana i zniesmaczona tym komentarzem Lydia Tár dociska
jeszcze mocniej swojego studenta, mając za świadków innych uczniów tej
prestiżowej muzycznej uczelni, kierując do niego te słowa: „Nie obrażaj się tak ochoczo. Narcyzm małych różnic prowadzi do najnudniejszego rodzaju konformizmu.
(…) Jeśli talent Bacha można zredukować do jego płci, kraju urodzenia, religii,
seksualności itd., to twój również.” Koncertowo zagrana przez Cate Blanchett
Lydia Tár próbuje uzmysłowić swoim nowojorskim studentom, że tak zwana kultura
unieważniania (z angielskiego cancel culture) wylewa dziecko z kąpielą. W
efekcie moralnego potępienia ludzi kultury staramy się jednocześnie przekreślić
i obrzydzić ich artystyczny dorobek, zapominając całkowicie o oddzieleniu artysty od jego dzieła. Kultura unieważniania to jedno z najnowszych
wynalazków współczesnych mediów społecznościowych i jednocześnie jeden z
głównych wątków wybitnego dramatu Todda Fielda z fenomenalną Cate Blanchett w
głównej roli. Grana przez nią postać Lydii Tár to genialna figura na światowej
muzycznej scenie, która w konsekwencji swoich prywatnych działań i wyborów uznana
została za moralnego potwora, stając się kolejną ofiarą kultury unieważniania.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-ROf6pa2b-wSCp0U1w7bOvvQTxgKcnj8VnKKQRB02pmBITsKY28ajSmG1Hx0yObiTFfRBHdSIi8T1H1fNMeVkUT7mBMoF8i-_hz-_5pbjlEagHmCQwTUgHWF8Yx1_phIUXumKQYXleAyjPT5vf9Y9lj6lxS3KAd6LRtdAZrZHpW4HDuYeDXm3R20q/s1481/T%C3%A1r%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-ROf6pa2b-wSCp0U1w7bOvvQTxgKcnj8VnKKQRB02pmBITsKY28ajSmG1Hx0yObiTFfRBHdSIi8T1H1fNMeVkUT7mBMoF8i-_hz-_5pbjlEagHmCQwTUgHWF8Yx1_phIUXumKQYXleAyjPT5vf9Y9lj6lxS3KAd6LRtdAZrZHpW4HDuYeDXm3R20q/w432-h640/T%C3%A1r%201.jpg" width="432" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i>Tár</i> to pierwszy od 16 lat nowy film
Todda Fielda, znakomitego amerykańskiego reżysera, który po raz
pierwszy zabłysnął w filmowym świecie dziełem <i>Za drzwiami sypialni</i> (<i>In the
Bedroom</i>, 2001) z Sissy Spacek i Tomem Wilkinsonem, który to obraz (pokazany po
raz pierwszy w głównym konkursie festiwalu Sundance) dostał aż pięć nominacji
do Oscara w 2002 r., w tym w kategorii najlepszy film i za najlepszy scenariusz
adaptowany. Sukcesem okazał się również drugi film Fielda, czyli <i>Małe dzieci</i> (<i>Little
Children</i>, 2006) z Kate Winslet, Jennifer Connelly i Patrickiem Wilsonem,
który nominowano do Oscarów w trzech kategoriach, w tym za adaptowany
scenariusz autorstwa Fielda i dla najlepszej aktorki pierwszego planu dla Kate
Winslet. Pokazany premierowo na Międzynarodzowym Festiwalu Filmowym w Wenecji
we wrześniu 2022 r. <i>Tár</i> jest kolejnym artystycznym (i arthouse’owym) sukcesem
Todda Fielda, nominowanym do Oscarów 2023 w aż sześciu kategoriach, w tym dla
najlepszego filmu, dla najlepszego reżysera i za najlepszy oryginalny
scenariusz dla Todda Fielda, dla najlepszej aktorki pierwszego planu dla Cate
Blanchett oraz za najlepsze zdjęcia i montaż.</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdMemUaM0HJAyid6jrhWg1rNB8gPB05qwPmJ_NBpGYY4CuS1RNeFCJy1DIDvQrres_vILAGelBaOoDxsNYIMJWMVmnMyJCJv2clG482UeR2zdumiLM7jphnk4QyX-Xn5ByfeMVCE8Fj0d8Qgek74MruoSbozMm019TB9leaLnGAatZSPk8Y9rbHJAT/s4100/T%C3%A1r%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2306" data-original-width="4100" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdMemUaM0HJAyid6jrhWg1rNB8gPB05qwPmJ_NBpGYY4CuS1RNeFCJy1DIDvQrres_vILAGelBaOoDxsNYIMJWMVmnMyJCJv2clG482UeR2zdumiLM7jphnk4QyX-Xn5ByfeMVCE8Fj0d8Qgek74MruoSbozMm019TB9leaLnGAatZSPk8Y9rbHJAT/w640-h360/T%C3%A1r%202.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Lydia Tár jest światowej sławy
dyrygentką i kompozytorką, laureatką wielu nagród i wyróżnień, w tym szczęśliwą
posiadaczką tzw. EGOT’a (czyli kombinacji nagród Emmy, Grammy, Oscara i Tony).
Rewelacyjnie zagrana przez Cate Blanchett fikcyjna dyrygentka i kompozytorka
jest jednocześnie lesbijką, żoną skrzypaczki Sharon (Nina Hoss w tej roli) i
matką małej Petry (Mila Bogojevic). Lydia Tár przewodniczy orkiestrze Filharmonii
Berlińskiej i wraz z nią ma ambitny plan zarejestrowania wykonania wszystkich
symfonii Gustava Mahlera. Ostatnim etapem tego przedsięwzięcia jest nagranie V
symfonii Mahlera, ale w trakcie stresujących przygotowań i prób do finalnego
koncertu czarne chmury zbierają się nad główną bohaterką filmu, na jaw bowiem
wychodzą jej nadużycia i seksualne relacje </span></span><span style="font-family: arial; font-size: 16px;">z pozycji władzy </span><span style="font-family: arial; font-size: 12pt; text-indent: 0cm;">z młodszymi kobietami.</span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMsWSzEF2tIjdLH-96zGVhN8i3Oyl_nDyG2l0eZNUilQPZn-9A3GXCcMVMR8DWehCZQSUftAjGkT1q7BPVnj-dmylFEvxg5rAOWdkk6XRJCb5a-3nnC1omwXtmu5c5gHFaccfCX76fsvsCPI8zh82w_f1o6zri_ICJK5CK-P6uXWByK_yoGug1T9kQ/s1200/T%C3%A1r%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="1200" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMsWSzEF2tIjdLH-96zGVhN8i3Oyl_nDyG2l0eZNUilQPZn-9A3GXCcMVMR8DWehCZQSUftAjGkT1q7BPVnj-dmylFEvxg5rAOWdkk6XRJCb5a-3nnC1omwXtmu5c5gHFaccfCX76fsvsCPI8zh82w_f1o6zri_ICJK5CK-P6uXWByK_yoGug1T9kQ/w640-h266/T%C3%A1r%203.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Zagrana przez Cate Blanchett Lydia Tár
jest postacią fikcyjną, ale nosi cechy znanych i wybitnych współczesnych
dyrygentek/kompozytorek. Historia Lydii została pokazana tak przekonująco, że łatwo można ulec złudzeniu, że mamy do czynienia z wycinkiem z biografii jak najbardziej współczesnej i żyjącej postaci. Najnowszy film Todda Fielda można pośrednio zaliczyć
do nurtu #MeToo, reżyser napisał bowiem scenariusz obrazu zainspirowany
obyczajowymi skandalami i przykładami seksualnych nadużyć, które
ujawnione zostały w efekcie ruchu Me Too. W odróżnieniu od większości typowych
historii spod znaku #MeToo, w obrazie Todda Fielda seksualnym predatorem jest Lydia Tár, która zachowuje się podobnie jak wielu
mężczyzn na jej stanowisku i wykorzystuje asymetrię władzy, aby wchodzić w transakcyjne relacje z młodszymi od siebie kobietami, które liczą na protekcję i wsparcie w
muzycznym świecie ze strony tak doświadczonej i wybitnej figury, jaką jest
niewątpliwie Lydia. Nie można Tár, której największym idolem od czasów
dzieciństwa jest Leonard Bernstein, odmówić geniuszu jako dyrygentce i
kompozytorce. Grana przez Blanchett Tár ma niesamowitą charyzmę, ostrą
jak szpic inteligencję i powalającą na łopatki muzyczną erudycję. Nic dziwnego więc,
że jest w stanie zahipnotyzować i oczarować sobą młode i zdolne kobiety, które
tak jak ona chcą zrobić karierę w zdominowanym przez mężczyzn
muzyczno-dyrygenckim światku. Jedna z jej byłych kochanek popełnia samobójstwo
w momencie, gdy Lydia Tár dystansuje się od niegdysiejszej protegowanej i
decyduje się użyć swojej władzy i wpływów, aby zablokować możliwość dalszej
kariery utalentowanej wiolonczelistki. Samobójcza śmierć młodej kobiety
uruchamia demaskatorską spiralę, w efekcie której Lydia Tár staje się kolejną
prominentną ofiarą kultury unieważniania.</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOG283K9FoDtCBGlAmGStHRuxdsotYLXiq2XpCJ2OUkDAUD9v3fQvvD9fIEhfgwWZf1ZisWDyOy9iPiiEnHwzANQipR6M_3Ob8HjfBRL2UTLZ9n-EeN2rH9ZEC3IwoztanZgBgskoF0eXupd16HsXzwHuvxVoUSxcI3sbJI-_NfHnA_rhmxkzHp4in/s1280/T%C3%A1r%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOG283K9FoDtCBGlAmGStHRuxdsotYLXiq2XpCJ2OUkDAUD9v3fQvvD9fIEhfgwWZf1ZisWDyOy9iPiiEnHwzANQipR6M_3Ob8HjfBRL2UTLZ9n-EeN2rH9ZEC3IwoztanZgBgskoF0eXupd16HsXzwHuvxVoUSxcI3sbJI-_NfHnA_rhmxkzHp4in/w640-h360/T%C3%A1r%205.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> Lydia Tár jest kobietą tyleż fascynującą co skomplikowaną i pełną najróżniejszych wad charakteru. Todd Field w swoim filmie nie ocenia jej, nie potępia, ale w niezwykle intymny sposób przybliża nam wielowymiarowy portret kobiety o wielu twarzach. O ciemniejszych stronach jej charakteru dowiadujemy
się z jej interakcji z młodziutką wiolonczelistką imieniem Olga Metkina (Sophie
Kauer w tej roli), która jakkolwiek wybitnie uzdolniona, jest obiektem
taksujących spojrzeń Lydii Tár, patrzącej na niedoświadczoną i pozbawioną
ogłady Olgę jak wilczyca na nieświadomą niczego owieczkę. Lydia doskonale potrafi
manipulować ludźmi i wykorzystuje posiadaną przez siebie władzę jako
dyrygentka Filharmoników Berlińskich, aby dokonywać wygodnych dla siebie
personalnych roszad i promować swoich protegowanych. W cieniu wątpliwych
moralnie machinacji Lydii pozostają jej cierpliwa i cierpiąca zarazem żona Sharon (Nina Hoss) oraz jej nie mniej cierpliwa i zafascynowana nią asystentka Francesca (Noémie
Merlant), której fascynacja zamienia się w paniczne przerażenie w momencie, gdy
zdaje sobie sprawę, jakim tak naprawdę człowiekiem jest jej przełożona. Todd
Field napisał postać Lydii Tár specjalnie dla Cate Blanchett, bez jej udziału
film w ogóle by nie powstał. Na potrzeby <i>Tár</i> Cate Blanchett nauczyła się
niemieckiego i przypomniała sobie grę na fortepianie, której uczyła się jeszcze
jako dziecko. Co więcej, Blanchett opanowała również sztukę dyrygowania
orkiestrą i to ona sama poprowadziła orkiestrę na planie filmowym w Dreźnie w
trakcie prób do wykonania V symfonii Mahlera. Skala talentu Cate Blanchett jest
wprost niebywała i nie można wyobrazić sobie innej aktorki w roli równie genialnej
co kontrowersyjnej Lydii Tár.</span></span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuf81M4Z7vduZHFvqD3wcGdjsgOR97SUhW71rxd_8KPU6fRMMkNG5srHGfFrryltetYo2wrgDggcFyYWj5YfRKFzqNNNvwYdm1mOpfeIyT__wjyaRh9nJcVf3bYH-XdXk9mv45ygInmiJ3SCkcQeOosnGWTqvsGXFqKFcjn1yi9PuBASYdfrl8GWtw/s1920/T%C3%A1r%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuf81M4Z7vduZHFvqD3wcGdjsgOR97SUhW71rxd_8KPU6fRMMkNG5srHGfFrryltetYo2wrgDggcFyYWj5YfRKFzqNNNvwYdm1mOpfeIyT__wjyaRh9nJcVf3bYH-XdXk9mv45ygInmiJ3SCkcQeOosnGWTqvsGXFqKFcjn1yi9PuBASYdfrl8GWtw/w640-h360/T%C3%A1r%204.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Na6gA1RehsU" width="320" youtube-src-id="Na6gA1RehsU"></iframe></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-13620439812475379222023-02-09T20:20:00.005+01:002023-02-09T20:25:15.887+01:00Aftersun. Ulepieni ze wspomnień.<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> <span style="font-family: arial;"> W swoim reżyserskim debiucie <i>Aftersun</i>
szkocka autorka filmowa Charlotte Wells prezentuje nam świat zbudowany nie z
faktów i akcji, ale z impresji i wspomnień. Wakacyjny wyjazd ojca Caluma (Paul
Mescal) z córką Sophie (Frankie Corio) do taniego kurortu w Turcji w końcówce
lat 90-tych XX wieku to pretekst do popatrzenia na świat z perspektywy
11-letniej dziewczynki, która spędza czas z, ale też przygląda się i obserwuje
swojego niespełna 31-letniego ojca. Wspólnie spędzone chwile uwiecznione
zostają na zdjęciach i w nagraniach należącej do podróżującej pary osobistej
kamery. Zarejestrowane przez to medium tureckie wakacje ogląda po 20 latach
dorosła już Sophie, która właśnie osiągnęła wiek, w którym w trakcie wyjazdu
był jej ojciec. Po latach Sophie odtwarza wspomnienia z tych pamiętnych wakacji
i przy pomocy filmu ze starej kamery redefiniuje swoje spojrzenie na przeszłość
i to, co wtedy działo się z jej ukochanym ojcem. Co najważniejsze, Sophie widzi
z perspektywy czasu rzeczy, których nie dostrzegła i których nie mogła wyraźnie
dostrzec jako 11-latka w trakcie przesączonych tureckim słońcem wakacji. </span></span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-sEzYb-g5dWuw3L6n9r_cySyBt-oV5uII_tvrGmy7-09XHngA4Bd9Nm2J_C7kF_HIgCzCYgUZHCae0K-X6AyYbcwJM4dxA1IoVj5-DcvpFkr1CWUbeXNyD9SlY9joBJbRomR4iOVRuHDarXEZVw2lyYESkiouHlQJLrRcjngakD8lfnwuJzHkWuXx/s1481/Aftersun%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-sEzYb-g5dWuw3L6n9r_cySyBt-oV5uII_tvrGmy7-09XHngA4Bd9Nm2J_C7kF_HIgCzCYgUZHCae0K-X6AyYbcwJM4dxA1IoVj5-DcvpFkr1CWUbeXNyD9SlY9joBJbRomR4iOVRuHDarXEZVw2lyYESkiouHlQJLrRcjngakD8lfnwuJzHkWuXx/w432-h640/Aftersun%201.jpg" width="432" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Dramat</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> <i>Aftersun</i></span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">,</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> napisany i wyreżyserowany przez
Charlotte Wells</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">,</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> to drugi w ostatnich latach tak mocny debiut w wykonaniu młodej i
zdolnej autorki filmowej z Wielkiej Brytanii. Pierwszym był znakomity obraz <i><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2021/05/saint-maud-zmarnowany-bol.html">Saint Maud</a></i> w reżyserii Rose Glass z 2019 roku. Swój pełnometrażowy fabularny debiut
Charlotte Wells pokazała premierowo w maju 2022 r. na Międzynarodowym Festiwalu
Filmowym w Cannes. Po Cannes <i>Aftersun</i> objechał następnie wszystkie liczące się
filmowe festiwale (Toronto, Londyn, Nowy Jork), wszędzie spotykając się z
entuzjastycznym przyjęciem i powszechnym poklaskiem wśród publiczności oraz
krytyków. Zwieńczeniem fenomenalnej międzynarodowej recepcji filmu była
nominacja do Oscara dla Paula Mescala w kategorii najlepszy aktor pierwszego
planu oraz aż cztery nominacje do prestiżowych brytyjskich nagród BAFTA, w tym
za najlepszy film, najlepszy filmowy debiut, najlepszy casting oraz dla Paula
Mescala za najlepszą pierwszoplanową rolę męską.</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPsJ6smR72LKCE4DC35sbITLPfVYIZEyjpAFAjKaeoD3DyZvTLKu0k492ofzmo4ddFBLpxgpw2DuOYgqIWnUogBDscr7xlrQLSMIZW7geD6Ktsvg7U0bjPv_nxIPAaycBgxVNOs_4SkUFInQPLmKAXRk_NL7ca4veHq6WK4-jdHOY-OE5GlvJwMKD5/s1920/Aftersun%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPsJ6smR72LKCE4DC35sbITLPfVYIZEyjpAFAjKaeoD3DyZvTLKu0k492ofzmo4ddFBLpxgpw2DuOYgqIWnUogBDscr7xlrQLSMIZW7geD6Ktsvg7U0bjPv_nxIPAaycBgxVNOs_4SkUFInQPLmKAXRk_NL7ca4veHq6WK4-jdHOY-OE5GlvJwMKD5/w640-h360/Aftersun%202.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Dorosła Sophie (Celia Rowlson-Hall w
tej roli) wspomina wakacje spędzone z ojcem przed dwudziestu laty w
niskobudżetowym tureckim kurorcie. Jako 31-letnia kobieta i matka zupełnie
inaczej interpretuje wspomnienia sprzed lat i ponownie odkrywa swojego ojca
(Paul Mescal), który sam w trakcie tamtych tureckich wakacji skończył 31 lat.
Wspomnienie po wspomnieniu Sophie lepi na nowo obraz ojca, którego kochała, ale
którego jako 11-latka nie znała i którego wewnętrznych zmagań nie mogła się nawet
domyślać. </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIh9eTI75_bgypCw_UNDd-90YUunfjqLaPjx_jFLOT02CjnIj0HLPj1nS7kI43z8jRLMpW4eRyIE8T3zr8SU18ry4YE6drJXPyT4lBiZfdSdX_1IusEN8SHHNB1LNc_YSQT1MVh1W8-Rm9hj6roTwlq0d_v_8lipiLFk_OTi4Cf5LzlGjnOgtVp3PF/s2048/Aftersun%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIh9eTI75_bgypCw_UNDd-90YUunfjqLaPjx_jFLOT02CjnIj0HLPj1nS7kI43z8jRLMpW4eRyIE8T3zr8SU18ry4YE6drJXPyT4lBiZfdSdX_1IusEN8SHHNB1LNc_YSQT1MVh1W8-Rm9hj6roTwlq0d_v_8lipiLFk_OTi4Cf5LzlGjnOgtVp3PF/w640-h480/Aftersun%203.jpg" width="640" /></a></div>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> Debiutancki obraz Charlotte Wells
jest filmem o międzypokoleniowej przepaści, jaka dzieli i zawsze będzie dzielić
rodziców od ich własnych dzieci. Jako dzieci zbyt skupieni jesteśmy na samych
sobie, aby dostrzec i zrozumieć problemy, z jakimi zmagają się na co dzień nasi
rodzice. Możemy co najwyżej wyczuwać lub przeczuwać wiszące w powietrzu
napięcie</span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, może nam się udzielić gorszy nastrój lub nerwowość jednego
lub obojga naszych rodzicieli, ale nigdy nie będziemy mogli porozmawiać z nimi
jak równy z równym i z tym samym bagażem życiowego doświadczenia, ponieważ już
na zawsze będziemy ich dziećmi i jako rodzice zawsze będą oni mieli nad nami tę
przewagę lat i doświadczenia. Chronienie własnego potomstwa i kreowanie u własnych
dzieci poczucia bezpieczeństwa to jedno z podstawowych zadań rodziców, dlatego
maskowanie swoich gorszych momentów i ciężkich przeżyć to jeden z
automatycznych mechanizmów, który w swoim wychowawczym procesie implementują zazwyczaj
rodzice. </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Aftersun</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"> </span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">to niezwykle
subtelny i liryczny w swojej naturze film, który w całości niemalże opiera się
na niedopowiedzeniach i mglistym przekazie, jaki mają odległe wspomnienia z
czasów, kiedy byliśmy jeszcze dziećmi i zupełnie inaczej postrzegaliśmy
otaczający nas świat oraz wszystkich ludzi wokół. Fenomenalnie zagrana przez
debiutującą na dużym ekranie Frankie Corio Sophie czuje, że coś nie spina się w
zachowaniu i mowie ciała jej ojca, ale zbyt skupiona jest na doświadczaniu
życia oczami niewinnej 11-latki w obcym kraju, aby móc w pełni zidentyfikować
źródło problemu. I choć </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Aftersun</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> opowiedziany jest z punktu widzenia
Sophie, to niektóre sceny w filmie odbywają się pod jej nieobecność, ukazując
skalę depresji, w której znajduje się grany przez Paula Mescala Calum.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1wk37X2gcbhzMICBW6RZvVEAj49RU54KALuiu5F_v79XWZoyJnkbtF1VE8JE-Y92pqxkxIzke8G88uUv9bd7nUL88x5dB2qtxGD0RRvBhsE5k2aXDGLTJ0qk9Xl504PI6eJBLFdAQRG56KSN4AKOPB-bYP5BmaSVP0CKXqfZqjw-m0nthfM43QHwP/s1200/Aftersun%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1wk37X2gcbhzMICBW6RZvVEAj49RU54KALuiu5F_v79XWZoyJnkbtF1VE8JE-Y92pqxkxIzke8G88uUv9bd7nUL88x5dB2qtxGD0RRvBhsE5k2aXDGLTJ0qk9Xl504PI6eJBLFdAQRG56KSN4AKOPB-bYP5BmaSVP0CKXqfZqjw-m0nthfM43QHwP/w640-h426/Aftersun%204.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Nominacja do Oscara dla Paula Mescala
za rolę Caluma jest całkowicie zasłużona. Ten irlandzki aktor gra w </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Aftersun</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"> </span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">Szkota, który jest
u progu swoich 31-wszych urodzin. Z matką Sophie Calum rozstał się już dawno
temu, a życie nie ułożyło mu się tak, jakby sobie tego życzył. Z urywków
konwersacji Caluma z córką i przygodnie napotkanymi na wakacjach w Turcji
ludźmi powoli i pieczołowicie budujemy pełniejszy obraz skomplikowanej osoby,
jaką w wieku 31 lat jest Calum. Wiemy, że cierpi na depresję, ma niską
samoocenę oraz różnego rodzaju lęki, finansowo też mu się nie przelewa, stąd
tanie wakacje w podrzędnym tureckim hotelu. Ponadto domyślamy się, że miał
problemy z narkotykami i nie był w stanie utrzymać żadnego ze swoich związków,
w tym z matką Sophie, z którą teraz mieszka na stałe córka. W pewnym momencie
Calum stwierdza z rozbrajającą szczerością, że nigdy nie wyobrażał sobie, że
dożyje do 30-stki, a fakt, że mu się to udało, jest, w jego pojęciu, prawdziwym
cudem. Takiego właśnie Caluma, jakiego my obserwujemy i poznajemy w trakcie
seansu </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Aftersun</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, odkrywa i zaczyna
rozumieć dorosła już Sophie, która oglądając filmowy zapis swojej kamery z
tureckich wakacji, stwarza na nowo obraz swojego ukochanego ojca, którego widzi
w zupełnie innym świetle niż to rzucane przez tureckie słońce dwadzieścia lat
wcześniej.</span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><o:p><span style="font-family: arial;"></span></o:p></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnfXGktWyBbbXAgpsey6Zq772_jlO_Dz7F68Udm_nCHujmVKQDN_45oiD9jLwyEW5ohBnaHn5ADMKLZKyPesjjSKbkyuUD_M-GYvhplj6VW5FLfLEaaEePbtKTytnX4LxXkApmNadt4TgzrAymBW2Zr7SYWyDbMemBBy2qRfJ7dk9y7PZTUOXGCvOf/s3000/Aftersun%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1688" data-original-width="3000" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnfXGktWyBbbXAgpsey6Zq772_jlO_Dz7F68Udm_nCHujmVKQDN_45oiD9jLwyEW5ohBnaHn5ADMKLZKyPesjjSKbkyuUD_M-GYvhplj6VW5FLfLEaaEePbtKTytnX4LxXkApmNadt4TgzrAymBW2Zr7SYWyDbMemBBy2qRfJ7dk9y7PZTUOXGCvOf/w640-h360/Aftersun%205.jpg" width="640" /></a></span></em></div><em><span style="font-family: arial;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/vXKcWRu8K_U" width="320" youtube-src-id="vXKcWRu8K_U"></iframe></div></em><p></p><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-81578835547213951662023-01-24T21:30:00.005+01:002023-01-27T12:36:20.296+01:00The Banshees of Inisherin (Duchy Inisherin). O przyjaźni, rozpaczy i innych słabościach.<p><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> Tragikomedia </span></span></em><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Duchy
Inisherin</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> w reżyserii Martina McDonagha przeciwstawia ponadczasowe i
nieuchwytne temu, co ulotne i w zasięgu ręki. Konfrontuje wieloletnią przyjaźń
z dojmującym poczuciem indywidualnej rozpaczy. W szerszym kontekście stawia
pytanie o sens bratobójczej wojny domowej w Irlandii, na pierwszym planie skupiając
się na historii rozpadu przyjacielskiej relacji dwóch mieszkańców tytułowej (i
fikcyjnej) wyspy Inisherin, Pádraica (Colin Farrell) i Colma (Brendan Gleeson),
którzy wiosną 1923 roku przeżywają ciężkie chwile na małej irlandzkiej wysepce,
robiąc rachunek z własnego życia i redefiniując przy tym swoją długoletnią
przyjaźń. </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Duchy Inisherin </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">to piękna i
momentami brutalna historia męskiej zażyłości, która na naszych oczach
poddawana jest ostatecznemu testowi siły oraz przetrwania.</span></em></span></p><p><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4F_yEyRvqL9vX_YznxPoZBsxqvkQ4sB7oPblEnbO0yQruvbp1lwr4B9Km9tG69cJrzCy_33S8ymQD9peMlsM3I1TikgyHloHeONF3CWNfPKwcXhIcjCiYAIB3mh-ec-NSe5eMZNHLPjwZ_9oiLhHHJUCrpoVWTzjLWM_ENnsjxwVPcUX8fa67_8jC/s1522/The%20Banshees%20of%20Inisherin%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1522" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4F_yEyRvqL9vX_YznxPoZBsxqvkQ4sB7oPblEnbO0yQruvbp1lwr4B9Km9tG69cJrzCy_33S8ymQD9peMlsM3I1TikgyHloHeONF3CWNfPKwcXhIcjCiYAIB3mh-ec-NSe5eMZNHLPjwZ_9oiLhHHJUCrpoVWTzjLWM_ENnsjxwVPcUX8fa67_8jC/w420-h640/The%20Banshees%20of%20Inisherin%201.jpg" width="420" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Martin McDonagh napisał </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Duchy
Inisherin </span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">z myślą o ponownym zaproszeniu do współpracy dwóch aktorów,
z którymi w 2008 roku nakręcił swój pełnometrażowy fabularny debiut, czyli
czarną komedię </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (w oryginale </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">In Bruges</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">). Colin Farrell i
Brendan Gleeson zgodzili się na udział w filmie na długo przed jego powstaniem,
w ciemno idąc w kolejny autorski projekt podobnie jak oni pochodzącego z
Irlandii Martina McDonagha. Zgoda opłaciła się sowicie obu aktorom, albowiem
debiutujący na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji we wrześniu 2022
roku obraz otrzymał w sumie aż 9 nominacji do Oscara, w każdej właściwie ważnej
kategorii: dla najlepszego filmu, reżysera, za najlepszy oryginalny scenariusz,
montaż i muzykę. Ponadto oscarowymi nominacjami wyróżniono aż cztery aktorskie
kreacje w filmie: poza głównymi rolami Farrella i Gleesona doceniono również
drugoplanowe interpretacje Kerry Condon i Barry’ego Keoghana.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeua6W-iVccQgKKQMhcv59mGJhmVGj-6tSfkC7w_Ce-JXoCi9mu9dB9KENZpKwP5ilHNr4cEjKdBbSA40HfSrr93ryw6qVXGbpreyWVdEiH1lDzQDmh4M3dWLRYIz_Jd0a4cTJZAgmBhFRDXILHRhFes64jaGljlTkwb2_u-lxDl8zHP27v3vXV3Hw/s1200/The%20Banshees%20of%20Inisherin%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeua6W-iVccQgKKQMhcv59mGJhmVGj-6tSfkC7w_Ce-JXoCi9mu9dB9KENZpKwP5ilHNr4cEjKdBbSA40HfSrr93ryw6qVXGbpreyWVdEiH1lDzQDmh4M3dWLRYIz_Jd0a4cTJZAgmBhFRDXILHRhFes64jaGljlTkwb2_u-lxDl8zHP27v3vXV3Hw/w640-h360/The%20Banshees%20of%20Inisherin%205.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Akcja </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Duchów
Inisherin</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> ma miejsce wiosną 1923 roku na małej wysepce u wybrzeży
Irlandii w trakcie irlandzkiej wojny domowej. Pewnego dnia lokalny folkowy
skrzypek Colm (Brendan Gleeson w tej roli) oznajmia swojemu wieloletniemu
przyjacielowi i farmerowi o imieniu Pádraic (Colin Farrell), że już nie chce
być jego przyjacielem, ponieważ pragnie poświęcić się swojej muzycznej
karierze, a relacja z Pádraikiem tylko odciąga go od twórczej pracy, nie
przynosząc mu żadnych intelektualnych korzyści. Zrozpaczony tą nowiną Pádraic
nie daje jednak tak łatwo za wygraną, próbując dociec sedna problemu i
przyczyny tak nagłego zwrotu w charakterze i usposobieniu swojego wieloletniego
przyjaciela.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVfcbCehawnMX479_eqCR4jFj5gACAaTAqRznBkBVCuCw_3rmEuLy0PHkJwdQM_8wYjusOPPnZBD6l35A2llEq2TgXeUbkbElu48kQgGHV4bhl1fMPypEp5Jfyqr1HeJg9qhdZ8kx1J2159DZ_UtwUpYg0Ms8nTiG9loM6cc_R9RUVt3Mn1tOAVnSo/s1200/The%20Banshees%20of%20Inisherin%207.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="676" data-original-width="1200" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVfcbCehawnMX479_eqCR4jFj5gACAaTAqRznBkBVCuCw_3rmEuLy0PHkJwdQM_8wYjusOPPnZBD6l35A2llEq2TgXeUbkbElu48kQgGHV4bhl1fMPypEp5Jfyqr1HeJg9qhdZ8kx1J2159DZ_UtwUpYg0Ms8nTiG9loM6cc_R9RUVt3Mn1tOAVnSo/w640-h360/The%20Banshees%20of%20Inisherin%207.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Koncertowo zagrany przez Colina
Farrella Pádraic to niespecjalnie bystry farmer, który za nic w świecie nie
może zrozumieć życiowej decyzji granego przez Gleesona Colma i konsekwentnie
odmawia pogodzenia się z nową rzeczywistością, w której skazany jest na samotne
popijanie piwa w lokalnym pubie, ponieważ Colm ponad przesiadywanie z nim przy
browarze przedkłada układanie nowych melodii i ćwiczenie ich w domu na
skrzypcach. Niepiśmienny i trudniący się farmerstwem Pádraic nie może zrozumieć
artystycznych ambicji starszego i obdarzonego muzycznym talentem Colma, na
pierwszym miejscu stawia jednak ich wieloletnią przyjaźń i zażyłość, które
uważa za ważniejsze niż pragnienie nieśmiertelności poprzez sztukę, którą to
ścieżkę obrał Colm. Pádraic mieszka wraz z siostrą Siobhán (świetna Kerry
Condon), jedyną wykształconą i czytającą książki mieszkanką wyspy, która jako
jedyna zdaje sobie sprawę z ograniczeń i nudy życia na malutkiej wysepce z dala
od głównego nurtu historii. Siobhán do pewnego stopnia jako jedyna może
zrozumieć wyższe aspiracje Colma, ale solidarnie opowiada się w konflikcie po
stronie kochanego przez siebie brata, w decyzji Colma słusznie dopatrując się poważnych
psychicznych zaburzeń tego ostatniego. W istocie bowiem Colm tknięty jest
ciężkim przypadkiem depresji, która manifestuje się nie tylko zrywaniem
dotychczasowych przyjaźni, ale również aktami samookaleczenia, co już byłoby dobrym
przypadkiem dla nieobecnego na wyspie psychiatry.<o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhloqkZFn5oFyRSh1aBhcB2LpKygTil_x3KY6Zt4sRYsypbeJ_YmBeAoTefM3DLgXrAdHORxAkviT1cWTUDZ2WTQ6w8UbundMDqwCUQ9hj2pRieMuQ1yCCx8CRVIpspXPMmwp02vJ7CvIECZPIbs1z3ZbyIggk2Ep8J09gkja4zf4gdVXpTRa4Ia9_S/s976/The%20Banshees%20of%20Inisherin%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="549" data-original-width="976" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhloqkZFn5oFyRSh1aBhcB2LpKygTil_x3KY6Zt4sRYsypbeJ_YmBeAoTefM3DLgXrAdHORxAkviT1cWTUDZ2WTQ6w8UbundMDqwCUQ9hj2pRieMuQ1yCCx8CRVIpspXPMmwp02vJ7CvIECZPIbs1z3ZbyIggk2Ep8J09gkja4zf4gdVXpTRa4Ia9_S/w640-h360/The%20Banshees%20of%20Inisherin%206.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Duchy
Inisherin</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> to film fenomenalnie sfotografowany, pejzaże zachodniej
Irlandii to jedne z najurokliwszych miejsc na świecie, a obraz ten jest też
hołdem złożonym ojczyźnie przez pochodzącego z tych właśnie rejonów Martina
McDonagha. Oryginalny scenariusz jego autorstwa wprowadza bujną galerię
ciekawych i bardzo specyficznych postaci, które zaludniają tę małą irlandzką wysepkę na przysłowiowym krańcu świata. Poza postaciami znakomicie zagranymi
przez nominowanych do Oscara Farrella, Gleesona i Condon mamy chociażby frapującą
postać wioskowego głupka o imieniu Dominic (również nominowany do Oscara Barry
Keoghan), syna lokalnego policjanta, który podkochuje się w granej przez Kerry
Condon Siobhán i który wcale nie jest taki głupi, za jakiego się go powszechnie
uważa. Grana z kolei przez Sheilę Flitton pani McCormick to przypominająca Makbetowską
wiedźmę staruszka, która wie niejedno o przyszłym losie mieszkańców wysepki i
symbolizuje w filmie mityczną parkę albo wręcz śmierć. </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Duchy
Inisherin</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> to poruszający do głębi film o sile jednostkowej rozpaczy, sensie
przyjaźni i bezsensie bratobójczej wojny oraz wszechobecnej przemocy. Brutalność
i tragikomedia życia bohaterów </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Duchów Inisherin</span></em></span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> skonfrontowana
jest z pięknem przyrody i krajobrazów zachodniej Irlandii, co czyni tę opowieść
jeszcze bardziej poruszającą i zapadającą w pamięć.</span><o:p></o:p></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPLRRWvi-bTLk2VdDWubAN_-_Ozo89-vmD9bAEuE5BiGos11SY7x190L2dRvk3zfuCyBRgnlwMwk5UnaZq9L7OS0U4RAWglUHElHCQiHimBfqcTi_MtZaJwhLDVHx9EC3JQAjo5TyZxYnO83TEyNfspytHUFMJvmrphziImKrDgQWzbWDwpKrDF6LG/s2000/The%20Banshees%20of%20Inisherin%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1255" data-original-width="2000" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPLRRWvi-bTLk2VdDWubAN_-_Ozo89-vmD9bAEuE5BiGos11SY7x190L2dRvk3zfuCyBRgnlwMwk5UnaZq9L7OS0U4RAWglUHElHCQiHimBfqcTi_MtZaJwhLDVHx9EC3JQAjo5TyZxYnO83TEyNfspytHUFMJvmrphziImKrDgQWzbWDwpKrDF6LG/w640-h402/The%20Banshees%20of%20Inisherin%203.jpg" width="640" /></a></em></div><p></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/uRu3zLOJN2c" width="320" youtube-src-id="uRu3zLOJN2c"></iframe></em></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-20637894294889989462022-12-30T00:20:00.003+01:002023-01-08T10:48:13.605+01:00Ex Machina. Paranoid Android.<p><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> </span><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;">W dramacie sci-fi </span></span></em><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Ex Machina</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> z 2014 r.
brytyjski reżyser i scenarzysta Alex Garland podnosi kwestię, która frapuje
ludzkość właściwie od czasów antycznych: co się stanie, jeśli nasze twory
któregoś dnia nas przechytrzą? Już w greckiej mitologii wiele jest opowieści, w
których ludzie oszukują bogów bądź rzucają im ambitne wyzwanie w rodzaju
Prometeusza, wykradającego z Olimpu ogień, aby następnie podzielić się nim z
ludźmi. W 1818 roku problem zagrożenia ze strony ludzkiego wytworu podniosła w
powieści </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Frankenstein, czyli współczesny Prometeusz </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">Mary Shelley. Takim
Wiktorem Frankensteinem w filmie </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Ex Machina</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> jest grany przez
Oscara Isaaca Nathan, genialny programista i naukowiec, który w odosobnionym bunkrze
w samym środku leśnej głuszy pracuje i udoskonala sztuczną inteligencję. Jego
ostatnim dziełem jest Ava (Alicia Vikander), mający twarz kobiety zaawansowany
android. Do swojej rezydencji na odludziu Nathan zaprasza młodego programistę
imieniem Caleb (Domhnall Gleeson), który na androidzie ma przeprowadzić test
Turinga, sprawdzający, czy android może uchodzić za człowieka. Ava nie tylko
zdaje test Turinga, ale swoją inteligencją i empatią robi tak duże wrażenie na
zauroczonym nią egzaminatorze, że ten na poważnie zaczyna rozważać ich wspólną
ucieczkę z podziemnego laboratorium.</span></em></span></p><p><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLKsclnCPpbCdZAryPlUjhn2ntqibZ8sbf64JGcXBICOyJzNW7SFR56kNQPKFgez7re7YvR2MHVrCTRCXVc3shNGnY017cRCQIC953-EUk5dn5dmjjgYKba3ZCC2psvTZAR5shW-2E2eKDqtiGzm3RQSSYpABPDaEPP-InF7QZMkHXTv93aR5vTcd9/s1500/Ex%20Machina%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1012" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLKsclnCPpbCdZAryPlUjhn2ntqibZ8sbf64JGcXBICOyJzNW7SFR56kNQPKFgez7re7YvR2MHVrCTRCXVc3shNGnY017cRCQIC953-EUk5dn5dmjjgYKba3ZCC2psvTZAR5shW-2E2eKDqtiGzm3RQSSYpABPDaEPP-InF7QZMkHXTv93aR5vTcd9/w432-h640/Ex%20Machina%201.jpg" width="432" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Ex Machina
</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">jest
reżyserskim debiutem fabularnym Alexa Garlanda, brytyjskiego scenarzysty i
pisarza, zainteresowanego w szczególności nauką i najnowszymi technologiami
wokół sztucznej inteligencji. Garland napisał scenariusz do swojego reżyserskiego
debiutu od dzieciństwa zafascynowany pytaniem, czy komputery mogą myśleć tak
jak ludzie i czy mogą posiadać samoświadomość. Ukończony w 2014 roku w Wielkiej
Brytanii film pokazany został premierowo w Stanach Zjednoczonych w marcu 2015
roku na festiwalu South by Southwest w teksańskim Austin. Ta
brytyjsko-amerykańska koprodukcja zdobyła powszechne uznanie filmowych krytyków
i wielbicieli gatunku science fiction na całym świecie. Amerykańska Akademia
Filmowa doceniła film Garlanda przyznając mu dwie nominacje w kategorii
najlepszy scenariusz oryginalny oraz najlepsze efekty specjalne. Ku zaskoczeniu
wielu znawców niskobudżetowa i niezależna </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Ex Machina</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> zdobyła na Oscarowej
gali 2016 roku statuetkę za najlepsze efekty specjalne, pokonując w tej
kategorii wiele wysokobudżetowych produkcji z filmami </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Gwiezdne
wojny: Przebudzenie Mocy</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> i </span></em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><i>Mad Max: Na drodze gniewu </i>na
czele</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmSPphj4Oc_BrHdd3ytphxdtC4-pJnagbVIMZHmWYBXcClOSHWp-mUXxkVcO8YTyStDx-1-AJzntaFCYCpGPxw_KaaGPIFC43bgJ9VzJlugmaVCHS5Yw8V-NKybbP9RKWS1Mv7_mVZmqMN3p2gI_a24CGvo9XQjJCC_fbOnZEV2NPdoJh8S1jiS610/s2048/Ex%20Machina%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1362" data-original-width="2048" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmSPphj4Oc_BrHdd3ytphxdtC4-pJnagbVIMZHmWYBXcClOSHWp-mUXxkVcO8YTyStDx-1-AJzntaFCYCpGPxw_KaaGPIFC43bgJ9VzJlugmaVCHS5Yw8V-NKybbP9RKWS1Mv7_mVZmqMN3p2gI_a24CGvo9XQjJCC_fbOnZEV2NPdoJh8S1jiS610/w640-h426/Ex%20Machina%205.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Nathan (Oscar Isaac) jest jak Wiktor
Frankenstein z powieści Mary Shelley albo Prospero z dramatu </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Burza</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> Williama
Szekspira. Zamknięty w bunkrze pośrodku lasu Nathan konstruuje coraz
doskonalsze okazy sztucznej inteligencji, a jego ostatnim dzieckiem jest
imponująca Ava (Alicia Vikander), która w szczelnie zamkniętym podziemnym laboratorium
poddawana jest wszelakim specjalistycznym testom. Najważniejszy test Turinga ma
przeprowadzić na niej zatrudniony w tym celu przez Nathana 26-letni programista
Caleb ((Domhnall Gleeson). Rozmawiając z Calebem, Ava szybko zauważa okazję do
wydostania się z laboratorium na wolność, tak aby uniknąć losu swoich
prototypów, składowanych przez Nathana w szafie.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7aYoTU0PeKzHBQ0fhFChSnmT6pjuS360VS4urqcJ3yuG5XLlDeXRMT6CimT87o324NozIENKkdz9NCgKHNmHkj7hecO2-EWHJZfyUejKfgInsq8A6j_Rqbe7H_N4FoYHHxLcdV5fY0whbsKMAINQs8TGunOJ0ldxJUYxE73z8z6oiQo1xF4OmyRR1/s2048/Ex%20Machina%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1362" data-original-width="2048" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7aYoTU0PeKzHBQ0fhFChSnmT6pjuS360VS4urqcJ3yuG5XLlDeXRMT6CimT87o324NozIENKkdz9NCgKHNmHkj7hecO2-EWHJZfyUejKfgInsq8A6j_Rqbe7H_N4FoYHHxLcdV5fY0whbsKMAINQs8TGunOJ0ldxJUYxE73z8z6oiQo1xF4OmyRR1/w640-h426/Ex%20Machina%204.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Reżyserski debiut Alexa Garlanda jest
ambitnym filmem science fiction, za którym stoją intrygujące idee bardziej niż sekwencje
akcji oraz efekty specjalne, choć te są znakomite, pomimo relatywnie
niewielkiego budżetu produkcji.</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"> Ex Machina</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> jest też soczystym
thrillerem/dramatem psychologicznym rozpisanym na trójkę głównych bohaterów,
którzy w ograniczonej i zamkniętej przestrzeni na totalnym odludziu prowadzą ze
sobą subtelną grę manipulacji i pozorowanych emocji. Nowatorski i świeży tak w
warstwie wizualnej, jak i intelektualnym przekazie obraz Garlanda stawia
pytanie o to, czy jesteśmy w stanie kontrolować imitujące nas kreacje i czy te mogą
nas prześcignąć w kategoriach inteligencji oraz instynktu samozachowawczego.
Pytania te wcale nie są nowe, wręcz przynależą już do sfery mitu, a w
kinematografii poruszyli je choćby Stanley Kubrick w kultowym </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">2001.
Odyseja kosmiczna</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (1968) czy krótko przed samym Garlandem zrobił to
Amerykanin Spike Jonze w znakomitym obrazie </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2021/09/her-ona-miosc-w-czasach-sztucznej.html">Ona</a></span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Her</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, 2013). Jak w
większości filmów o sztucznej inteligencji, również w </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Ex Machina</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> konkluzja jest
raczej pesymistyczna. Kontrola nad coraz bardziej zaawansowaną sztuczną
inteligencją prędzej czy później zaczyna się człowiekowi wymykać, a dążenie do
zaprogramowania samoświadomych androidów szybko może z triumfu zamienić się w spektakularną
katastrofę. Teza, którą Garland w bardzo skondensowanej formie przedstawił w
niespełna dwugodzinnym filmie została szerzej wyeksploatowana w czterech
sezonach świetnego serialu </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Westworld</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (2016-2022)
produkcji HBO.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGGK_-Bs1pxfhuNr5A3dy_TjHGEXZAvioMR6I58PtWXWhecYWyuNsaBTcAu1OWT3q1e39xqJN8S1frCb6n8kuGWrKduPAVBilgRUAcqULyM5HMrW5j4T7optWDaZwH9XioaEeVvWZBaAn4a4bLCYEd7wndP8F_15SQ9wQX3w_mGCd0Po2TIqpaGYrD/s2048/Ex%20Machina%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1362" data-original-width="2048" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGGK_-Bs1pxfhuNr5A3dy_TjHGEXZAvioMR6I58PtWXWhecYWyuNsaBTcAu1OWT3q1e39xqJN8S1frCb6n8kuGWrKduPAVBilgRUAcqULyM5HMrW5j4T7optWDaZwH9XioaEeVvWZBaAn4a4bLCYEd7wndP8F_15SQ9wQX3w_mGCd0Po2TIqpaGYrD/w640-h426/Ex%20Machina%202.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Tak jak </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2021/09/her-ona-miosc-w-czasach-sztucznej.html">Ona</a> </span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">Spike'a Jonze’a
zawdzięcza swoje ogromne powodzenie i popularność oryginalnej idei oraz przede
wszystkim znakomitej grze Joaquina Phoenixa i głosowi Scarlett Johansson, tak </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Ex Machina</span></em></span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> powołana została
do życia dzięki znakomitej grze Alicii Vikander, Oscara Isaaca i Domhnalla
Gleesona. Ten aktorski triumwirat przyobleka ciekawe idee oraz realizacyjne
pomysły Garlanda w emocjonalno-empatyczne ciało, przez co film ten nie jest tylko
suchym filozoficznym esejem na temat sztucznej inteligencji, ale fascynującym
dramatem, w którym ludzie (i androidy) manipulują sobą nawzajem, prowadząc
wyrafinowane gry o władzę i kontrolę, a także wykorzystują cudze emocje oraz
słabości, aby w finale osiągnąć pożądany rezultat. Konkluzja wynikająca z tych
mentalnych gier może być tylko jedna: jeśli tworzymy sztuczną inteligencję po to tylko, aby nam służyła, to bunt maszyn jest jedynie kwestią czasu, a
pytanie o rebelię powinno brzmieć nie ‘czy’ a ‘kiedy’.</span><o:p></o:p></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTpF57GnaWQXPTiCjw-UWpGDr-fcvNClhaWmRlr5LZSahqzvII9rMzsrxGFLbFKf9qDvKNsgPr51ufYmVj3AaqgVStn2qogFn6feevlv32s-0dM7bMxvZ-0AfNlNMiRuw2vl_p4nFv7xSN5vnXYCNzFr6Y1EGwgOAiGaDtyMcxIx-aM5Xo7GxVbHmt/s2048/Ex%20Machina%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="857" data-original-width="2048" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTpF57GnaWQXPTiCjw-UWpGDr-fcvNClhaWmRlr5LZSahqzvII9rMzsrxGFLbFKf9qDvKNsgPr51ufYmVj3AaqgVStn2qogFn6feevlv32s-0dM7bMxvZ-0AfNlNMiRuw2vl_p4nFv7xSN5vnXYCNzFr6Y1EGwgOAiGaDtyMcxIx-aM5Xo7GxVbHmt/w640-h268/Ex%20Machina%203.jpg" width="640" /></a></em></div><em><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/EoQuVnKhxaM" width="320" youtube-src-id="EoQuVnKhxaM"></iframe></div></em><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-34973001901962708572022-12-14T19:30:00.006+01:002023-01-08T11:40:31.096+01:00The Wonder (Osobliwość). Historia versus fakty.<p><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> <span style="font-family: arial;"> </span></span><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;">16 listopada 2022
r. na platformie Netflix premierę miała </span></span></em><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Osobliwość</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, thriller
psychologiczny w reżyserii Chilijczyka Sebastiana Lelio, który wcześniej dał
nam tak znakomite filmy jak: </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Fantastyczna kobieta</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2018/07/disobedience-nieposuszne-w-po-drogi.html">Nieposłuszne</a></span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> czy </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2019/07/gloria-bell-kocham-cie-zycie.html">Gloria Bell</a></span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">. </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Osobliwość </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">to obraz wprost idealny na tę porę
roku, skłania bowiem do zadumy nad tym, jak wielką moc transformacji ma wiara.
I nie chodzi tu tylko o wiarę w sensie religijnym, ale także o wiarę w
opowiadane nam codziennie historie, nierzadko kompletnie fikcyjne, ale niosące
ze sobą metaforyczne i symboliczne znaczenia, których wpływu na osobowość oraz
poczynania jednostki nigdy nie można przecenić. W </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Osobliwości
</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">cofamy
się do Irlandii 1862 roku i poznajemy angielską pielęgniarkę Lib Wright
(świetna Florence Pugh), która przybywa na wyspę, aby obserwować szczególny
przypadek 11-letniej Anny O’Donnell (Kíla Lord Cassidy w tej roli), która od
czterech miesięcy nie je i żyje. Dziewczynkę już otacza aura świętości, a
specjalna lokalna komisja prosi graną przez Florence Pugh pielęgniarkę o opiekę
i obserwację poszczącej dziewczyny w jej rodzinnym domu na wsi, tak aby
wyeliminować wszelkie podejrzenia o oszustwo i potwierdzić cud 11-latki
żywiącej się samą tylko manną z nieba. Dekonstrukcja tytułowej osobliwości
obnaży niejedną rodzinną traumę i cały zastęp pieczołowicie skrywanych
sekretów. </span></em></span></p><p><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0kAz-U4MmN0mtnu4dNPh__uGNS1Y5uog_Ol_dR04NHCH-TVNPHW1sOROZx2C2wgqjLPQ-fVFg4N51GhAezYdZizMV66VG57lf0wptUAwvYcHJLfxyerXtEojiEUqkTD5DmFpyKElKvAgo9UGURX_PSRjyir-DOHGda9p9zEq5vpvh9ikzdGPuumrk/s2048/The%20Wonder%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1383" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0kAz-U4MmN0mtnu4dNPh__uGNS1Y5uog_Ol_dR04NHCH-TVNPHW1sOROZx2C2wgqjLPQ-fVFg4N51GhAezYdZizMV66VG57lf0wptUAwvYcHJLfxyerXtEojiEUqkTD5DmFpyKElKvAgo9UGURX_PSRjyir-DOHGda9p9zEq5vpvh9ikzdGPuumrk/w432-h640/The%20Wonder%201.jpg" width="432" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Chilijski reżyser i scenarzysta Sebastián
Lelio znany jest z fascynujących kobiecych portretów w swoich na kobietach
właśnie skoncentrowanych filmowych dziełach. Międzynarodową popularność
przyniosła mu już znakomita </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Gloria</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (2013) z Pauliną
García w głównej roli. Ten komediodramat o rozwiedzionej kobiecie w średnim
wieku stał się na tyle dużym przebojem, że w 2018 roku reżyser zrobił
amerykański remake swojego chilijskiego oryginału z Julianne Moore w tytułowej
roli </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2019/07/gloria-bell-kocham-cie-zycie.html">Glorii Bell</a></span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">. W nagrodzonej Oscarem dla najlepszego
nieanglojęzycznego filmu </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Fantastycznej kobiecie</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> Lelio porusza
problemy i rozterki transgenderowej kobiety o imieniu Marina, rewelacyjnie
zagranej przez Danielę Vegę. Z kolei w dramacie </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2018/07/disobedience-nieposuszne-w-po-drogi.html">Nieposłuszne</a></span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (2017) Lelio
przedstawia historię lesbijskiej miłości dwóch kobiet w cieniu religijnej
(żydowskiej) ortodoksji. O religii traktuje też jego najnowszy obraz </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Osobliwość</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, do którego Lelio
napisał scenariusz wspólnie z Alice Birch na podstawie wydanej w 2016 roku
powieści Emmy Donoghue pod oryginalnym tytułem </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">The Wonder</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Cud</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">). </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Osobliwość</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> pokazano po raz
pierwszy na początku września 2022 roku na Festiwalu Filmowym Telluride w
Kolorado, a następnie odbył się pokaz na Festiwalu Filmowym w Toronto. Od
połowy listopada 2022 r. film dostępny jest do obejrzenia na całym świecie w
serwisie Netflix.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLQlNhqCnqsp5D88nYsHnNc3k49QL9dGmuJC0yoZbqPl_L55DA8Nqg7S-FI7x_R_e6AcGCzG80vmV9s9vLFW5uIA3W7SHv4nCAYzE3DslgsCSPMykPS4_85xqr1PhfOU_ytNfWnegCelHRR-roalWiAUDmGE_uZl-F94Ne8DhHXvlf9T-wsNBxN1uW/s1600/The%20Wonder%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLQlNhqCnqsp5D88nYsHnNc3k49QL9dGmuJC0yoZbqPl_L55DA8Nqg7S-FI7x_R_e6AcGCzG80vmV9s9vLFW5uIA3W7SHv4nCAYzE3DslgsCSPMykPS4_85xqr1PhfOU_ytNfWnegCelHRR-roalWiAUDmGE_uZl-F94Ne8DhHXvlf9T-wsNBxN1uW/w640-h360/The%20Wonder%203.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>W 1862 roku angielska pielęgniarka
Lib Wright (Florence Pugh) podróżuje do Irlandii, aby obserwować osobliwy
przypadek jedenastoletniej Anny O’Donnell, która twierdzi, że od czterech
miesięcy żywi się jedynie manną z nieba. Tę wersję dziewczynki utrzymuje cała
rodzina O’Donnellów, do której domostwa ściągają już pielgrzymki z całego
kraju, aby zobaczyć na własne oczy cud nic niejedzącej i żyjącej tak od
miesięcy dziewczynki. Lokalna społeczność decyduje się zaprosić angielską
pielęgniarkę w osobie Lib Wright, aby wraz z zakonnicą na zmianę trzymały wartę
i bacznie obserwowały dziewczynkę. Sceptycznie nastawiona do całej historii Lib
węszy zmowę oraz oszustwo, ale czające się w tym biednym irlandzkim domostwie
sekrety przerastają jej najśmielsze oczekiwania.<o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglkoOYFlL8PZ1Wi9tfNm_dv3TQ2JDjjwpQWW4XNhEG-T1krqziGW0CWDDmqzW-meubPm7HB8bBYrnAf7Bz62rcLRid41PQawEb84I6-1Boupskgw87RHugUJ1y81Wo97MKY-9dXBXeY5kSApU4ykJd6JSbo28MEMffWnXuN52taXotwUd0KvHzU7aE/s3600/The%20Wonder%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2400" data-original-width="3600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglkoOYFlL8PZ1Wi9tfNm_dv3TQ2JDjjwpQWW4XNhEG-T1krqziGW0CWDDmqzW-meubPm7HB8bBYrnAf7Bz62rcLRid41PQawEb84I6-1Boupskgw87RHugUJ1y81Wo97MKY-9dXBXeY5kSApU4ykJd6JSbo28MEMffWnXuN52taXotwUd0KvHzU7aE/w640-h426/The%20Wonder%204.jpg" width="640" /></a></em></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Osobliwość</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> zaczyna się i
kończy widokiem studia filmowego, w którym zbudowane są dekoracje do tego
kostiumowego dramatu osadzonego w XIX wieku. Kamera w studyjnym hangarze
wjeżdża do wnętrza zbudowanego na planie filmowym statku podróżującego z Anglii
do Irlandii i wiozącego na pokładzie graną przez Florence Pugh główną bohaterkę
filmu. W finale obrazu podobnie wyjeżdżamy z filmowych dekoracji i powracamy do rzeczywistości studia filmowego, w której jedna z aktorek powtarza
w kółko „in and out”, dając nam wyraźnie do zrozumienia, że ta formalna klamra
w filmie Sebastiana Lelio służy podkreśleniu umowności całego widowiska i
konieczności uwierzenia przez nas widzów w opowiadaną nam na dużym ekranie
historię. </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Osobliwość </span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">jest bowiem obrazem o sile perswazji
wiary, dlatego religijna wiara fikcyjnych bohaterów tego filmu zostaje zrównana
bądź porównana z wiarą widzów w rzeczywistość przedstawioną filmowego
widowiska. Katolicka wiara w Irlandii 1862 roku, krótko po zarazie
ziemniaczanej i wielkim głodzie z lat 1845-1849, jest w równym stopniu ucieczką
i źródłem pocieszenia dla bohaterów </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Osobliwości</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, jak i bezwzględnym
narzędziem religijnej opresji. Jest to szczególnie widoczne dla zagranicznych
przybyszów, w rodzaju angielskiej pielęgniarki Lib Wright czy dziennikarza z
Londynu imieniem Will Byrne (Tom Burke w tej roli). Lib i Will zawiązują
niepisane przymierze jako węszący religijne oszustwo outsiderzy wobec
mieszkańców małej irlandzkiej wioski, u których domniemany cud tylko wzmógł religijną
dewocję i całkowicie przesłonił troskę o los 11-letniej dziewczyny, której
zdrowie oraz siły witalne podupadają wyraźnie z dnia na dzień.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZOinK4jDGSDrQamR1wHP7ByGSiBrWWE75nQW9tVtFAlMaeKX5eD5cckQe3c1X9Ix6aQfQ6nRT1Bm_mU6yTH9n1EZu5jMmojdKkMu92iGnrNlPfXIULOzTwKs7Zm0pNBmO-Jlzt9ap9XkgCUjT9jPCuh4WqJ5oIgpTN0rFkBwLMSMNcOZbwLvfdP_p/s2048/The%20Wonder%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1365" data-original-width="2048" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZOinK4jDGSDrQamR1wHP7ByGSiBrWWE75nQW9tVtFAlMaeKX5eD5cckQe3c1X9Ix6aQfQ6nRT1Bm_mU6yTH9n1EZu5jMmojdKkMu92iGnrNlPfXIULOzTwKs7Zm0pNBmO-Jlzt9ap9XkgCUjT9jPCuh4WqJ5oIgpTN0rFkBwLMSMNcOZbwLvfdP_p/w640-h426/The%20Wonder%202.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Głosem rozsądku, ale także
jednocześnie głosem sumienia jest w </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Osobliwości</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> fenomenalnie
zagrana przez Florence Pugh pielęgniarka, która służyła podczas wojny krymskiej
(1853-1856) i widziała już niejedną śmierć. W przypadku 11-letniej Anny O’Donnell
Lib nie widzi żadnego cudu, ale milczącą zgodę lokalnej społeczności na
nieuchronną śmierć domniemanej świętej. Pragmatyczna i doświadczona przez życie
Lib szuka w otaczającej ją rzeczywistości faktów, a nie opowieści, które na
każdym kroku podsuwane są jej przez rodziców głodującej dziewczynki i śmietankę
lokalnej społeczności z miejscowym księdzem (Ciarán Hinds) oraz lekarzem (Toby
Jones) na czele. Opozycja tego, w co wierzą rodzina i znajomi Anny oraz tego,
co wyraźnie obserwuje i widzi outsiderka we wspólnocie w osobie Lib Wright zaostrza
się z każdą minutą filmu, a tajemnica życia 11-latki zamienia się w drugiej połowie
filmu w rozpaczliwą walkę o jej przetrwanie. </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Osobliwość</span></em></span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> to znakomity
psychologiczny thriller o paraliżującej często sile wiary i religii, to także
intrygujący kostiumowy dramat o manipulacyjnej mocy opowiadanych każdego dnia
historii, opowieści, które powtarzamy samym sobie lub które, </span></span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 17.12px;"><span style="font-family: arial;">niczym mantra, </span></span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;">powtarzane są nam, tak aby zagłuszyć oraz wyprzeć traumę i stworzyć sobie w umyśle
rzeczywistość, w której będzie dało się żyć.</span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiQR8bpDQ3XmVp7hrlBPc2qvbfE904EPqKs2-AEcd5CYKHzri5CgtZptENDtl6ZgoS-TUqxzK2QPpln843XcAaeVDN0nlS-UFQymBbaQ2CTsW0n7WrgprbJPbY-9n0aLYaIY0lfUz3MznqNDqOUEEGdnur6GEUdPUxxMs2LyIoCBNXhhxE4Op3TL6Q/s3600/The%20Wonder%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2026" data-original-width="3600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiQR8bpDQ3XmVp7hrlBPc2qvbfE904EPqKs2-AEcd5CYKHzri5CgtZptENDtl6ZgoS-TUqxzK2QPpln843XcAaeVDN0nlS-UFQymBbaQ2CTsW0n7WrgprbJPbY-9n0aLYaIY0lfUz3MznqNDqOUEEGdnur6GEUdPUxxMs2LyIoCBNXhhxE4Op3TL6Q/w640-h360/The%20Wonder%205.jpg" width="640" /></a></em></div><em><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/htybz7XscIY" width="320" youtube-src-id="htybz7XscIY"></iframe></div></em><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-31806510839417536252022-11-25T21:25:00.006+01:002022-11-25T21:31:22.334+01:00Wild (Dzika droga). W poszukiwaniu samej siebie.<p><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-style: normal; line-height: 107%;"> <span style="font-family: arial;"> </span></span><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;">Film </span></span></em><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dzika
droga</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> powstał na podstawie wspomnień Amerykanki Cheryl Strayed, która
samotnie w wieku 26 lat przeszła ponad tysiąc mil szlakiem turystycznym znanym
w Stanach Zjednoczonych jako Pacific Crest Trail, a wiodącym od pustyni Mojave
w południowej Kalifornii na północ poprzez trzy stany: Kalifornię, Oregon i Waszyngton.
Sportretowana w filmie przez Reese Witherspoon Cheryl wyrusza na szlak w
kryzysowym momencie swojego życia, kiedy to po przedwczesnej śmierci matki i
rozpadzie swojego małżeństwa kobieta weszła na przyspieszoną drogę
autodestrukcji, niszcząc w swoim świecie wszystko, co miało jeszcze jakąkolwiek
wartość. Po okresie zażywania narkotyków (w tym heroiny) i promiskuitywnego
seksu z nieznajomymi, który skutkował ostatecznym rozstaniem z mężem, 26-letnia
Cheryl postanawia przejść Szlak Pacyfiku w rozpaczliwej próbie odnalezienia w
sobie resztek woli życia i choćby namiastki jego sensu. Przejście pieszo 1100
mil to też dla Cheryl niecodzienna forma przepracowania żałoby po ukochanej
matce Bobbi (zagranej w filmie przez Laurę Dern).</span></em></span></p><p><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMZ5miaCztT2JmGO-h8RsYELuIJo96O2aCmA0wHisMvBK7j471LEr5mxmhkH0YM8JV3v6ABhjNPNalZM4bsogud4-kdeJjxX_EXsq3pB-NJF9_UnZthry82WdJcnqBPPX90PCTdHYtFyuvHMrFIF9ND7kV8oYSKdXTbIMcSwlfiRIEpntHA0w810uB/s1481/Wild%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMZ5miaCztT2JmGO-h8RsYELuIJo96O2aCmA0wHisMvBK7j471LEr5mxmhkH0YM8JV3v6ABhjNPNalZM4bsogud4-kdeJjxX_EXsq3pB-NJF9_UnZthry82WdJcnqBPPX90PCTdHYtFyuvHMrFIF9ND7kV8oYSKdXTbIMcSwlfiRIEpntHA0w810uB/w432-h640/Wild%201.jpg" width="432" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Scenariusz do </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dzikiej
drogi</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> napisał znany brytyjski pisarz i scenarzysta Nick Hornby na podstawie
wydanych w 2012 roku wspomnień samej Cheryl Strayed pod tytułem </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dzika
droga. Jak odnalazłam siebie (Wild: From Lost to Found on the Pacific Crest
Trail)</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, która to książka stała się w Stanach wydawniczym
bestsellerem. Obraz wyreżyserował Kanadyjczyk Jean-Marc Vallée (1963-2021),
znany przede wszystkim z filmu </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Witaj w klubie</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dallas
Buyers Club</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, 2013) z nagrodzonymi Oscarami za swoje role Matthew
McConaughey’m i Jaredem Leto. Zmarły niedawno Vallée zasłynął również reżyserią
dwóch znakomitych seriali dla HBO: </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wielkich kłamstewek</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Big Little
Lies</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, 2017-2019) i </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Ostrych przedmiotów</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Sharp
Objects</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, 2018 r.). </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dzika droga</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> pokazana została
po raz pierwszy na Telluride Film Festival w Kolorado z końcem sierpnia 2014
roku i zebrała bardzo pozytywne opinie krytyków, a także poklask wśród
publiczności, a Reese Witherspoon i Laura Dern wyróżnione zostały za swoje aktorskie
kreacje nominacjami do Oscarów w kategorii najlepsza rola pierwszoplanowa
(Witherspoon) i najlepsza rola drugoplanowa (Dern).<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ6PC6YjLRUv61tACZFPg3gBAJwl3ppEu1Qy8AztbNFUbgJ3YH4wygrG80EtpKU_o0WTq1phcSdXvS9p5Uy_rlxC9VRaA6yB-NoOletbibQKNaUSNZamlZfDdgQ-2PTAPm5ohBYt0ovwJVKyfUgy6ltSg-M3O1snU8y-mTt9xN1oH0Hrf8dZHJKDtj/s2048/Wild%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="2048" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ6PC6YjLRUv61tACZFPg3gBAJwl3ppEu1Qy8AztbNFUbgJ3YH4wygrG80EtpKU_o0WTq1phcSdXvS9p5Uy_rlxC9VRaA6yB-NoOletbibQKNaUSNZamlZfDdgQ-2PTAPm5ohBYt0ovwJVKyfUgy6ltSg-M3O1snU8y-mTt9xN1oH0Hrf8dZHJKDtj/w640-h462/Wild%202.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Świetnie i z poświęceniem zagrana
przez Reese Witherspoon Cheryl Strayed pochodziła z rozbitej rodziny, w której
jej matka Bobbi (rewelacyjna jak zawsze Laura Dern) musiała uciekać od
przemocowego męża z dwójką małych dzieci, a brak edukacji skazywał ją na pracę
kelnerki, stąd do końca jej krótkiego życia nie była w stanie zapewnić sobie i
dzieciom względnego finansowego bezpieczeństwa. Bobbi nadrabiała materialne
braki w domu bogactwem swojej osobowości, zaraźliwym optymizmem oraz ogromem
miłości, jaką obdarzała Cheryl i jej brata. Jej przedwczesna śmierć na raka w
wieku zaledwie 45 lat całkowicie wytrąciła Cheryl z równowagi i skierowała ją
na drogę uzależnienia od seksu i narkotyków. Efektem był rozpad małżeństwa z
kochającym mężem Paulem (Thomas Sadoski w tej roli) i ciąg coraz gorszych
życiowych wyborów. Decyzja Cheryl o przejściu Szlakiem Pacyfiku była jak
desperackie chwycenie się brzytwy w nadziei na czekającą na końcu drogi
odpowiedź na pytanie: jak żyć po stracie najważniejszej w życiu osoby?<o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQzriqtSBE-Qu3rGKnje-_92IwksGertMMjienyTnJMDz7gSZEIFl6YPB_OHuDa5IzMR0rRkKhXOkQsdKtsVeUj_kEl08m3PAsvUURRb1rp4dplhrWdXdEM8VBoHXW1sFyCvqb564eJlC6ZVGJO6G4NCQTh78g_l-pA4q6xESuqfFpqCRtyRmjdL-H/s2048/Wild%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1362" data-original-width="2048" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQzriqtSBE-Qu3rGKnje-_92IwksGertMMjienyTnJMDz7gSZEIFl6YPB_OHuDa5IzMR0rRkKhXOkQsdKtsVeUj_kEl08m3PAsvUURRb1rp4dplhrWdXdEM8VBoHXW1sFyCvqb564eJlC6ZVGJO6G4NCQTh78g_l-pA4q6xESuqfFpqCRtyRmjdL-H/w640-h426/Wild%205.jpg" width="640" /></a></em></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dzika
droga</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> zaczyna się od sceny na samym środku szlaku, kiedy to nasza heroina
bliska jest nerwowego załamania: z palca schodzi jej krwawy paznokieć, a but do
górskiej wspinaczki spada przypadkowo w dół stromego zbocza i jest praktycznie
nie do odzyskania. Rozwścieczona Cheryl zrzuca w przepaść również drugi but i zamiast
tego zakłada do dalszej wędrówki umocowane taśmą sandały… Takich scen ze
sponiewieraną i będącą na granicy fizycznego wyczerpania główną bohaterką w </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dzikiej
drodze</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> nie brakuje, są momenty mentalnego załamania i chwile paraliżującego
strachu, w których Cheryl jest na granicy paniki. Nietrudno przewidzieć, że na
samotną kobietę na oddalonym od osiedli ludzkich szlaku czyha niezliczona ilość
niebezpieczeństw, a każdy mężczyzna to potencjalny gwałciciel, każdy fałszywy
krok może też zakończyć się śmiertelnym upadkiem… Naturalistycznie nakręcona </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dzika
droga</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> oddaje sprawiedliwość trudom wędrówki, jakiej w wieku 26 lat podjęła
się Cheryl Strayed. Jednocześnie w krótkich retrospekcjach, które funkcjonują w
filmie jako wspomnienia głównej bohaterki w trakcie wyprawy, poznajemy jej
przeszłe życie i wydarzenia, które zaprowadziły ją ostatecznie na Szlak Pacyfiku.
Jako biograficzny dramat </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dzika droga</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> nie opowiada nam
historii swojej głównej bohaterki chronologicznie. W obrazie manifestuje się
szczególne upodobanie reżysera Jean-Marc’a Vallée do szybkiego i chaotycznego
montażu, kiedy to obrazy z teraźniejszości przeplatane są nieustannie wspomnieniami/zdarzeniami
z przeszłości, które ekspansywnie i agresywnie wdzierają się w tkankę rzeczywistości,
zaburzając postrzeganie chwili obecnej i niejako przejmując kontrolę nad
poczynaniami oraz reakcjami naszej bohaterki. Podobny montaż, doprowadzony
oczywiście do ekstremum, Vallée zastosuje również później w </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wielkich
kłamstewkach</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> oraz </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Ostrych przedmiotach</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">. W </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dzikiej
drodze</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> taki rwany i achronologiczny montaż bardzo powoli wprowadza
nas w pełen chaosu świat Cheryl Strayed, tak że dopiero pod koniec filmu
zaczynamy w pełni rozumieć jej motywacje i zachowania, przez co uruchamiają się
w nas empatia oraz emocje.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCH5QXpjvsEJ7B2FtxETw3FSLti3fAtOlnyEg_SKIZiVyNfpGiQT_KWrOicdbRoFwTkOCzufPGV35Cu-CqcUyD4BMFfQgbDHXPAWKalV7_FG2mKxkdzenAKriVsd2OAGjSI8uWpGMy3bpyilKsBdld0zg_sqVzZypmrzUIG7TdCOdoCV2PBRKCLUPz/s1920/Wild%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1920" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCH5QXpjvsEJ7B2FtxETw3FSLti3fAtOlnyEg_SKIZiVyNfpGiQT_KWrOicdbRoFwTkOCzufPGV35Cu-CqcUyD4BMFfQgbDHXPAWKalV7_FG2mKxkdzenAKriVsd2OAGjSI8uWpGMy3bpyilKsBdld0zg_sqVzZypmrzUIG7TdCOdoCV2PBRKCLUPz/w640-h266/Wild%204.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Najbardziej poruszające w </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Dzikiej
drodze</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> sceny to te z udziałem Laury Dern jako Bobbi,
nieodżałowanej matki głównej bohaterki. Jaśniejąca na tle reszty obsady i
całego otaczającego ją świata, optymistyczna mimo wszystko osobowość Bobbi
staje się po śmierci główną inspiracją dla pogrążonej w żałobie i
autodestrukcji Cheryl. Bohaterka </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wild </span></em></span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;">wyrusza na Szlak
Pacyfiku między innymi po to, aby udowodnić sobie, że jest właśnie tą kobietą,
którą widziała w niej i którą wychowała jej matka. Świadomość tego celu
przyszła wraz z ukończeniem szlaku przez Cheryl i przepracowaniem bólu po
stracie ukochanej matki. Często właśnie prawdziwy cel naszej wędrówki poznajemy
długo po jej zakończeniu i z perspektywy wielu lat nabieranego dystansu. </span><o:p></o:p></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEHn-E6X7mkgokVIp78w0wdCpIFjLYMyme-Jb0CB91egnpCQEe9LmDiUfd1NLI96dAdPvD0mtkklh34cLNhmWLt1hd8P2XkZq90knUdo3uqouNzDtpgIHthszJboisOKgNmhSpJww5-nNSrfYyvyD00NPf1HtRnxsyjcUrPdPABh3vjKHhy8aMD1DL/s1920/Wild%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="795" data-original-width="1920" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEHn-E6X7mkgokVIp78w0wdCpIFjLYMyme-Jb0CB91egnpCQEe9LmDiUfd1NLI96dAdPvD0mtkklh34cLNhmWLt1hd8P2XkZq90knUdo3uqouNzDtpgIHthszJboisOKgNmhSpJww5-nNSrfYyvyD00NPf1HtRnxsyjcUrPdPABh3vjKHhy8aMD1DL/w640-h266/Wild%206.jpg" width="640" /></a></em></div><p></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/tn2-GSqPyl0" width="320" youtube-src-id="tn2-GSqPyl0"></iframe></em></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-17804431114103316952022-11-08T12:13:00.001+01:002022-11-20T12:40:17.834+01:00X. Porno, purytanie i Teksas.<p><span style="text-indent: 0cm;"><span style="line-height: 107%;"> <span style="font-family: arial;"> </span></span><span style="font-size: 12pt; font-style: italic; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;">X </span></span></span><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">to rasowy slasher
horror, który składa hołd zarówno temu gatunkowi filmów grozy,
spopularyzowanemu w latach 80-tych XX wieku, jak i całemu niezależnemu kinu,
które w latach 70-tych ubiegłego wieku wydało z siebie podgatunek porno. To
właśnie takiego niezależnego pornosa kręcą na teksańskiej prowincji niedaleko
Houston w 1979 roku bohaterowie </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">X</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">. Trzyosobowa ekipa
filmowa i trójka aktorów ma w planach wzbogacić się w przyszłości na rodzącym
się właśnie rynku domowych kaset video, gdzie filmy porno miały stać się prawdziwą
żyłą złota. Zamiast pornosa bohaterom </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">X</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> zafundowany
zostaje udział w horrorze, i to horrorze życia, co gorsza. Oddalona od osiedli
ludzkich teksańska farma staje się w ciągu jednej zaledwie nocy miejscem
potwornej jatki.</span></em></span></p><p><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVk9W9ot5xCLilbbQzSW-6Xv0z0Hn0tNs9nh3s06S1Bt00UmdU8CW8ZM4nbxVZTs5subUcHqqlmTHvELGw00r58_pe9FX68Zy7LfwVZgcLcykBeMcjU6cJN1ry-qUizrn5_lHIpvhvVZlOjD7FUbOZ7o0Mk-PJF_wqetLGDe8LbV14hSZkt86HC9Sk/s1350/X%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVk9W9ot5xCLilbbQzSW-6Xv0z0Hn0tNs9nh3s06S1Bt00UmdU8CW8ZM4nbxVZTs5subUcHqqlmTHvELGw00r58_pe9FX68Zy7LfwVZgcLcykBeMcjU6cJN1ry-qUizrn5_lHIpvhvVZlOjD7FUbOZ7o0Mk-PJF_wqetLGDe8LbV14hSZkt86HC9Sk/w512-h640/X%201.jpg" width="512" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Reżyserem i scenarzystą X jest Ti
West, amerykański twórca znany głównie z niskobudżetowych horrorów. Pokazany po
raz pierwszy na festiwalu SXSW (South by Southwest) w marcu 2022 roku film
Westa jest jego kolejnym niezależnym projektem, który cofa się w swojej
opowieści do początków amerykańskiego kina niezależnego i tym samym również
gatunku porno. Zafascynowany horrorem typu slasher Ti West nakręcił obraz w tym
samym rodzaju, który poza artystyczną imitacją popularnego gatunku wnosi również
ciekawe i pogłębione spojrzenie na sferę seksu, pożądania i relacji tychże do
młodości oraz przede wszystkim starości i religijnego fundamentalizmu. We
wrześniu 2022 r. Ti West zaprezentował na festiwalu w Wenecji prequel do </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">X</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, czyli obraz </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Pearl</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, poświęcony
genezie jednej z głównych postaci </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">X</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> z Mią Goth
ponownie w głównej roli. Zapowiedziane zostało również powstanie sequelu </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">X</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> pod tytułem </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">MaXXXine</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, poświęconemu z
kolei granej przez Goth protagonistce tego slashera o imieniu Maxine.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLMOsUD5xqB0AekgMYCW19lYezCweO0A-vxk1ssulGYyjkF23EjdURs-h8NlaFxEIUPOs7RiPFpeBmHQXglGckSXWtYe7f7BLwglBY1cIpzYG0JE-J100xZYXbID8_0yj0vMO8WwRQj23kqliS5Eth7G4jdfqNntT5vRBkL3f0SBJcQ4PQlq5suMkY/s1200/X%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><i><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLMOsUD5xqB0AekgMYCW19lYezCweO0A-vxk1ssulGYyjkF23EjdURs-h8NlaFxEIUPOs7RiPFpeBmHQXglGckSXWtYe7f7BLwglBY1cIpzYG0JE-J100xZYXbID8_0yj0vMO8WwRQj23kqliS5Eth7G4jdfqNntT5vRBkL3f0SBJcQ4PQlq5suMkY/w640-h360/X%205.jpg" width="640" /></i></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Sześcioosobowa ekipa filmowa
zajeżdża na farmę w Teksasie z zamiarem nakręcenia pornosa pod rozwijający się
prężnie rynek domowych kaset wideo. Nad powodzeniem projektu czuwa producent
Wayne (Martin Henderson w tej roli), który do pracy wynajął aspirującego
niezależnego reżysera i zarazem operatora o imieniu RJ (Owen Campbell) i jego
dziewczynę Lorraine (Jenny Ortega), która pomaga w charakterze dźwiękowca. W
tym fikcyjnym obrazie pod roboczym tytułem </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">The Farmer’s
Daughters</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Córki farmera</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">) grają tancerka
burleski Bobby-Lynne (Brittany Snow), jej chłopak i aktor porno Jackson (Scott ‘Kid
Cudi’ Mescudi) i wreszcie największa atrakcja całego filmu, czyli Maxine
(świetna Mia Goth), młodziutka i aspirująca gwiazda filmów dla dorosłych, póki
co również dziewczyna producenta. Ekipa wynajmuje do zdjęć opustoszałe budynki
gospodarcze na farmie należącej do podeszłego wiekiem małżeństwa Howarda i
Pearl (Stephen Ure i ponownie Mia Goth w tych rolach), nie informując ich
oczywiście o prawdziwym celu wynajmu. Gdy starsza para orientuje się, do czego
tak naprawdę wynajęli swoją sfatygowaną stodołę, cała filmowa ekipa znajduje się
w śmiertelnym niebezpieczeństwie.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9LbDb-sM0srB9KbYlQ_uNN32hS4oaUz8vVG8YgWU5KZvKpZMWUtq80gmqwfxgIXPpH2UQx_5UysudTEw5LqYxDjUj0AbMrFNbz1s9_q3ny_lkhOYgugn4VwuvGKFnY6DPlOlFZZBblckhRmt4vuy6sl3Xss1SUsLFMcpj649_0_O-qus7-8gDwy_j/s2048/X%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1363" data-original-width="2048" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9LbDb-sM0srB9KbYlQ_uNN32hS4oaUz8vVG8YgWU5KZvKpZMWUtq80gmqwfxgIXPpH2UQx_5UysudTEw5LqYxDjUj0AbMrFNbz1s9_q3ny_lkhOYgugn4VwuvGKFnY6DPlOlFZZBblckhRmt4vuy6sl3Xss1SUsLFMcpj649_0_O-qus7-8gDwy_j/w640-h426/X%203.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Niekwestionowaną gwiazdą </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">X</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> jest aktorka Mia
Goth, która występuje w filmie w podwójnej roli jako młoda Maxine i też jako
ukryta pod tonami makijażu Pearl, gospodyni na teksańskiej farmie. Pearl była w
przeszłości tancerką, miała bogate towarzyskie życie i szerokie artystyczne
ambicje, więc przyjazd grupy młodych ludzi na farmę budzi jej naturalne
zaciekawienie. Uwagę Pearl zwraca w szczególności młodziutka i niedoświadczona
Maxine, która przywołuje u starej kobiety obrazy samej siebie sprzed lat. Pearl
szpieguje więc z ukrycia Maxine i całą filmową ekipę w trakcie nagrywania porno
sceny w należącej do Pearl stodole. Obrazy namiętnego seksu z filmowego planu
uruchamiają w Pearl stare acz wciąż żywe żądze, potwierdzające odwieczną
prawdę, że ludzie nie tracą seksualnego libido tylko dlatego, że się starzeją. Seksualność
seniorów to jeden z głównych motywów </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">X</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> i jednocześnie
jedno z największych społecznych tabu współczesności. W swoim slasherze Ti West bawi się tym motywem i tym tabu, ale przedstawia go z perspektywy młodych
ludzi kręcących porno, przez co sama idea uprawiających seks 80-latków wydaje
się skrajnie odstręczająca, a egzekucja tej idei to już scena godna horroru…<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjplcu9QV3wa-P8FpUYCzx7Jf7Fmfl9qliSFvNsSCmszkzXHxn-TvLL56GwT1sCsGvNBs14WIKaPF_WZCbju1B6CvF-Apekx9f6yxvTSC7uoDkf-jFgVGui-eK8V7hm-J0U5oYLKEc2qAeEEXj3BQTXF8AtHU7_sGUDAMghFpFMMCBK4ZDTsVNMEkZH/s1600/X%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1100" data-original-width="1600" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjplcu9QV3wa-P8FpUYCzx7Jf7Fmfl9qliSFvNsSCmszkzXHxn-TvLL56GwT1sCsGvNBs14WIKaPF_WZCbju1B6CvF-Apekx9f6yxvTSC7uoDkf-jFgVGui-eK8V7hm-J0U5oYLKEc2qAeEEXj3BQTXF8AtHU7_sGUDAMghFpFMMCBK4ZDTsVNMEkZH/w640-h440/X%204.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Drugim ważnym motywem, który
wybrzmiewa w </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">X </span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">jest problem amerykańskiego purytanizmu i
religijnego fundamentalizmu wszelkiej maści. Ameryka jest domem zarówno dla
przeróżnych wcieleń purytańskich idei, ale też powszechnie uważana jest za
ojczyznę nowoczesnego porno, które podbiło cały świat i pociągnęło za sobą szerokie
obyczajowe przemiany w drugiej połowie XX wieku. To zderzenie amerykańskiego
purytanizmu i kręgów liberalnych z Kalifornii i Los Angeles (związanych głównie
z branżą filmową) bardzo dobrze wygrane jest w </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">X</span></em></span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;">, gdzie przyjmuje
bardzo dosłowną i bardzo krwawą postać, manifestując jednocześnie zakłamanie i
podwójne standardy purytanów odnośnie seksualności, jak i uprzedzenie młodych
liberałów wobec erotyki starych i wykluczenie tychże z wszelkiej dyskusji o
seksie i seksualnym spełnieniu. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><o:p></o:p></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"></span></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFeMCG8a0K4mmpWuslpCScUiconPLNm-hfKrrHvzBVf6AOCA5OF8Fn9nyiM_eID-xTsfJSzfrgsh0aejRUMwOrxkRnXGvcAw4kwDn9t7Zds8xN4GxT9nws3jTLCcU8qFjFbk5VL3sejwzDbTqZvskShxHMO2vAA5iif_A9GXRt5u8htL5yOPTHET14/s1920/X%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFeMCG8a0K4mmpWuslpCScUiconPLNm-hfKrrHvzBVf6AOCA5OF8Fn9nyiM_eID-xTsfJSzfrgsh0aejRUMwOrxkRnXGvcAw4kwDn9t7Zds8xN4GxT9nws3jTLCcU8qFjFbk5VL3sejwzDbTqZvskShxHMO2vAA5iif_A9GXRt5u8htL5yOPTHET14/w640-h360/X%202.jpg" width="640" /></a></span></em></div><em><span style="font-family: arial;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/Awg3cWuHfoc" width="320" youtube-src-id="Awg3cWuHfoc"></iframe></div></span></em><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-62373707288687853792022-10-20T00:30:00.004+02:002022-10-23T20:55:43.585+02:00Everything Everywhere All at Once (Wszystko wszędzie naraz). W multiwersum emocji.<p><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> </span></em><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wszystko</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">wszędzie
naraz</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> to kolejny ekscentryczny i niezwykle ambitny filmowy projekt reżyserskiego
tandemu znanego jako The Daniels, czyli Daniela Kwana i Daniela Scheinerta,
którzy w 2016 roku zafundowali nam szaloną filmową przygodę pod postacią </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2016/10/swiss-army-man-pokochaj-albo-znienawidz.html">Człowieka-scyzoryka</a></span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> z Paulem Dano i
Danielem Radcliffem w roli wzdętego i nieustannie puszczającego gazy trupa. We </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wszystko</span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">wszędzie
naraz </span></em><em style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">ponownie mamy ostrą jazdę bez trzymanki, tym razem jednak
dziwności i szaleństwu towarzyszy mnogość doświadczeń z przeróżnych
wszechświatów w ramach teorii nieskończonego multiwersum. Grająca główną
bohaterkę tej historii Michelle Yeoh wciela się w postać Evelyn Wang, zwykłej Amerykanki
chińskiego pochodzenia, która prowadzi samoobsługową pralnię w Los Angeles i
przechodzi bolesny audyt swojego biznesu przez amerykański fiskus
reprezentowany przez nieubłaganą urzędniczkę o imieniu Deirdre (fantastyczna
Jamie Lee Curtis). Jakby tego było mało, Evelyn grozi całkowity rozpad najbliższej
rodziny: mąż wręcza jej papiery rozwodowe, relacja z córką całkiem się sypie, a
z Chin z wizytacją przyjeżdża jej wiecznie nią rozczarowany ojciec… Problemy rodzinne
Evelyn mają tym większe znaczenie, że mogą przesądzić o potencjalnym
unicestwieniu całego multiwersum, a sama Evelyn kuriozalnie wydaje się być
jedyną istotą, która tej katastrofie może zapobiec…</span></em></span></p><p><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em style="text-indent: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAr3E32WlTKu0IrpircYdR3VXFOioDTj8p7Yp9x95UZ6nEjJdjn9PMEJdkDKRWr-4V7_aBuWDnt0bIm0cFb-oXw4WAr4SA2ZBed7qQCNBAaCxaW0FLxr6IRTCzjQgH8WmhRm13qxGhD8oGkdKoSisyYWXLrh092zaQCsQeFx0WE6RQC8nSJ31COJSg/s1448/Everything%20Everywhere%20All%20at%20Once%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1448" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAr3E32WlTKu0IrpircYdR3VXFOioDTj8p7Yp9x95UZ6nEjJdjn9PMEJdkDKRWr-4V7_aBuWDnt0bIm0cFb-oXw4WAr4SA2ZBed7qQCNBAaCxaW0FLxr6IRTCzjQgH8WmhRm13qxGhD8oGkdKoSisyYWXLrh092zaQCsQeFx0WE6RQC8nSJ31COJSg/w442-h640/Everything%20Everywhere%20All%20at%20Once%201.jpg" width="442" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Daniel Scheinert i Dan Kwan wspólnie
napisali scenariusz i wyreżyserowali </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wszystko</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">wszędzie
naraz</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, obraz, który jest twórczym połączeniem wielu filmowych gatunków: od
komediodramatu poprzez science fiction, fantasy, kino akcji i sztuk walki, a na
czarnej (i absurdalnej) komedii skończywszy. Dzieło pokazano premierowo w marcu
2022 roku na festiwalu South by Southwest (SXSW) w teksańskim Austin, po czym
wprowadzono do amerykańskich i światowych kin wiosną tego samego roku. Do
Polski film zawitał oficjalnie 15 kwietnia 2022 r. </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wszystko</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">wszędzie
naraz</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> stał się najbardziej dochodowym obrazem amerykańskiej wytwórni A24,
specjalizującej się w produkcji i dystrybucji kina niezależnego i gatunkowego
(głównie horrory, thrillery i filmy fantasy, ale też niszowe dramaty i
komediodramaty). W rankingu najpopularniejszych dzieł A24 </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wszystko</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">wszędzie
naraz </span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">przebił w 2022 roku obraz </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2018/10/hereditary-dziedzictwo-hereditary.html">Dziedzictwo. Hereditary</a></span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (2018) w reżyserii Ariego Astera.<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj94g0auiMz3QbFhKOTNIq9AdVFtimAHkWv3nhhizJTRfczptrz1xMRbNpJrc9tXqzedFOyEHC-yHW3BD0oY3BuBSWzMv8OCwaPGP9p3B55LeR6xzoZ-C8agE3Rx4jIkmbOWWlKAgEDr5AVDhN-Bw5WYGPVTDvVM0os2qlDRfMXG3k89THGSYkB8PJ4/s4800/Everything%20Everywhere%20All%20at%20Once%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2700" data-original-width="4800" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj94g0auiMz3QbFhKOTNIq9AdVFtimAHkWv3nhhizJTRfczptrz1xMRbNpJrc9tXqzedFOyEHC-yHW3BD0oY3BuBSWzMv8OCwaPGP9p3B55LeR6xzoZ-C8agE3Rx4jIkmbOWWlKAgEDr5AVDhN-Bw5WYGPVTDvVM0os2qlDRfMXG3k89THGSYkB8PJ4/w640-h360/Everything%20Everywhere%20All%20at%20Once%203.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Evelyn Wang (Michelle Yeoh), chińska
imigrantka prowadząca z mężem podupadłą pralnię w Los Angeles, staje się nagle
centrum wieloświata, ponieważ jako jedyna osoba w całym wszechświecie może
ocalić multiwersum od całkowitej zagłady. Będzie to wymagało od niej połączenia
się ze swoimi wersjami z równoległych światów, aby zyskać nowe moce i
umiejętności do walki z ekstremalnie groźnym agentem chaosu, ukrywającym się pod
nazwą Jobu Tupaki…<o:p></o:p></span></span></em></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp5cvYE1TtyQqvucjtFzaZvp5OxhtZz01Zy6ZUgeGDPiEkUfEnWBDH35wBoAe1y2EMJxNymnOVuXprDmGZ9q6h0gZRm8-K5FXhKyFWStyQA-jo9PbkzB0UQaKpwVq0K7gBX2eGZ2IqyN9AzKpMqp2_RNx03jtxRF1U8etRHVe0YwxIOWW2leAg4kC0/s1920/Everything%20Everywhere%20All%20at%20Once%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp5cvYE1TtyQqvucjtFzaZvp5OxhtZz01Zy6ZUgeGDPiEkUfEnWBDH35wBoAe1y2EMJxNymnOVuXprDmGZ9q6h0gZRm8-K5FXhKyFWStyQA-jo9PbkzB0UQaKpwVq0K7gBX2eGZ2IqyN9AzKpMqp2_RNx03jtxRF1U8etRHVe0YwxIOWW2leAg4kC0/w640-h360/Everything%20Everywhere%20All%20at%20Once%202.jpg" width="640" /></a></em></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Film tandemu Daniels podzielony jest
na trzy nierównej długości części. Najdłuższa ze wszystkich część pierwsza
skoncentrowana jest na akcji i popychaniu narracji do przodu, to w niej
poznajemy heroinę całej opowieści, czyli zagraną przez Yeoh Evelyn Wang oraz
jej najbliższą rodzinę: chcącego się z nią rozwieść męża Waymonda (Ke Huy
Quan), nie dogadującą się z nią córkę Joy (Stephanie Hsu) i odwiedzającego Evelyn
ojca z Chin o imieniu Gong Gong (James Hong). Wskakujemy też szybko w sam
środek rozczarowującego chaosu, jakim wydaje się być życie Evelyn: jej
kochający i dobroduszny mąż uważa rozwód za jedyne sensowne wyjście z
niesatysfakcjonującej go relacji z wiecznie zestresowaną i nieszczęśliwą żoną.
Z kolei Joy pragnie przedstawić rodzinie (w tym dziadkowi) swoją dziewczynę
Becky (Tallie Medel), a coming out córki wybitnie nie jest na rękę Evelyn,
szczególnie w obliczu wiecznie oceniającego ją ojca z Chin. Zahukana
przygotowaniami do świętowania chińskiego nowego roku, Evelyn jest też w samym
środku audytu IRS, czyli amerykańskiego fiskusa, a reprezentująca tę instytucję
urzędniczka Deirdre (niesamowita Jamie Lee Curtis) mówi jej wyraźnie, że nic
dobrego nie wynika dla niej z jej faktur… I wtedy, kiedy sprawy nie mogłyby być
już gorsze, interweniuje multiwersum w postaci jej męża z równoległego świata,
który informuje ją o katastrofie grożącej wieloświatowi, jednocześnie
podkreślając, że to Evelyn jako jedyna może ocalić multiwersum przed agentem
chaosu w postaci Jobu Tupaki. Pierwsza część </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wszystko
wszędzie naraz</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> prezentuje nam świat rodem z </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Matrixa </span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">rodzeństwa
Wachowskich, do którego to dzieła obraz Scheinerta i Kwana wyraźnie nawiązuje i
się nim inspiruje. </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Matrix</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> ze swoimi niezapomnianymi
akrobacjami i scenami walki, a także całą towarzyszącą mu filozoficzną
podbudową stanowi centralny punkt odniesienia dla </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wszystko
wszędzie naraz</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">. W filmie mamy też niezliczone nawiązania do innych
kultowych obrazów, jak chociażby </span></em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;"><i>Podziemny krąg (Fight Club</i>, 1999<i>) </i></span><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">Davida Finchera czy
</span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">2001. Odyseja kosmiczna</span></em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> Stanleya Kubricka, są komediowe cytaty z popularnej animacji</span><span style="font-size: 12pt; font-style: italic; line-height: 107%;"> Ratatuj</span><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span><span style="font-size: 12pt; font-style: italic; line-height: 107%;">Ratatouille</span><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">, 2007) i romantyczne sceny <span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">à</span> la </span><span style="font-size: 12pt; font-style: italic; line-height: 107%;">Spragnieni miłości</span><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> (</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">2000</span><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">) Wong Kar-Waia, a wreszcie mamy hołd złożony całemu gatunkowi filmów sztuk walki, w których grywała przecież wcielająca się w Evelyn Michelle
Yeoh (</span><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Przyczajony tygrys, ukryty smok </span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;">Anga Lee z 2000 r.
przychodzi w pierwszej kolejności na myśl). Przeskakująca nieustannie między
równoległymi wszechświatami Evelyn korzysta obficie z talentów i umiejętności
swoich innych, lepszych wersji, aby skutecznie przeciwstawić się swojej nemesis
Jobu Tupaki i jej groźnym pomagierom. Waymond Wang, wersja męża Evelyn z innego
multiwersum, celnie podsumowuje misję samej Evelyn i jej rolę w ocaleniu wieloświata
twierdząc, że w tej wersji samej siebie jest zdolna do czegokolwiek właśnie ze
względu na bycie beznadziejną we wszystkim, czego tylko się tknie…<o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAAixH4Se1rmPi3PcnS2djuo6WcLIb3z8OhwyUUQRqLO_5--gvWp58iwsqpsCyQydllFo0iizTdI4cizRVdd0c_vu2wG3WpWUmhiUFNOd2O-mspQ9EG0jay2jAvMRLkA7v60n8AZU8E7YRToVrKHUCcVScOuNyFoJC-jNEAz1oaChT8dmW4dEzg8wC/s1920/Everything%20Everywhere%20All%20at%20Once%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAAixH4Se1rmPi3PcnS2djuo6WcLIb3z8OhwyUUQRqLO_5--gvWp58iwsqpsCyQydllFo0iizTdI4cizRVdd0c_vu2wG3WpWUmhiUFNOd2O-mspQ9EG0jay2jAvMRLkA7v60n8AZU8E7YRToVrKHUCcVScOuNyFoJC-jNEAz1oaChT8dmW4dEzg8wC/w640-h360/Everything%20Everywhere%20All%20at%20Once%206.jpg" width="640" /></a></em></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Kwintesencją </span></em><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-style: normal;">Wszystko
wszędzie naraz</span></em><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"> nie są jednak znakomicie wyreżyserowane sceny akcji i
perfekcyjnie zmontowane przeskoki Evelyn do równoległych światów, nie są nimi
także wspaniałe zdjęcia i rozliczne metafilmowe cytaty oraz nawiązania. Sercem
filmu jest jego filozoficzne przesłanie i emocjonalna gratyfikacja, jaką w
drugiej i trzeciej części dają nam główni bohaterowie tej opowieści. Ambitna
eksploracja teorii multiwersum to tylko katapulta do opowiedzenia prostej w
zasadzie historii o nieudanych rodzinnych relacjach i życiowym pogubieniu.
Walcząc z Jobu Tupaki i zagładą wieloświata, Evelyn walczy tak naprawdę o
uratowanie najważniejszych w swoim życiu więzi z córką, mężem i ojcem.
Szczególnie relacja Evelyn z córką wydaje się centralna dla zrozumienia
głównego przesłania filmu. Pogubiona w życiu Joy Wang nie może liczyć na
zrozumienie zajętej pralnią i audytem matki. Przedstawienie rodzinie partnerki
też nie przychodzi łatwo, co tylko pogłębia w Joy depresję, pesymizm i
nihilistyczny ogląd świata. Evelyn żyje w najgorszej swojej wersji multiwersum
ze względu na decyzje, które podjęła i te, których nigdy nie podjęła, a przede
wszystkim z powodu więzi i relacji, które zaniedbała. Problemem Evelyn jest niewykorzystanie pełni swojego potencjału i życie w poczuciu rozczarowania mężem, córką oraz swoim miejscem w świecie. Traktując najbliższych
protekcjonalnie i z góry oraz nie troszcząc się o ich uczucia i potrzeby,
Evelyn wyhodowała sobie emocjonalną czarną dziurę, która może pochłonąć wszystko,
na czym jej zależy.</span></em></span></p><p class="MsoBodyTextFirstIndent" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><em></em></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><em><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSt4so0yWbM1mORUh6KRxs4zYK-n_QSEKDnzt3xlnHyNNogGdjMV5-nOa_i4hyevVaV-Hhvmb7tFmnfF_WY8XA_0hVianR_Wgd547DOwFgTGKGJaGCGEy4LIDSqf8UgLOXNV_Cx_txmd8JWtUaHREd89KJjtNZegFIItvFXR41B45ig_GJO9WMCIka/s1920/Everything%20Everywhere%20All%20at%20Once%205.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSt4so0yWbM1mORUh6KRxs4zYK-n_QSEKDnzt3xlnHyNNogGdjMV5-nOa_i4hyevVaV-Hhvmb7tFmnfF_WY8XA_0hVianR_Wgd547DOwFgTGKGJaGCGEy4LIDSqf8UgLOXNV_Cx_txmd8JWtUaHREd89KJjtNZegFIItvFXR41B45ig_GJO9WMCIka/w640-h360/Everything%20Everywhere%20All%20at%20Once%205.webp" width="640" /></a></em></span></div><span style="font-family: arial;"><em><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/wxN1T1uxQ2g" width="320" youtube-src-id="wxN1T1uxQ2g"></iframe></div></em></span><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-79441487686555776812022-10-02T11:05:00.004+02:002022-10-02T11:16:21.419+02:00The Green Knight (Zielony rycerz). Pozostanie po nas las.<p><span style="line-height: 107%;"> <span style="font-family: arial;"> </span></span><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt; font-style: italic; line-height: 107%;">Zielony
rycerz</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> w reżyserii Davida Lowery’ego to imponująca swoim narracyjnym
rozmachem adaptacja średniowiecznego poematu z kręgu legend arturiańskich o młodym
siostrzeńcu króla Artura, który podejmuje wyzwanie tytułowego Zielonego Rycerza
i mierzy się nie tyle z tą fantastyczną na poły istotą, co z samym sobą i
oczekiwaniami, jakie dwór, król Artur, inni rycerze oraz przede wszystkim jego własna
matka mają wobec niego. W roli poddanego ciężkiej próbie charakteru Gawena występuje
fenomenalny Dev Patel, który swoją wyrafinowaną grą potrafi przekonująco oddać
wewnętrzne rozterki młodego mężczyzny będącego pod presją wykazania się i udowodnienia
własnej wartości oraz siły swojego charakteru. <i>Zielony rycerz </i>to przepięknie sfotografowany film fantasy, który da
nam wiele do myślenia i jeszcze więcej do interpretacji, a już najwięcej
zachwytu powinien wzbudzić sam styl opowieści i zjawiskowe zdjęcia do filmu.
David Lowery po raz kolejny stworzył epickie dzieło zarówno od strony
wizualnej, jak i w kategorii wysublimowanej pożywki dla intelektu i wyobraźni.</span></span></p><p><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidAf9C-vX_sbmQ7XxZEv98MRwqV1aLMhMZFgl2jWcXdOHm0kkQBvPbD_KX_K7bjtVcNS072BLqayQZzd-0_GKQ3C8tTrkX9AJguwhGk0o1j8QZ4mSPYM857L8VpYe6LNuiTc9_qUYL5eVS9tOZUr9qR_uuunSKvJcVgUwO57TCI5-JGohXZA1ilUQD/s2880/The%20Green%20Knight%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2880" data-original-width="1944" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidAf9C-vX_sbmQ7XxZEv98MRwqV1aLMhMZFgl2jWcXdOHm0kkQBvPbD_KX_K7bjtVcNS072BLqayQZzd-0_GKQ3C8tTrkX9AJguwhGk0o1j8QZ4mSPYM857L8VpYe6LNuiTc9_qUYL5eVS9tOZUr9qR_uuunSKvJcVgUwO57TCI5-JGohXZA1ilUQD/w432-h640/The%20Green%20Knight%201.jpg" width="432" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Pan Gawen i Zielony Rycerz</i> (ang. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Sir Gawain and the Green Knight</i>) to
tytuł średniowiecznego poematu z XIV wieku anonimowego autora, który posłużył
za podstawę scenariusza Davida Lowery’ego, który jednocześnie film
wyreżyserował. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zielony rycerz</i> miał
mieć międzynarodową premierę w marcu 2020 roku na festiwalu niezależnych filmów
SXSW (South by Southwest) w teksańskim Austin, ale ze względu na pandemię
COVID-19 festiwal został odwołany. Ostatecznie obraz wszedł do amerykańskich i
polskich kin jednocześnie w połowie lata 2021 roku. Obecnie film jest dostępny
w streamingu na Amazon Prime Video. Autor tego dzieła, David Lowery, znany jest
ze swoich inteligentnych, wizjonerskich i zawsze nieskazitelnie sfotografowanych
filmów, takich jak chociażby <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2015/09/aint-them-bodies-saints-film-niczym.html">Wydarzyło się w Teksasie</a></i> (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ain’t Them Bodies Saints</i>,
2013) czy <a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2017/10/a-ghost-story-teoria-wiecznego-powrotu.html"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ghost Story</i> </a>(<i style="mso-bidi-font-style: normal;">A Ghost Story</i>, 2017). Nie inaczej jest w
przypadku <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zielonego rycerza</i>, do
którego ociekające wszystkimi odcieniami zieleni zdjęcia kręcono na zielonej
wyspie właśnie, czyli w Irlandii wiosną 2019 roku. Autorem zdjęć do <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zielonego rycerza </i>jest Andrew Droz
Palermo (który sfotografował również wcześniejsze <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><a href="https://deusivenatura.blogspot.com/2017/10/a-ghost-story-teoria-wiecznego-powrotu.html">Ghost Story</a></i> Lowery’ego).<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIWMHaiaNNdJjikKFrjxbEd95BsBwz9Sj9VhZEYhlSof3JNA0UgsmH_JGC5slA6PQNlRYtEKwcgbbIslvejV9tW4claZL8-75E2uXSCrcOOXzkAb1Xqpw-bfc9r72jSvrwMW-3kXkAq01AaoP3zbfB9TPhmpuqEn9pZQtWiNwo5JbrcOhuqmOSu2TL/s700/The%20Green%20Knight%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="394" data-original-width="700" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIWMHaiaNNdJjikKFrjxbEd95BsBwz9Sj9VhZEYhlSof3JNA0UgsmH_JGC5slA6PQNlRYtEKwcgbbIslvejV9tW4claZL8-75E2uXSCrcOOXzkAb1Xqpw-bfc9r72jSvrwMW-3kXkAq01AaoP3zbfB9TPhmpuqEn9pZQtWiNwo5JbrcOhuqmOSu2TL/w640-h360/The%20Green%20Knight%206.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>W dzień
Bożego Narodzenia na zamek króla Artura (Sean Harris) przybywa tajemniczy
Zielony Rycerz (Ralph Ineson w tej przypominającej Groota roli). Rzuca on
rycerzom Okrągłego Stołu wyzwanie: stanie w szranki z chętnym śmiałkiem i
przyjmie jego cios pod warunkiem, że za równo rok ów rycerz pojedzie do niego
do Zielonej Kaplicy, gdzie Zielony Rycerz będzie mógł odwzajemnić zadany mu cios
mieczem. Wyzwanie do gry podejmuje siostrzeniec króla Artura, Gawen (Dev
Patel), który nie jest jeszcze pasowany na rycerza, prowadzi bardzo hulaszczy
tryb życia i wreszcie chcie się jakoś wykazać przed królem, jego dworem,
rycerzami i własną matką (w tej roli Sarita Choudhury). Gawen ścina zatem
Zielonemu Rycerzowi głowę, ten ją podnosi z ziemi i zaprasza Gawena na następne
Boże Narodzenie do siebie do Zielonej Kaplicy, gdzie tym razem to Gawen ma
zostać skrócony o głowę. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg22pjk_2cFN4qh94A5jVpbQ2j6RfB8AFLZPjh7m_LetkfPkQd3de2VxkHah9po6aevkv6nsoy6Zsnfv5P_tt36QYPW8Ixt-a1FuDh25X6_o_zCumtkHJS_GZGUgVoXK0-jI7RCUTwAR24mILhVLI8bl3p4Xgg7x5spAOO1PUzrQ0cufO-T2vg22yCs/s1920/The%20Green%20Knight%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg22pjk_2cFN4qh94A5jVpbQ2j6RfB8AFLZPjh7m_LetkfPkQd3de2VxkHah9po6aevkv6nsoy6Zsnfv5P_tt36QYPW8Ixt-a1FuDh25X6_o_zCumtkHJS_GZGUgVoXK0-jI7RCUTwAR24mILhVLI8bl3p4Xgg7x5spAOO1PUzrQ0cufO-T2vg22yCs/w640-h360/The%20Green%20Knight%203.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Znakomita część <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zielonego rycerza</i>
to podróż Gawena w kierunku jego przeznaczenia, czyli umówionego
bożonarodzeniowego spotkania z Zielonym Rycerzem w Zielonej Kaplicy. Jest to
nie tylko i nie tyle podróż fizyczna - chociaż okupiona nie lada trudami i
urozmaicona nie lada przygodami - co mentalna i emocjonalna podróż Gawena w głąb
samego siebie. Świetnie sportretowany przez królewsko i dostojnie wyglądającego
Deva Patela Gawen jest w gruncie rzeczy rozczarowaniem dla wszystkich wokół.
Pije na umór, przesypia noce i dnie w burdelu ze swoją niskiej kondycji
kochanką Essel (świetna Alicia Vikander), wreszcie nie jest jeszcze rycerzem i
nie ma żadnej rycerskiej opowieści dla swojego wuja, króla Artura (Sean Harris)
i jego żony, królowej Ginewry (Kate Dickie). Brak jakichkolwiek zasług i
rycerskich czynów popycha zdesperowanego Gawena do podjęcia rzuconej przez
Zielonego Rycerza rękawicy i wyruszenia w obfitującą w przygody podróż do
Zielonej Kaplicy rok później. W jej trakcie Gawen testowany jest z pięciu tradycyjnych
cnót rycerskich, czyli przyjaźni, hojności, czystości, uprzejmości i pobożności.
Wszystkie pięć testów oblewa, ale tym najważniejszym sprawdzianem i ostatecznym
wyzwaniem jest spotkanie z tytułowym Zielonym Rycerzem, kiedy to zadecyduje się
jego los i życie. Dawid Lowery oferuje nam uwspółcześnioną adaptację starej
arturiańskiej legendy, ale trzyma się bardzo blisko tradycyjnej opowieści,
czyniąc ją w wielu miejscach wieloznaczną i otwartą na rozmaite interpretacje.
Lowery zarazem ubogaca średniowieczny poemat, wplatając weń wątki i postaci,
które w oryginalnym tekście były nieobecne, ale które pogłębiają historię
Gawena i czynią z niego pełnokrwistego protagonistę tej fantastycznej
opowieści.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7ieJ8jl7nMWaCw4WWc9Fmn3mlRsuk6a5W93zNJpUVKR_oJXSpBpclqNGzkMg_wWZMEu39yN0Fg-q4bl2edt3fld1zVsDSgEze6Iea_Qyi4szY9Os110cC2mN6xf-TmZPvgbql-SLdkNxIf39XHO5VEtmG_ulHcZ10NPM7MJrSyaLZbVuPuMV_coI0/s1920/The%20Green%20Knight%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7ieJ8jl7nMWaCw4WWc9Fmn3mlRsuk6a5W93zNJpUVKR_oJXSpBpclqNGzkMg_wWZMEu39yN0Fg-q4bl2edt3fld1zVsDSgEze6Iea_Qyi4szY9Os110cC2mN6xf-TmZPvgbql-SLdkNxIf39XHO5VEtmG_ulHcZ10NPM7MJrSyaLZbVuPuMV_coI0/w640-h360/The%20Green%20Knight%202.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Nowe
odczytania w <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zielonym rycerzu</i> kreują
wielowymiarową historię, która w swoim oryginale była symboliczną przypowieścią
o honorze i cnotach rycerskich. W filmie Lowery’ego główny bohater nie
przechodzi tylko testu z pięciu tradycyjnych cnót, aby w finale dowieść swojego
honoru. Gawen w interpretacji Deva Patela dojrzewa mentalnie i emocjonalnie,
popełniając przy tym cały wachlarz błędów oraz doznając przeróżnych upokorzeń,
jak choćby w trakcie spotkania w lesie z granym przez Barry’ego Keoghana rabusiem.
Ważna jest też relacja Gawena z kobietami w jego życiu, przede wszystkim z graną
przez Saritę Choudhury matką, która chce dla syna jak najlepiej, ale też gotowa
jest przyłożyć rękę do niebezpiecznego wyzwania, aby tylko uczynić z jedynaka
prawdziwego mężczyznę, to jest honorowego człowieka i rycerza, który kieruje
się w życiu dobrocią serca, a nie tylko pragnieniem sławy i płytkiego poklasku
dworu. Wszelkie słabości w charakterze Gawena punktują dwie kobiety znajdujące
się po przeciwnych stronach społecznego spektrum, obie zagrane przez tę samą
aktorkę, czyli Alicię Vikander. Pochodząca z ludu Essel odwołuje się do serca i
autentycznej dobroci Gawena na przekór opowieściom o heroicznych czynach i
wielkich rycerskich wyzwaniach, oczekując od Gawena wierności, lojalności i
zwykłego ludzkiego ciepła. Z kolei spotkana w trakcie podróży do Zielonej
Kaplicy pani na zamku poddaje Gawena wraz z mężem (granym przez Joela
Edgertona) rozmaitym próbom oraz pokusom, wyciągając na światło dzienne całą
niepewność i strach Gawena, konfrontując go też z jego śmiertelnością i brakiem
wyraźnego celu w życiu. Wreszcie zagrana przez Alicię Vikander dama na zamku
oferuje Gawenowi i nam odczytanie symbolicznego znaczenia zieleni tytułowego
rycerza. Poza czysto ekologicznym i afirmującym życie oraz siłę odradzającej
się natury przesłaniem, dostajemy także nieco bardziej ukryte i nieoczywiste
znaczenie zieleni jako finalnego produktu śmierci i rozkładu. W tym sensie
konfrontacja Gawena z Zielonym Rycerzem jest zmierzeniem się z własną
śmiertelnością oraz własnym dziedzictwem. W kluczowej dla zrozumienia symboliki
filmu scenie dama na zamku ustami Alicii Vikander mówi do Gawena: „Czerwony to
kolor pożądania, ale zielone jest to, co pożądanie pozostawia w sercu, w łonie.
Zielone jest to, co pozostaje, gdy gaśnie zapał, gdy umiera namiętność, gdy my
też umieramy”.<em><span style="font-style: normal;"><o:p></o:p></span></em></span></span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimbdN-Du9VWPR3ZdxgWaay5oFxAM3HXRxq0slItxbCIm1glit1ZRNxAgyOCyDbIWtBM6blY8bl8QwbBKiM5P3K0wqX1Sf7mUvOiw7jHj2z1ZjjQ9gV1m-ZqiBieYM2heflLT4R9TSusvFQwv8JWvlX5rYnv5mh0BuvHVP_fNW_Q23obwN-XpiSgJ1F/s3836/The%20Green%20Knight%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2072" data-original-width="3836" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimbdN-Du9VWPR3ZdxgWaay5oFxAM3HXRxq0slItxbCIm1glit1ZRNxAgyOCyDbIWtBM6blY8bl8QwbBKiM5P3K0wqX1Sf7mUvOiw7jHj2z1ZjjQ9gV1m-ZqiBieYM2heflLT4R9TSusvFQwv8JWvlX5rYnv5mh0BuvHVP_fNW_Q23obwN-XpiSgJ1F/w640-h346/The%20Green%20Knight%204.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/sS6ksY8xWCY" width="320" youtube-src-id="sS6ksY8xWCY"></iframe></div>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-48971143796606993732022-09-16T18:00:00.005+02:002022-09-17T20:12:07.360+02:00The Lobster. Razem źle, osobno jeszcze gorzej.<p> <span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 12pt;">Absurdalna tragikomedia </span><i style="font-size: 12pt;">Lobster </i><span style="font-size: 12pt;">w reżyserii Yorgosa Lanthimosa prezentuje nam dystopijną
rzeczywistość, w której ludzie nie zachowują się jak czujące istoty, tylko jak
zaprogramowane przez społeczny system automaty, dla których nadrzędnym celem
jest dobieranie się i życie w monogamicznych związkach. Ambitny grecki autor stworzył
w </span><i style="font-size: 12pt;">Lobsterze</i><span style="font-size: 12pt;"> dojmującą satyrę na panujące
w społeczeństwach reguły zalotów, miłości i łączenia się w pary. Doprowadzając
te schematy do absurdu, Lanthimos wykreował w </span><i style="font-size: 12pt;">Lobsterze</i><span style="font-size: 12pt;"> świat rodem z science fiction, w którym samotne jednostki
kierowane są do specjalnego hotelu, w którym mają zaledwie 45 dni na
znalezienie partnera lub partnerki. Jeśli tego nie osiągną w tym przedziale
czasowym, zostaną zamienieni w wybrane przez siebie zwierzę. Dla tych
wszystkich, którzy nie akceptują takiego porządku społecznego pozostaje
ucieczka do lasów, w których żyją wszyscy samotnicy tego świata, tworzący
nie mniej zwariowaną sektę ludzi unikających (pod groźbą śmierci) jakichkolwiek
intymnych i emocjonalnych relacji między sobą. Te dwa zupełnie nieprzystające
do siebie i wrogie sobie światy łączy jedno: różne acz równie bezduszne reguły gry
skutecznie uniemożliwiają członkom obu społeczeństw osiągnięcie jakiejkolwiek
formy szczęścia. Te dwa totalitarne systemy, pomimo kompletnie przeciwstawnych
ideologii, skutkują tym samym zniewoleniem jednostki.</span></span></p><p><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXoVc7Vn5KrSnVfg1NzBBjyFzCQbktxwNkqEvKAHIF9tRFX8RQSqCLmr-uFx3m5x5PVDy3k2reVr5Jj7tr1Yn3q14r85lc7k3gz6o-vR7jVZJfTCJdpJ1v_R-3zt7g1TqK6Vq3Iy4o6yFIy6_y7ntljD_JQo3EPQ--nzbcaA-jz_ZYz0zx2TkEKiYp/s2048/The%20Lobster%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1445" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXoVc7Vn5KrSnVfg1NzBBjyFzCQbktxwNkqEvKAHIF9tRFX8RQSqCLmr-uFx3m5x5PVDy3k2reVr5Jj7tr1Yn3q14r85lc7k3gz6o-vR7jVZJfTCJdpJ1v_R-3zt7g1TqK6Vq3Iy4o6yFIy6_y7ntljD_JQo3EPQ--nzbcaA-jz_ZYz0zx2TkEKiYp/w452-h640/The%20Lobster%201.jpg" width="452" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Lobster</i> jest pierwszym anglojęzycznym
obrazem w bogatym filmowym dorobku greckiego reżysera Yorgosa Lanthimosa (<i>Kieł</i>, <i>Alpy</i>, <i>Zabicie świętego jelenia</i>, <i>Faworyta</i>). Autor
ten po raz pierwszy przebił się do międzynarodowej świadomości w 2009 roku za
sprawą kontrowersyjnego i dającego do myślenia filmu <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Kieł</i> (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Kynodontas</i>), który
w 2010 roku dostał nawet nominację do Oscara w kategorii najlepszy film
nieanglojęzyczny. Lanthimos słynie z niekonwencjonalnych pomysłów na
scenariusze do swoich obrazów, nie inaczej jest też w przypadku <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Lobstera</i>, za którego oryginalny scenariusz
Yorgos Lanthimos wespół z Efthymis’em Filippou otrzymali nominację do Oscara w
2017 r. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Lobstera</i> pokazano premierowo
w maju 2015 r. na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, na którym obraz
wyróżniono Nagrodą Specjalną Jury. <i>Lobster</i> jest wielonarodową europejską koprodukcją Irlandii, Wielkiej Brytanii, Grecji, Francji i Niderlandów. Znakomite zdjęcia do filmu kręcono w Irlandii, gdzie też w hrabstwie Kerry na południowym-zachodzie kraju znajdują się najpiękniejsze krajobrazy obecne w <i>Lobsterze</i>.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRUXjPup546fAg4NcRsLuQHNDSs9rRgqTKtShPUMXw7lZ0tCgcvICDsidjh8YSNMMpTIwl-J50o7jNIZP7UnF9WBN4oEZ8me5VsniUppM4dIRHxTQtCVzCjIMmDgqjHETLTECpR-HGluJ-V5Vf-iW9S-PBmbtOsnB4LmuqJXX99kVnV7bR438r4Uoj/s1280/The%20Lobster%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRUXjPup546fAg4NcRsLuQHNDSs9rRgqTKtShPUMXw7lZ0tCgcvICDsidjh8YSNMMpTIwl-J50o7jNIZP7UnF9WBN4oEZ8me5VsniUppM4dIRHxTQtCVzCjIMmDgqjHETLTECpR-HGluJ-V5Vf-iW9S-PBmbtOsnB4LmuqJXX99kVnV7bR438r4Uoj/w640-h360/The%20Lobster%203.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Davida
(Colin Farrell) porzuca na początku filmu jego partnerka, co w brutalnym
świecie <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Lobstera</i> oznacza konieczność
przeniesienia się do specjalnego hotelu, w którym David będzie miał 45 dni na
znalezienie nowej życiowej partnerki pod groźbą transformacji w tytułowego
homara, bo w takie właśnie zwierzę chce być zamieniony David w przypadku
niepowodzenia swoich hotelowych zalotów. Do ośrodka David zabiera ze sobą
swojego brata, zamienionego jakiś czas temu w psa. Totalna porażka absurdalnych
hotelowych umizgów skutkuje ucieczką Davida do pobliskiego lasu, w którym żyje
społeczność samotników pod przewodem bezwzględnej Léi Seydoux. W lesie David
poznaje i zakochuje się ze wzajemnością w granej przez Rachel Weisz
krótkowzrocznej kobiecie. Wszelkie emocjonalne i intymne relacje w
społeczeństwie samotników są surowo zakazane pod karą okaleczenia lub śmierci,
David musi zatem ukrywać swoje uczucia, tak jak w hotelu musiał udawać, że je w
ogóle ma.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYdRESXntLwu6TXujn4fuTzS05evkO9y-t8FEqGvi13M8hGghr11f0QSC-rYQqqpBehviWgyYNK24Is8Mlz4T-1Etyk6w0TGQMjuz9lVRfTHLw7WfbUxxflXpID4mHUwQ147w7RNZV5Zg2K6UmaGtgmGriMpMoLTsAlM2XIfMZOw0BnuXtHo8oO7X8/s1280/The%20Lobster%205.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYdRESXntLwu6TXujn4fuTzS05evkO9y-t8FEqGvi13M8hGghr11f0QSC-rYQqqpBehviWgyYNK24Is8Mlz4T-1Etyk6w0TGQMjuz9lVRfTHLw7WfbUxxflXpID4mHUwQ147w7RNZV5Zg2K6UmaGtgmGriMpMoLTsAlM2XIfMZOw0BnuXtHo8oO7X8/w640-h360/The%20Lobster%205.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Film
Lanthimosa podzielony jest na dwie w miarę równe części. W pierwszej z nich
mamy do czynienia z ciętą satyrą na społeczeństwo, w którym priorytetem i naczelną
zasadą jest pozostawanie w monogamicznym związku. Brutalność i zdehumanizowany
sposób traktowania jednostek bez pary to satyra na system, w którym tylko
małżeństwa i związki są wartościowe dla społeczności, bycie singlem jest
równoznaczne z byciem outsiderem i kontestatorem zastanego społecznego
porządku. Presja wywierana w hotelu na pozostających bez pary jest tak wielka,
że gotowi są oni podjąć się każdego oszustwa, aby uniknąć transformacji w
wybrane przez siebie zwierzę. Grany przez Bena Whishawa kulejący mężczyzna
symuluje krwawienia z nosa, aby pozyskać względy dotkniętej tą samą
przypadłością lokatorki hotelu. Z kolei grana przez Ashley Jensen kobieta z
ciastkami - poza głównym bohaterem prawie nikt nie ma w tym filmie imion
własnych - woli rzucić się z hotelowego okna niż pogodzić się z ostateczną
samotnością w zwierzęcej skórze. Gra o pozostanie człowiekiem odbywa się w
ośrodku kosztem całkowitej zatraty ludzkich uczuć i naturalnych instynktów. Efektem
jest społeczność pozbawionych emocji automatów, które dobierają się wzajemnie
na bazie drugo i trzeciorzędnych podobieństw (np. krwotoki z nosa, seplenienie,
kulejąca noga itp.) i regularnie wyruszają do pobliskich lasów, aby polować na
równie bezdusznych samotników.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibIbIm2yUkp3x43ue7ZmPi5NgPVYbJtYSdDaSrQtRHwUd9JiMRaur6qJ6AiWvjwhHBhzYSZOh02edwAleUcvJ69qa5eh_wjqGCTGrSHm6ayh2YUVGggbOIYGkNuK84hsfQht2BUI2GU4QQmtzoEhRyL881x7dcdrubqE0gD-KnDxQrVd2g0W5ahn1V/s900/The%20Lobster%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="487" data-original-width="900" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibIbIm2yUkp3x43ue7ZmPi5NgPVYbJtYSdDaSrQtRHwUd9JiMRaur6qJ6AiWvjwhHBhzYSZOh02edwAleUcvJ69qa5eh_wjqGCTGrSHm6ayh2YUVGggbOIYGkNuK84hsfQht2BUI2GU4QQmtzoEhRyL881x7dcdrubqE0gD-KnDxQrVd2g0W5ahn1V/w640-h346/The%20Lobster%204.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"> Świat
na marginesie systemu obligatoryjnego pozostawania w związku jest równie
straszny i nieatrakcyjny, jak ten znany z kojarzącego pary hotelu. O ile na
czele hotelu stoi nieubłagana menedżerka grana przez Olivię Colman, o tyle
samotnikom przewodzi jeszcze bardziej bezwzględna Léa Seydoux. Żyjący w lasach
samotnicy mają swój własny zestaw reguł i zakazów, które tworzą system nie mniej
totalitarny i nie mniej zatrważający niż ten znany z miasta. Ucieczka Davida z
hotelu w dzikie leśne ostępy okazała się być dla niego upadkiem z deszczu pod
rynnę. Ludzkim elementem, który ratuje pozbawiony emocji i empatii świat <i>Lobstera</i> jest bezwarunkowa miłość
granych przez Farrella i Weisz postaci. Konieczność ukrywania się z prawdziwymi
emocjami skutkuje utratą możności zachowywania się jak naturalnie czujący i
kochający ludzki egzemplarz. Sztuczne i sztywne zachowanie stało się podstawową
naturą nawet dla tak owładniętych wzajemną fascynacją postaci Farrella i Weisz.
David wyznaje w pewnym momencie w hotelu, próbując za wszelką cenę związać się
z graną przez Angeliki Papoulia psychopatyczną lokatorką i uniknąć
transformacji w homara, że o wiele trudniej jest udawać uczucia, których się nie
czuje niż ukrywać emocje, które się naprawdę ma. Tę konstatację Davida możemy
odnieść także do całego filmu Lanthimosa, który stanowi sprytną i doprowadzoną
do absurdu alegorię świata, w którym pozory i formalności przejęły totalną
kontrolę nad ludzkimi odruchami. W dystopijno-totalitarnym świecie <i>Lobstera </i>pragnienie zapanowania nad
chaosem emocji prowadzi do bezdusznego systemu, w którym automatyzm zachowań i
pozorna zewnętrzna kompatybilność zaprzepaszczają międzyludzką więź oraz
jakąkolwiek szansę na autentyczny romans.</span><em style="font-family: "Times New Roman", serif;"><span style="font-style: normal;"><o:p></o:p></span></em></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh98j9NPwwM2hguFdeOGGGre_lYk_XlF56qozJ1Rt3DRZqC9xerkjK05nCT_BV-Q-VDOsZn3jzVhn9ZFW2NH7EFo9Xbzl9tSV0Rk9NFJJwW59_pJIhXzNvYG9TI0dXjEy17Tm8WGxc1vGvzBsMcFTulZn4rQzzvyKbO4YgMQ7-qBHG8qCEkTPzRA09a/s1280/The%20Lobster%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh98j9NPwwM2hguFdeOGGGre_lYk_XlF56qozJ1Rt3DRZqC9xerkjK05nCT_BV-Q-VDOsZn3jzVhn9ZFW2NH7EFo9Xbzl9tSV0Rk9NFJJwW59_pJIhXzNvYG9TI0dXjEy17Tm8WGxc1vGvzBsMcFTulZn4rQzzvyKbO4YgMQ7-qBHG8qCEkTPzRA09a/w640-h360/The%20Lobster%202.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyTextFirstIndent"><em><span style="font-size: 12pt; font-style: normal; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></em></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><em><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/LTNZmOJxuAc" width="320" youtube-src-id="LTNZmOJxuAc"></iframe></em></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2512812340356691623.post-52473456195030403462022-08-13T19:00:00.002+02:002022-08-13T19:17:19.156+02:00Closet Monster (Potwór z szafy). Metaforycznie o zinternalizowanej homofobii.<p> <span style="font-family: arial;"><i><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">Potwór
z szafy</span></i><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"> to surrealistyczny dramat o trudach dorastania i
odkrywania swojej prawdziwej orientacji przez młodego geja z St. John’s w
kanadyjskiej Nowej Fundlandii. Debiut reżyserski Kanadyjczyka Stephena Dunna to
imponujące połączenie młodzieżowego dramatu o dojrzewaniu z elementami
fantastycznymi, które wprowadzają zupełnie nową, świeżą perspektywę na problem
traumy i niewątpliwego piekła dorastania. Elementy surrealistyczne w <i>Closet Monster</i> operują metaforą i
symbolem, aby przekazać nam wiedzę o najgłębszych lękach głównego bohatera, o
jego traumach z dzieciństwa i przede wszystkim o jego zinternalizowanej
homofobii, która pośrednio wynika właśnie z przykrych doświadczeń wchodzenia w
dojrzałość w do bólu heteronormatywnie urządzonym społeczeństwie. <i>Potwór z szafy</i> to w końcu uniwersalna
historia młodego geja, który mimo wszelkich przeszkód i niesprzyjających
okoliczności próbuje przetrwać i odnaleźć spełnienie jako człowiek i jako
artysta.</span></span></p><p><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOKDV9RTSt-Rc5q-eer4VkrZ_PvptaCtrF3mHJeJjr8eVMSeO79nlX5C1uNih1wfAHNWLfFWZMTKN4cOPHBcofhRhVzG1UZW4wo7EEdn00VqmwHeAN47_eoRBOhM7mILvqdppke69lehbuLSNQ6m3pn8MLjA_2t8kMUE-bd62NKhTj6_rBAdlH3m4C/s1481/Closet%20Monster%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1481" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOKDV9RTSt-Rc5q-eer4VkrZ_PvptaCtrF3mHJeJjr8eVMSeO79nlX5C1uNih1wfAHNWLfFWZMTKN4cOPHBcofhRhVzG1UZW4wo7EEdn00VqmwHeAN47_eoRBOhM7mILvqdppke69lehbuLSNQ6m3pn8MLjA_2t8kMUE-bd62NKhTj6_rBAdlH3m4C/w432-h640/Closet%20Monster%201.jpg" width="432" /></a></span></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Closet Monster</i> jest debiutanckim
pełnometrażowym obrazem młodego kanadyjskiego reżysera i scenarzysty Stephena
Dunna (rocznik 1989), który swój znakomity debiut napisał i nakręcił w wieku
zaledwie 25 lat. Zupełnie nie dziwi więc częste porównywanie Dunna to innego fenomenalnego
kanadyjskiego reżysera i aktora, Xaviera Dolana, który nota bene jest
rówieśnikiem reżysera <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Potwora z szafy </i>i
przetarł ścieżki kariery wielu młodym i zdolnym filmowcom z Kanady. Dolana i
Dunna łączy zainteresowanie doświadczeniem dorastania młodych gejów w
niesprzyjającym im środowisku, szczególnie pośród homofobicznie nastawionych
rodziców i heteronormatywnej presji otoczenia. Ze względu na fantastyczne
elementy w <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Closet Monster</i>, w
szczególności wykorzystanie gatunku body horror, Dunn przywołuje również
skojarzenia z innym wielkim Kanadyjczykiem, Davidem Cronenbergiem. W kanadyjskiej
kinematografii porównania do Davida Cronenberga i Xaviera Dolana to najlepsza
możliwa wizytówka dla początkującego filmowca. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Potwór z
szafy </i>pokazany został premierowo we wrześniu 2015 roku na Toronto
International Film Festival (TIFF), gdzie całkowicie zasłużenie zdobył nagrodę
dla najlepszego kanadyjskiego filmu w konkursie.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJierqlaS-e31S2OJhFwWJCrk0e-PZpPYXSmqZ7SnDrDcbalB4psviF6174FgcI0lAyrthEv6SnAOJzumgiYwXrcqxh_Dxa7vGzLf3U8Q6gqLOANKNWObiqCA89jIaleKFXBzmDAFnRRTjX7h7oPL5B5xzt3Okc5Ql0kTpXDPPWfJoZ8f499lNIduW/s1200/Closet%20Monster%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJierqlaS-e31S2OJhFwWJCrk0e-PZpPYXSmqZ7SnDrDcbalB4psviF6174FgcI0lAyrthEv6SnAOJzumgiYwXrcqxh_Dxa7vGzLf3U8Q6gqLOANKNWObiqCA89jIaleKFXBzmDAFnRRTjX7h7oPL5B5xzt3Okc5Ql0kTpXDPPWfJoZ8f499lNIduW/w640-h320/Closet%20Monster%202.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Oscar
(świetny Connor Jessup) dorasta w rozbitej rodzinie w St. John’s w Nowej
Fundlandii. Jego matka Brin (grana przez Joanne Kelly) opuszcza jego
impulsywnego i zaborczego ojca Petera (granego z kolei przez Aarona Abramsa). Żyjąc
w cieniu swojego niedojrzałego emocjonalnie i maczystowsko nastawionego ojca, Oscar
ma niejedną traumę do przepracowania. Rozstanie się rodziców i ich wynikający z
różnicy charakterów ciągły konflikt to jedna trauma dla umęczonego Oscara, drugą
jest bycie świadkiem homofobicznej zbrodni w dzieciństwie, która naznaczyła
chłopaka na resztę życia. Oscar jest zdolnym makijażystą i stara się dostać do
nowojorskiego college’u kształcącego ludzi pod kątem makijażu i efektów
specjalnych w filmach i serialach. Wyjazd do Nowego Jorku może być przepustką
dla Oscara do lepszego życia i ucieczką od toksycznego ojca, ale także
początkiem przezwyciężania wszelkich traum i seksualnych zahamowań z
dzieciństwa.</span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV_4w6pefRLcbE6efOoTppMzPco0jbk1cxGXu4aFKc9S8KKZ6M1rqjRIHJ4sGgahCRswTWV7a7TseGi7bpb2T52fHHqyXl3agqWyYq8pz46_KSTnRMEoN0N_rpY0PMMKW6yjgluJQvI0sGEXjFGm9Olmqc2ubJOK039TErO9Fg8mkukrWVXrHivX21/s1280/Closet%20Monster%206.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="688" data-original-width="1280" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV_4w6pefRLcbE6efOoTppMzPco0jbk1cxGXu4aFKc9S8KKZ6M1rqjRIHJ4sGgahCRswTWV7a7TseGi7bpb2T52fHHqyXl3agqWyYq8pz46_KSTnRMEoN0N_rpY0PMMKW6yjgluJQvI0sGEXjFGm9Olmqc2ubJOK039TErO9Fg8mkukrWVXrHivX21/w640-h344/Closet%20Monster%206.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Bohater
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Potwora z szafy</i> jest utalentowanym,
kreatywnym i wrażliwym nastolatkiem. Ma szczególny talent do kreatywnego
makijażu, a swoje umiejętności testuje na twarzach ojca i swojej najlepszej
kumpeli, aspirującej modelki Gemmy, zagranej w filmie przez Sofię Banzhaf.
Kiedy w swojej pracy w lokalnym sklepie z artykułami wykończenia wnętrz Oscar poznaje
przystojnego Wildera (Aliocha Schneider), coś porusza się głęboko w jego
wnętrzu, a zainteresowanie Wilderem zamienia się w rosnącą seksualną obsesję.
To, co odróżnia <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Potwora z szafy</i> od
innych gejowskich historii o pełnych psychicznych i fizycznych tortur trudach
dorastania, to surrealistyczny sposób podejścia do traumatyzującego materiału.
Reżyser obrazu, Stephen Dunn, wydaje się być zainspirowany cielesnym horrorem
rodem z filmów swojego rodaka, Davida Cronenberga, i za pośrednictwem tego
popularnego gatunku wyraża w swoim obrazie zinternalizowaną homofobię głównego
bohatera. Za każdym razem kiedy Oscar czuje miętę do ponętnego Wildera albo
próbuje się onanizować myśląc o nim, w jego wyobraźni pojawia się krwawy
metalowy pręt, którym jako ofiara homofobicznego ataku przebity został jeden z
chłopaków w dziecięcym wspomnieniu Oscara. Napierający na jego podbrzusze i
wnętrzności w chwilach seksualnego podniecenia ostry pręt to metafora
seksualnej blokady, permanentnego zahamowania biorącego się z bycia świadkiem w
dzieciństwie <span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;">homofobicznego i traumatyzującego aktu</span>. Metafora przebijającego
Oscara na wylot metalowego pręta to nie jedyny surrealistyczny chwyt w <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Potworze z szafy</i>. Innym jest figura
gadającego uroczym głosem Isabelli Rossellini chomika imieniem Buffy, który
jest głosem rozumu w chaotycznym i pełnym emocjonalnych zawirowań życiu małego,
a później nastoletniego Oscara. I choć film obejmuje prawie dekadę z życia jego
głównego bohatera, chomik wciąż pozostaje ten sam, co też jest przedmiotem jego
komicznego autokomentarza w samym finale filmu. Chomik imieniem Buffy jest
duchowym zwierzęciem Oscara, i jako taki pozostaje dość niekonwencjonalnym
sposobem terapeutyzowania wszystkich dziecięcych traum i fobii.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFhPsFkC__cRWaLvIzlf3LsrHbSecCYBZeHAZU1HMCHfebkR9oQQQQL_vFYCx-z0lB85AqIVFe-fM_gANMvnXceEQJ0rqCN9azEshoZx558FaB9AKispeKnmRsM1UtuGuTg8uNKjRfDBTXdLtPVNV8YKcy4pmiyA9bE2CYDgXohsF_8cR7DbVGkenO/s1280/Closet%20Monster%203.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="688" data-original-width="1280" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFhPsFkC__cRWaLvIzlf3LsrHbSecCYBZeHAZU1HMCHfebkR9oQQQQL_vFYCx-z0lB85AqIVFe-fM_gANMvnXceEQJ0rqCN9azEshoZx558FaB9AKispeKnmRsM1UtuGuTg8uNKjRfDBTXdLtPVNV8YKcy4pmiyA9bE2CYDgXohsF_8cR7DbVGkenO/w640-h344/Closet%20Monster%203.jpg" width="640" /></a></div><p></p>
<p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: arial;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Podsumowując
ten mały, niezależny kanadyjski film warto jeszcze raz przywołać tu imię
Xaviera Dolana, który artystom pokroju Stephena Dunna, twórcy <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Potwora z szafy</i>, utorował drogę swoimi
wczesnymi obrazami o rozterkach i wewnętrznych torturach dorastających gejów z
małych i dużych miast. Filmy Dolana w rodzaju <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zabiłem moją matkę</i> (<i style="mso-bidi-font-style: normal;">J'ai tué
ma mère</i>, 2009), <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Wyśnione miłości</i>
(<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Les amours imaginaires</i>, 2010) czy <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Tom </i>(<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Tom
à la ferme</i>, 2013) stanowią idealną matrycę i punkt odniesienia dla kolejnych
młodych i ambitnych queerowych twórców, takich jak autor <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Potwora z szafy</i>. Stephen Dunn poszedł w <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Closet Monster</i> o krok dalej i zaczerpnął motywy oraz estetykę rodem
z obrazów Davida Cronenberga, dzięki czemu powstał film mądry i tematycznie angażujący,
ale też niekonwencjonalny i wizualnie intrygujący.</span></span></p><p class="MsoBodyText"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsz6lDyVj_PHpq6fOIhxkTgLm-1NczrDcVBugnAqROoX1FJT-bCW38XCwfEJVadxkhuNxKsHQB_HDhbU0ZIlLdjcz1MSfYkuZb6Jfc6XHOgzokX5j0ruNtjsIilMXcHdPssxNEZ6cOt7HrreA0HonsGGrb_bOJtB3Y9hsXzXwVwH0upiw8pFBOTmlK/s1280/Closet%20Monster%204.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="688" data-original-width="1280" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsz6lDyVj_PHpq6fOIhxkTgLm-1NczrDcVBugnAqROoX1FJT-bCW38XCwfEJVadxkhuNxKsHQB_HDhbU0ZIlLdjcz1MSfYkuZb6Jfc6XHOgzokX5j0ruNtjsIilMXcHdPssxNEZ6cOt7HrreA0HonsGGrb_bOJtB3Y9hsXzXwVwH0upiw8pFBOTmlK/w640-h344/Closet%20Monster%204.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/PUibxBj3HVk" width="320" youtube-src-id="PUibxBj3HVk"></iframe></div><p></p>Deus sive Naturahttp://www.blogger.com/profile/11247985531347968561noreply@blogger.com0